“Nog altijd kan ik rode vlekken in mijn nek krijgen als Koen me aankijkt. Waarom toch, waarom toch?”
Clouseau bestaat 30 jaar. 30 jaar vol mooie herinneringen én gillende meisjes. Daar kan ook eindredactrice en fan van het eerste uur Sofie over meespreken.
Tijdens mijn eerste concert zat ik op de schouders van mijn pa. En ik had een bril van de smurfen op mijn neus
“Ik was een vrouw van negen jaar toen ik naar mijn eerste concert van Clouseau ging. Ik zat op de schouders van mijn pa en ik had een bril op mijn neus van de smurfen. Daarna werd ik een puber van het soort dat kaften volkliederde met Koen zijn naam en almaar punaises kocht, zodat ik alle posters op mijn slaapkamermuur kwijt kon. Ik frequenteerde toen al regelmatig concerten, waar ik op hartstochtelijke wijze de longen en ziel uit mijn lijf krijste. En dat terwijl ik daarbuiten een vrij stil wezentje was. Ooit zei een juf tegen mij: “Sofie, ik hoor je nauwelijks, je moet af en toe in een veld gaan staan waar je eens heel hard kunt schreeuwen.” Die concerten kwamen dus letterlijk als geroepen. Die concerten werden mijn veld, waar ik riep en riep en riep. Naar de mooiste kerel ter wereld, die me evenmin hoorde. Want er stonden nog tweeduizend andere meisjes rond mij te brullen. Dat was pijnlijk. Intussen ben ik gestopt met die razernij, want staan roepen in een veld is vooral iets wat tochtige koeien doen.”
Door mijn job kan ik mijn geliefde goden soms interviewen. Dan doe ik of ze heel gewone mensen zijn
“En intussen ben ik ook heel erg volwassen, natuurlijk. Ik heb een toffe job, woon in een echt huis, en ik doe afwisselend boodschappen in Delhaize, Lidl en Bioplanet. Ik heb zelfs al verschillende keren het genoegen mogen hebben om interviews te doen met mijn geliefde goden. Omdat ik voor een boekske werk, ‘de Libelle’, heb ik die kans soms. Een geschenkje van het lot, noem ik dat, want het was nooit een plan of droom van mij. Niettegenstaande vóélt het wel als een droom, als ik daar zo beschaafd professioneel zit te wezen voor hen. Dan probeer ik altijd heel gewoon te doen, en doe ik alsof Koen en Kris ook heel gewoon zijn. Wat ze ook wel zijn, hoor, gewone mensen. Maar toch ook weer niet. Want ja, – en nu komt het – zelfs na al die jaren kan ik nog altijd rode vlekken in mijn nek krijgen als Koen mij aankijkt. Of dan blijk ik plots een heel erg beperkte woordenschat te hebben. ‘Hey’, zeg ik dan bijvoorbeeld. Terwijl ik normaal wel in volzinnen praat. Waarom toch, waarom toch?”
Je leven lang fan zijn van een band is iets wat velen niet echt vatten. Niet erg, ik begrijp het zelf ook niet altijd
“Je leven lang fan zijn van een band of een persoon, is iets wat velen niet zo echt vatten. Maar dat is niet erg, want ik begrijp het zelf ook niet altijd. Maar één ding is een feit: Clouseau betaat dertig jaar. Ik heb maar enkele jaren mijn leven geleefd zonder hen. Daar moet ik efkes van gaan zitten. Dan denk ik terug aan het te stille kind met de smurfenbril. Of erger: aan de tochtige koe. Maar wél een trouwe tochtige koe. En ze riep nooit ‘BOE’.”