Mijn verhaal: Marianne werd opnieuw gelukkig dankzij ‘Het Eenzame Hartenbureau’ op Radio 2

Marianne (69): “Toen ik 25 jaar geleden naar ‘Het Eenzame Hartenbureau’ op Radio 2 schreef, had ik nooit durven dromen dat ik nu zo gelukkig zou zijn. Ik heb al wat meegemaakt in mijn leven en op liefdesvlak is het niet altijd even gemakkelijk geweest.

Ik ben getrouwd omdat het moest, niet omdat ik verliefd was op mijn eerste man. Het was een huwelijk van veel geven en maar weinig terugkrijgen. Ik leefde voor onze twee kinderen, het huishouden en onze traiteurszaak, die 7 dagen op 7 open was. Veel genegenheid of tijd voor ontspanning was er niet. Ik leefde in een roes.

“Ik was 40 en zou in de fleur van mijn leven moeten zitten, maar daar zat ik dan: getrouwd, maar ongelukkiger dan ooit.”

Als klap op de vuurpijl maakte mijn man regelmatig een zijsprong. Hij bedroog me, meermaals zelfs. Ik tolereerde het lang, té lang, tot ik op een bepaald moment niet meer kon en ik in een depressie sukkelde. Ik was 40 en zou in de fleur van mijn leven moeten zitten, maar daar zat ik dan: getrouwd, maar ongelukkiger dan ooit.

Uiteindelijk ging mijn man bij me weg. We zetten een punt achter ons huwelijk, maar hij maakte het tot een hel om te scheiden. We waren dus nog getrouwd, terwijl we niet meer samen waren. De situatie bleef aanslepen en het maakte me tot een schim van wie ik was.

Er bleef maar weinig tijd over om te herbronnen, maar op vrijdagavond trok ik me terug voor mijn moment in de badkamer. Ik vulde het bad, trakteerde mezelf op een glas wijn en stemde de radio af op 2 om naar ‘Het Eenzame Hartenbureau’ met Edwin Ysebaert te luisteren. De verhalen gaven me hoop, het gevoel dat ik niet alleen was. Het idee begon steeds meer te spelen: waarom zou ik eens niet schrijven? Wie weet komt er iets moois uit de bus … Ik verdiende het tenslotte om na al die jaren gelukkig te zijn, niet?

Op een bewuste vrijdagavond, 14 oktober 1994 om precies te zijn, zat ik opnieuw in mijn badkuip. Na veel dralen vond ik eindelijk de moed om een brief te schrijven. Zonder veel verwachtingen, want na het bedrog van mijn man wist ik niet of er nog mannen waren die zo trouw zijn als ik ooit was geweest.

Precies een week later las Edwin Ysebaert, tot mijn grote verbazing, mijn brief voor. En het verraste me nog meer dat er nogal wat reactie op kwam.

Het was een grappig moment, mijn kinderen van 14 en 18 en ik rond de keukentafel met een pakket liefdesbrieven. Zo’n twintig mannen wilden mij beter leren kennen en enkele brieven lieten toch een indruk op mij na. Van twee mannen dacht ik zelfs dat het misschien iets kon worden. Het maakte me hoopvol op een gelukkig liefdesleven.

“Eddy leek in dezelfde situatie te zitten: hij was getrouwd geweest, maar ook zijn vrouw kleurde buiten de lijntjes.”

Twee afspraken volgden, maar het werd niets. Ik vond het jammer, maar de liefde kun je nu eenmaal niet forceren. Ik besloot om de brieven nog eens opnieuw door te nemen en merkte op dat ik nog niet naar Eddy had geschreven. Hij leek in dezelfde situatie te zitten: hij was getrouwd geweest, maar ook zijn vrouw kleurde buiten de lijntjes. Ik besloot de koe bij de hoorns te vatten en hem te contacteren.

Het mag dan al 25 jaar geleden zijn, maar ik herinner me ons eerste gesprek tot in de kleinste details. De herkenbare woorden die we tegen elkaar zeiden, het warme gevoel dat ik kreeg bij het horen van zijn stem. Toen ik de telefoon ophing, wist ik het al: dit kan écht iets worden.

Zo’n drie maanden lang hadden we enkel telefonisch contact, tot we besloten om elkaar te ontmoeten. Ik vierde mijn 45ste verjaardag op 7 januari en we besloten om die avond te gaan dineren. Het weer besliste er anders over: er lag te veel ijzel op de weg en het was te gevaarlijk om met de auto te rijden. Gelukkig kwam er snel een nieuwe datum: op 20 januari zouden we elkaar voor het eerst zien.

“Er hing elektriciteit in de lucht. Vanaf het moment we elkaar zagen, sloeg de vonk over. Ik zag hem, hij zag mij en het was er boenk op”

Eddy vertelde me dat hij me zou opwachten in een restaurant. We wisten van elkaar niet hoe we eruitzagen, maar ik vertelde hem dat ik met een rood autootje reed. Zo zou hij me kunnen herkennen. Hij zag me de parking oprijden en kwam me tegemoet. Ik kan het niet omschrijven, maar er hing elektriciteit in de lucht. Vanaf het moment we elkaar zagen, sloeg de vonk over. Ik zag hem, hij zag mij en het was er boenk op: vlinders in de buik bij ons beiden. En dan moesten we nog aan tafel schuiven.

We waren er allebei naartoe gegaan zonder verwachtingen. Ergens beschermde ik mezelf ook: na zo’n slepend huwelijk, wou ik niet opnieuw gekwetst worden. Toch was het verrassend makkelijk om me open te stellen, en dat was bij hem niet anders. We voelden ons meteen op ons gemak, alsof we elkaar al jaren kenden. We babbelden over de koetjes en de kalfjes, maar ook over serieuze dingen, zoals onze vorige relaties en onze kinderen. Hij maakte er geen probleem van dat ik op papier nog getrouwd was. Door zelf een echtscheiding mee te maken, begreep hij mij en mijn situatie als geen ander. Daar ben ik hem nog altijd zo dankbaar voor.

De klik die we voelden, was bijzonder. Een dag na onze eerste afspraak ontmoette ik hem opnieuw, in een museum deze keer. En sindsdien is het nooit opgehouden. We groeiden steeds dichter naar elkaar toe, ik stelde hem voor aan mijn kinderen en nog geen drie maanden na onze eerste ontmoeting, beslisten we om te gaan samenwonen. Het ging snel, maar waarom twijfelen als je gevoel zó goed zit?

Mijn wereld ging open. Voor het eerst was ik verliefd en leefde ik mét mijn partner, in plaats van ernaast. Eddy en ik hadden zoveel gemeen en vonden elkaar in zoveel verschillende dingen. Zo reisden we samen heel Azië af, terwijl ik voordien amper een voet buiten had gezet.

Hij besloot om me ten huwelijk te vragen via de krant. Het was zo romantisch: met Valentijn was er een speciale rubriek waarin liefdesbrieven werden gepubliceerd. Hij vroeg me om met hem te trouwen, maar de scheiding met mijn ex-man verliep moeizaam, waardoor ik op papier nog altijd gehuwd was. We zouden dus nog even moeten wachten, maar uiteindelijk kwam er licht aan het einde van de tunnel. Na de officiële scheiding schreef ik Eddy via de krant dat ik niets liever wou dan zijn vrouw worden.

En zo geschiedde: drie jaar na onze eerste ontmoeting zijn we in intieme kring getrouwd. Het werd één van de mooiste dagen van mijn leven. Op onze trouwdag zijn we met onze dichte familie op restaurant gegaan en nu, 21 jaar later, gaan we nog elk jaar eten om onze liefde te vieren. We genieten samen intens van het leven, ook van de kleine dingen, zoals tijd doorbrengen met onze kleinkinderen. Elk jaar gaan we bijvoorbeeld twee keer met het hele gezin op vakantie, waar we altijd heel erg naar uitkijken.

“Eddy is het dekseltje op mijn potje. Mijn rots in de branding. Hij maakt me elke dag weer zó intens gelukkig.”

Eddy is het dekseltje op mijn potje. Mijn rots in de branding. Mijn ideale partner, door dik en dun, in goede en slechte dagen. Hij maakt me elke dag weer zó intens gelukkig. En ik hem. Zo zie je maar dat je het geloof in de liefde nooit mag opgeven. Ik prijs mezelf nog elke dag gelukkig, en dat allemaal dankzij Edwin Ysebaert en zijn Eenzame Hartenbureau!”

Coverbeeld: Getty Images

Lees meer:

• Mijn verhaal: de verloofde van Myrthe verliet haar, kort voor hun bruiloft
• Mijn verhaal: Mariekes man raakt haar al twaalf jaar niet meer aan
• Openhartig verhaal: “En toen zei mijn man…’Ik ben homo’”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!