Jeugdvriendinnen: “Ondanks de ups en downs in onze vriendschap blijven we onafscheidelijk”

Op ons Libelle Vriendinnen-platform kun je fantastische nieuwe vriendinnen leren kennen, maar er zijn natuurlijk ook vriendschappen die al heel wat jaren meegaan. Zoals die van de jeugdvriendinnen Dana (33) en Katia (34).

Van bij de geboorte

“We kennen elkaar letterlijk van bij de geboorte”, aldus Katia. “Mijn mama werd op jonge leeftijd zwanger, ze was amper 19. Daarom trokken we in bij mémé en pépé, de ouders van mijn mama. Ze woonden in een woonwijk met heel veel kinderen. Eentje daarvan was Dana. Haar ouders stonden altijd klaar voor mijn mama en papa. En ook de broers en zus van Dana ontfermden zich vaak over Dana en mij.”

Dana: “Daar is onze vriendschap inderdaad ontstaan. We groeiden echt samen op. Tussen het huis van Katia haar grootouders en dat van ons zat ook maar één huis, dus we waren echt letterlijk kind aan huis bij elkaar. Wat een tijden dat we daar beleefd hebben, en zoveel herinneringen! We hebben heel wat afgespeeld in die wijk. Er was een mooie speeltuin en ‘bergen’ met een katrol, we klommen wel elke dag in de bomen.

Elke keer we elkaar nu zien – dat kan weleens gebeuren met onze ouders erbij – vertelt mijn mama altijd al grappend dat de mama van Katia ‘wind in haar buik had’ als mensen vroegen waarom haar buik zo opgezwollen was. We moeten daar altijd mee lachen. Mijn mama zegt dan altijd: ‘Kijk die ‘wind’ hier nu eens zitten, een dame van ongeveer 1m80′.” (lacht)

Ups & downs

“Helaas scheidden daarna onze wegen”, gaat Dana verder. “Katia verhuisde met haar ouders, dat was de eerste keer dat ik haar uit het oog verloren ben. En als kind vond ik dat extra erg, want we konden niet meer samen spelen, enkel wanneer ze eens op bezoek kwamen bij de grootouders van Katia. Ondertussen vlogen de jaren voorbij, we werden ouder en ieder ging zijn eigen weg. Totdat we beiden weekendwerk deden in de horeca. Daar zijn we elkaar opnieuw tegengekomen. En als vanouds hadden we weer het grootste plezier. Onze vriendschap werd steeds hechter. ‘Samen uit, samen thuis’ was ons motto, echt onafscheidelijk waren we.”

Katia: “Op mijn 17de stierf mijn mémé, een van de moeilijkste momenten in mijn leven. Ze was mijn alles, het voelde alsof de wereld stilstond. Gelukkig was Dana er om me te steunen, ze week niet van mijn zijde. Letterlijk zelfs. Op de begrafenis stond ze naast me op het moment dat ik een brief moest voorlezen, voor het geval het niet zou gaan. Echte vriendschap, inderdaad. Maar ook de beste vriendschapsbanden worden weleens op de proef gesteld.”

“We kregen allebei een vaste relatie”, vertelt Dana. “We werden ouder, volwassener, gingen op zoek naar werk, kregen een andere mening. En steeds vaker ook weleens ruzie. Waarover dat ging, weet ik zelfs niet meer, maar we hebben gedurende één jaar niet meer tegen elkaar gesproken. Het was de tweede keer dat we elkaar uit het oog verloren. Ik vroeg wel vaak aan haar pépé hoe het met haar was en het ging goed, zei hij altijd.”

Lymfeklierkanker

Katia: “Maar dan kreeg ik lymfeklierkanker, op mijn 23ste. De ziekte waaraan ook mijn mémé gestorven was. Mijn grootvader was helemaal van slag en zoals dat gaat in elke woonwijk, ging hij op de koffie bij Dana’s ouders.”

“Het nieuws kwam als een mokerslag. Vreselijk”, vertelt Dana. “Ik heb dan ook geen moment getwijfeld om contact op te nemen. En toen ze geopereerd moest worden, stond ik dezelfde dag nog aan haar bed. Ik moest en zou weten hoe het met haar was.

Op dat moment kreeg onze vriendschap een derde kans. En we hebben elkaar sindsdien niet meer losgelaten. Zelfs niet toen Katia besliste om naar de zee te verhuizen. Dat was even slikken en we hebben er lang en veel over gepraat, want we wilden elkaar niet nog eens verliezen. Maar tegelijk was ik erg blij voor haar, want ze was er gelukkig. En wat meer kun je je allerbeste vriendin wensen?”

Nooit uit het hart

Katia: “Het was zo hartverwarmend, de manier waarop ze weer aan mijn zijde stond, net zoals vroeger. En dat is nu net het mooie aan onze vriendschap: ook al hebben we elkaar een tijd niet gezien of gesproken, we weten dat we er altijd voor elkaar zijn. Toen ik ging trouwen, heeft ze met haar vriend en kinderen een hotel geboekt aan de kust, zodat ze er op mijn grote dag zeker bij zou zijn. Dat was voor mij zo’n mooi gebaar!”

“Toen we jong waren, hielden we al van een stevig feestje”, besluit Dana. “Die verhalen gaan we niet in detail vertellen. (lacht) Maar eigenlijk zijn we nog altijd die twee gekke pubers van toen, die enorm veel plezier hebben wanneer ze samen zijn. Dit is niet zomaar een gewone vriendschap. Ondanks alles zijn we er samen sterker uitgekomen en zijn we elkaar nog meer gaan appreciëren en nog liever gaan zien.”

Foto’s: eigendom vriendinnen

Lees over twee weken een nieuw jeugdvriendinnenverhaal!

Deze jeugdvriendinnenverhalen wil je vast ook lezen:

• Jeugdvriendinnen: “Zij weet alles van mij, zelfs meer dan mijn eigen man”
• Jeugdvriendinnen Nadine en Klodien: “We werden beiden onverwacht én op exact hetzelfde moment zwanger!”
• Jeugdvriendinnen Fiona en Jessica: “Het allermoeilijkste moment was toen ik haar moest vertellen dat ik kanker had”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!