Voetbalmoeders vertellen over hun ‘duiveltje’: Kevin De Bruyne
“Weet je nog, Kevin, hoe het allemaal is begonnen? De voetbalpartijtjes in onze achtertuin, je moet een jaar of zeven geweest zijn. Je vrienden uit de buurt zagen je bezig van op straat en sloten stuk voor stuk aan bij de match. Je kameraden maakten plezier, maar jij nam voetbal erg serieus. Je dacht tactisch en speelde snel. Je was met die sport bezig op een ander niveau en –corrigeer me maar als ik het fout heb- soms denk ik dat je je daardoor alleen moet hebben gevoeld.”
“Je werd flink gebeten door de voetbalmicrobe en op je elfde klonk je meer vastberaden dan ooit. Je zou je lagere school afmaken, twee jaar Latijn volgen en naar de topsportschool trekken in Genk, 150 kilometer van huis, om professioneel voetballer te worden. En zo is het gelopen…”
Dromen najagen
“Op je veertiende verliet je je ouderlijke nest om je dromen na te jagen. Ik stond versteld van je daadkracht en hoe gedreven je op je doel afging. Maar tegelijkertijd verscheurde het me ook. Ik ben een moederkloek en reageer erg emotioneel als het over mijn gezin gaat. En een jongen van veertien loslaten, dat voelt gewoon te vroeg. Hoewel de mensen vriendelijk waren in het internaat, was het niet de warme thuis die je in Drongen had. Maar je liet je niet afleiden.”
“Een jongen van veertien loslaten en op internaat sturen, da’s vroeg. Maar je was zo vastberaden en liet je door niets of niemand afleiden”
“Kinderen vrijheid geven is belangrijk. Het verandert niets aan de betrokkenheid, aan het vertrouwen, Kevin. Je vader doet met zorg je financiële zaken en ik richt met plezier je huis in Duitsland in. En ik vind het schattig dat je alleen mij dat ene hemd laat wassen. De momenten die we samen hebben zijn schaars, dus als ik nog eens iets voor je kan doen, is dat met mijn hele hart.”
“Ondertussen proberen we zoveel mogelijk matchen bij te wonen. In de tribune ben ik een emotionele supporter: is er eens een wedstrijd waarop je moeilijker op gang komt, en ik hoor achter mij kritiek op jou, dan stoort me dat. Dan wind ik me op. Heel soms reageer ik zelfs met een opgestoken middelvinger. Het voetbal is een harde, wisselvallige en soms eenzame wereld: in een uur tijd kun je van topper naar flopper gaan. Dat kan ik af en toe moeilijk slikken.”
Graag gezien
“Je bent graag gezien, Kevin. Hoe vaak staan er geen kinderen voor onze deur voor een handtekening van je. Ik heb hier nog een stapeltje kaartjes in de kast liggen, en maak hen daarmee blij. Gelukkig ga jij niet zweven. En als ik ooit een arrogant trekje bij je opmerk, dan zul je het geweten hebben. :-)”
“Ik zag je staan op de grasmat, tijdens die eerste interland tegen Servië. Het Belgische volkslied speelde en de tranen rolden over mijn wangen, zo trots was ik op je”
“Ik herinner me nog goed hoe je tien jaar geleden in volle examenperiode toch de WK-wedstrijden wilde meepikken. Ik supporterde toen voor Engeland en jij voor België. Ik vergeet nooit wat je me toen vroeg: “Als ik ooit voor de Rode Duivels speel, supporter je dan wél voor de Belgen?” “Vanaf de eerste minuut”, antwoordde ik. Jaren later, tijdens je eerste interland tegen Servië, zat ik voor de buis gekluisterd. Ik zag je staan tussen de andere spelers van het nationale elftal, terwijl het Belgische volkslied speelde. De tranen rolden over mijn wangen. Je had je doel bereikt, en ik was zo ontzettend trots op je.”
“Je beleeft dingen waarvan andere jongens op jouw leeftijd alleen maar van kunnen dromen. Wat een intense tijd heb je achter de rug. Je hebt veel voor je sport moeten opgeven, en wij eigenlijk ook. Ik mis een stukje uit je jeugd, dat ik niet heb meegemaakt en nooit meer terugkrijg. Maar je weet wel dat we er voor je zijn. Dikke zoen, je ma.”
Bron: Els De Ridder voor Libelle, Beeld: Libelle