Lezeres in het buitenland: “Toestanden zoals in ‘Ik Vertrek’, dat is niet aan mij besteed” (lacht)

Steeds meer Belgen zoeken hun geluk in het buitenland. Pia keerde meer dan drie jaar geleden terug naar Málaga, de stad waar ze in haar studententijd helemaal verliefd op werd.

Nine-to-five

Pia (29): “Alleen al langs de steile bergen rijden, met zicht op zee en luide muziek in de auto, geeft me dat heerlijk vrije gevoel. Als het kon, was ik na mijn studies in Málaga bijna vijf jaar geleden nooit teruggekeerd. Maar dat bleek moeilijker dan gedacht. Niet omdat ik te veel heimwee had naar thuis, maar simpelweg omdat ik niet aan de bak geraakte…

Terug thuis heb ik dan maar een jaar als receptioniste in een Brussels hotel gewerkt. Ik moet toegeven: de wisselende uren en de fijne collega’s stonden me best wel aan. Alleen wilde ik graag wat hogerop geraken, en dat zag ik niet snel gebeuren. Nadien kwam ik terecht bij WEP België, die jongeren onder meer op taalreis sturen of vrijwilligerswerk laten doen in het buitenland. Een typische nine-to-five, helemaal niets voor mij. (lacht) Omdat het om een vervanging ging, wist ik gelukkig wanneer het tijd was om te vertrekken.

Snoepreisjes

Nadat mijn contract afliep, had ik geen flauw benul wat ik moest gaan doen. Misschien werd het wel eens tijd om het opnieuw te proberen in Málaga? Sinds ik terug was, maakte ik sowieso om de twee à drie maanden een snoepreisje naar ginds, om dat vrije gevoel dat de stad me gaf, zeker niet te vergeten.

Zo gezegd, zo gedaan. Op slechts vier maanden tijd was ik klaar om te vertrekken. Al ging niet alles vanzelf, natuurlijk. Een fijn appartementje vinden, was niet zo vanzelfsprekend. Als ‘indringer’ word je toch wel gediscrimineerd. Ik heb vaak op de dag van de bezichtiging te horen gekregen dat het appartement al verhuurd was.

Geen verrassing

Dat ik mijn koffers ging pakken, kwam voor niemand als een verrassing. Iedereen wist hoe verliefd ik was geworden op Málaga, en dat ik in België eigenlijk geen fijne job vond die op mijn lijf geschreven was. Misschien daarom dat ik er geen big deal van heb gemaakt. Toestanden zoals je ziet in Ik Vertrek, met huilende mensen en emotionele afscheidsfeestjes, zijn sowieso niet aan mij besteed.

En trouwens, op nog geen drie uur sta je met het vliegtuig in Málaga. Ik denk dat het voor niemand van de familie of mijn vrienden een grote straf is om me daar te komen bezoeken. (lacht)

Een kleine uitdaging

In mei 2017 ben ik samen met mijn ouders het vliegtuig opgestapt. Eén keer aangekomen, zijn we meteen aan de renovatiewerken begonnen van het appartement dat mijn ouders gekocht hadden. Nadien was het aan mij om alle werken in goede banen te leiden. Eens de renovatie rond was, werd het korte tijd verhuurd aan toeristen en uiteindelijk verkocht. Om dan volop aan een tweede appartement te beginnen. (lacht)

Ondertussen ging ik aan de slag in een advocatenkantoor in Marbella, dat zich toelegt op de aankoop en verkoop van huizen en appartementen. Al snel merkte ik dat veel Belgen en Nederlanders die een tweede verblijf kopen in Spanje, een vertrouwenspersoon missen, iemand die ze voor het minste probleem kunnen opbellen. Omdat ik intussen niet alleen door cliënten van het advocatenbureau maar ook door verre kennissen uit België werd opgebeld met allerlei vragen en problemen, broeide het idee om zelf iets uit de grond te stampen.

Een nieuwe wending

Zo werd S.O.S.PIA geboren, om Belgen en Nederlanders die een tweede verblijf kopen aan de Costa del Sol te helpen met al hun administratieve en praktische problemen. In het advocatenkantoor heb ik tonnen ervaring opgedaan, en viel me op dat de mensen, vooral vijftigplussers, wat verweesd achterblijven na de aankoop. Wat zijn ze blij dat ze iemand ter plekke hebben die alles nauwkeurig opvolgt, en hen in het Nederlands een woordje uitleg kan geven.

Ongelooflijk dat alles zo snel in z’n plooi is gevallen. Het is op mijn lijf geschreven, en als ik de klanten mag geloven, spat dat ervan af. Al merk ik dat zelf ook wel aan de mooie mond-tot-mondreclame en, ondanks de wereldwijde coronapandemie, het vele werk.

In de greep van corona

Al denk ik wel dat ik zónder de coronacrisis al verder zou staan dan nu. Tijdens de feestdagen werden de maatregelen wat versoepeld, om toch maar te kunnen vieren in familiekring. Dat zien we sinds kort aan het stijgend aantal besmettingen. Intussen is het weer een beetje strenger. Gelukkig mogen restaurants en bars wel nog openblijven tot zes uur ’s avonds, net als de winkels, wat voor een minder beklemmend gevoel zorgt. En dat de zon elke dag schijnt, doet natuurlijk ook veel. (lacht)

Ik kan alleen maar zeggen dat ik meer dan drie jaar geleden de juiste beslissing heb genomen. Málaga voelt echt als thuis, en dat is veel waard. Ik heb fantastische vrienden, al zijn dat vooral Belgen en Nederlanders. De Spanjaarden zijn niet zo sociaal en laten niet snel een buitenlander toe in hun vriendengroep. De jonge mensen hebben ook een heel andere mentaliteit: ze wonen meestal nog thuis, sparen amper en zijn minder bezig met de toekomst. Maar dat gezegd zijnde, heb ik mijn plek hier wel echt gevonden.”

Eviva España

Het grootste cultuurverschil: “De Andalusiërs zijn absoluut geen huismussen en leven zowat de hele dag buiten. En de typische avondrush in de supermarkten, dat kennen ze niet. De supermarkten, restaurants en bars zijn tot ’s avonds laat open, dus hoef je je nooit te haasten.”

Het grote voordeel: “Elke ochtend wakker worden met schitterend weer, dan ben voor de rest van de dag meteen goed gezind.”

Het grote nadeel: “Dat ik mijn familie en vrienden wat minder zie. Maar een vliegticket is lang niet meer zo duur, dus zó lang hoef ik ze nooit te missen.”

De aangenaamste verrassing: “De typische mañana-mentaliteit waar de toeristen het altijd over hebben, ken ik niet. Ik werk veel samen met poetsvrouwen, tuinmannen, conciërges, … en eens ze weten wat ze aan je hebben, en dat je op tijd betaalt, is er geen mañana meer, enkel nog hoy.” (lacht)

Het moeilijkste moment: “De eerste jaren heb ik me soms wel alleen gevoeld. Het was niet makkelijk om vrienden van mijn leeftijd te maken, die ook nog eens hetzelfde in het leven staan als ik…”

De grootste blunder: “In het begin was ik altijd heel erg geflatteerd als mannen en vrouwen guapa tegen me zeiden, hoe zou je zelf zijn als iemand je mooi noemt? (lacht) Tot ik op een dag in de mercado stond, en de marktkramer zelfs tegen een 85-jarige dame naast me guapa zei. Pas toen had ik door dat het meer een koosnaampje was.”

De levenskwaliteit: “Málaga staat niet voor niets in de top tien van beste steden om te wonen. Alleen al elke dag de zon zien opkomen uit de zee, geeft het leven zoveel meer glans.”

Het grootste gemis: “Frieten met een frikandel speciaal, en sandwiches met préparé.” (lacht)

Spijt? “Nee, nog geen seconde! Of ik ooit terugkeer? Momenteel zie ik dat niet snel gebeuren. Een leven in België, dat kan ik me zelfs niet meer voorstellen.”

Wil je meer lezen? Op www.sospia.com kom je nog meer te weten over haar Spaanse avonturen.

LEES MEER VERHALEN VAN BELGEN DIE ONS LAND ACHTERLIETEN:

• “Voor velen blijft het een verre droom, voor ons werd het gelukkig de realiteit”
• “Voor het eerst Kerstmis en Nieuwjaar vieren in Frankrijk, dat heeft zo z’n charmes”
• “Een zomerse kerst went maar niet. Maar vieren in België, dat is weer net té koud” (lacht)

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!