Mijn verhaal: ‘Mijn ouders stellen me al mijn hele leven teleur’
Toen Jacqueline (37) jong was, werkten haar ouders keihard en gaven ze haar niet de aandacht die ze nodig had. Nu ze moeder is, merkt ze dat ook haar kinderen niet écht door opa en oma worden gezien.
“Op boze momenten denk ik weleens: mijn ouders hadden nooit kinderen moeten krijgen. Ze wilden er eenvoudigweg niet de tijd en ruimte voor maken. Hun werk in hun eigen restaurant ging altijd voor. Ik heb nog nooit de moed gehad om ze te vragen of ze wel echt naar mij en mijn broer hadden verlangd. Ik denk eerlijk gezegd dat ze aan kinderen begonnen zijn omdat het ‘zo hoorde’; omdat al hun vrienden ook een gezin stichtten en zij niet wilden achterblijven. En zo kwam ik, op de dag dat hun restaurant vijf jaar bestond. Mijn vader was op het feest dat ze ter ere van dat jubileum hadden georganiseerd, terwijl mijn moeder lag te bevallen. Wie plant er nu een feest op de dag je bent uitgerekend?! Mijn verjaardag is daarna altijd samengevallen met het zoveelste jubileum van de zaak, waardoor ik mij zelfs op die dag nooit op nummer één voelde staan. Dit was tekenend voor mijn hele jeugd. Er was aandacht voor mijn broer en mij als er toevallig tijd over was, niet wanneer wij dat nodig hadden. Als mijn broer moest voetballen, stond mijn vader nooit langs de lijn. Tijdens de musical van mijn middelbare school schitterden ze door afwezigheid. ‘Tja, vrijdagavond, hè,’ verklaarde ik tegen mijn vriendinnetjes, wiens ouders er wel waren. Ik vond het niet eens gek, toen.
Toch weet ik dat mijn ouders van me hielden. Dat lieten ze vaak genoeg merken door complimentjes of knuffels. En door de wereld aan cadeautjes voor ons te kopen. Maar voor de dagelijkse dingen en problemen waren we aangewezen op mijn opa en oma, die naast ons woonden. Pas in mijn puberteit merkte ik dat het ook anders kon. Ik zag bij vriendinnetjes ouders die wel betrokken waren. Die oprecht meeleefden met gebeurtenissen, die niet alleen maar, zoals mijn vader deed, dwingende schooladviezen gaven.”
‘Tijdens de schoolmusical schitterden ze door afwezigheid’
Verwaarlozing
“Het duurde nog tien jaar voordat ik de opvoedwijze van mijn ouders als emotionele verwaarlozing durfde te benoemen. Maar ach, ik ben prima terechtgekomen. Ik heb een goede opleiding gevolgd, ik ben heel zelfstandig en ondernemend, dat heb ik immers al vroeg geleerd. En de band die ik met mijn broer heb, is superhecht. Sinds mijn ouders hun zaak hebben verkocht, is mijn band met hen beter geworden. Ze geven toe dat ze vroeger wel erg hard werkten, ze hebben daar zelfs spijt van. ‘We hebben de mooiste jaren met ons gezin voorbij laten gaan,’ zei mijn vader eens en dat ontroerde me. Ook beseffen ze dat ze veel te weinig hebben genoten van wat het leven te bieden heeft en halen dat nu in rap tempo in; ze maken verre reizen, gaan naar musea en theatervoorstellingen en vertellen daar enthousiast over. Ik vind dat fijn, want ik houd ook van hen, natuurlijk, het zijn mijn ouders.”
Geld genoeg
“Toch stellen ze me nog altijd teleur. Ik ben moeder van twee kinderen van zes en drie. Ik had zo gehoopt dat mijn ouders voor mijn kinderen wél de aandacht zouden kunnen opbrengen. Ze zouden het nu nog een beetje kunnen goedmaken. En tonen dat ze het verleden inderdaad betreuren. Bovendien zou ik mijn kinderen net zo’n geweldige opa en oma gunnen als ik heb gehad. Wat heb ik veel aan hen te danken en wat heb ik prachtige herinneringen aan ze. Maar de geschiedenis herhaalt zich. Natuurlijk waren mijn ouders blij toen ik zwanger was. Ze verwenden me met alles wat ik maar nodig had, met geld zijn ze nooit zuinig geweest. En ze stonden met tranen in hun ogen aan mijn kraambed. Opnieuw met een hoop cadeaus. Maar vaak langskomen was er niet bij. Toen mijn oudste nog een baby was, snapte ik dat nog wel. Ze huilde veel en zo niet, dan sliep ze. Maar toen ze zich verder ontwikkelde, deed het pijn dat mijn ouders niet meer betrokken waren. Als ze kwamen, was het maar kort. Dan speelden ze en kirden ze, maar haastten zich dan weer weg. Naar vrienden, het theater, een concert: er was altijd wel wat. Oppassen wilden ze wel, maar alleen als ik het vroeg. Ik had het zo leuk gevonden als ze het eens spontaan hadden aangeboden. Om ons te ontlasten, maar nog meer omdat ze het zélf leuk vonden. Maar dat gebeurde niet. En een vaste opa- en omadag? O nee, dat wilden ze niet, dat was te belemmerend.
Bij mijn tweede ging het precies zo; een reusachtige ooievaar in de tuin zetten, maar slechts mondjesmaat op bezoek komen. Ze hebben zelfs de eerste verjaardag van mijn zoon gemist omdat ze net die week een cruise hadden geboekt. ‘Het was zo’n mooie aanbieding,’ excuseerde mijn moeder zich – onzin, want op geld letten ze nooit. Ze waren ongetwijfeld gewoon vergeten dat hij jarig zou zijn. Die keer ben ik heel boos geworden. Ik heb een poging gedaan om mijn frustraties eruit te gooien, ook in de hoop dat het de lucht zou klaren. Maar mijn moeder reageerde vreselijk overgevoelig. Ze begon hard te huilen en kroop in de slachtofferrol. ‘Wij hebben altijd het beste voor jullie gewild,’ snikte ze. Mijn vader keek boos omdat ik haar overstuur maakte. En ik bond weer in, om pas op de wc mijn eigen tranen te laten stromen.
Sinds die keer houd ik mezelf in. Liefde, aandacht, betrokkenheid – je kunt het niet afdwingen. En erom bedelen, daar voel ik me echt te goed voor. Ik moet accepteren dat het er gewoon niet in zit bij mijn ouders. Ontzettend zonde, ook voor hen: ze zouden zoveel plezier van hun kleinkinderen kunnen hebben. Ik snap gewoon niet dat zij liever voor de zoveelste keer naar de andere kant van de wereld vliegen, in plaats van mijn kinderen eens een dagje naar de dierentuin mee te nemen.”
De namen in deze tekst zijn vanwege privacyredenen aangepast.
Bron: Margriet, beeld: Getty Images
Lees hartverscheurende verhalen: