Column Marcel: Over blinde paniek bij moeders
Dit komt misschien ietwat vervreemdend over, maar het is evenzogoed de waarheid, dus voilà: ik behandel Sammie hetzelfde als de auto, de stereotoren en de wasmachine. Waarmee ik wil zeggen: ik lees de gebruiksaanwijzing niet. In het geval van die auto, stereo, wasmachine en feitelijk alles met een stekker of motor is dat tot nu toe redelijk goed gegaan. Er is nog nooit brand ontstaan en ik heb nog nooit iets dermate stuk gemaakt dat ik het weg moest gooien.
Met Sammie is het anders, al was het maar omdat er geen gebruiksaanwijzing is. Ja, ik weet het, er zijn een paar basisregels en je moet af en toe naar het consultatiebureau voor een grote of kleine beurt, maar voor de rest is het toch vooral: doe maar wat en kijk maar of het aanslaat. Dat geldt voor iedereen, ook voor de ouders van wie je denkt: jeetje, wat hebben die hun kinderen leuk en tof en lekker wijs opgevoed. Van die ouders waar je als andere ouder een beetje jaloers op bent. Van die ouders die alles goed lijken te doen, zonder veel moeite bovendien. Inmiddels weet ik: die doen ook maar wat. Ze hebben geen idee, mevrouw. Ze halen, net als alle andere ouders, al hun informatie uit boekjes en van het internet en ze nemen nog iets mee uit de tijd dat ze zelf door hun ouders werden opgevoed en dan hopen ze er maar het beste van. Ze creëren een eigen mix met opvoedtechnieken, passen ze toe en bidden voor het beste.
“Wij meteen met Sammie en haar rode oor naar de dokter, die ons verward aankeek en zei: ‘Dat is een muggenbeet’ ”
In sommige gevallen pakt dat goed uit en ben je de trotse bezitter van een gemakkelijk en welgemanierd kind dat er bovendien nog eens hartstikke leuk uitziet. In andere gevallen is je kind een vervelend mormel. Vaker nog zit het daar ergens tussenin; een vervelend mormel dat hier en daar zijn goede momenten heeft. Want, en ik blijf dit herhalen zolang het nodig is: kinderen zijn net mensen. En mensen, het is de waarheid, die hebben uiteindelijk ook geen idee wat ze aan het doen zijn. We doen maar wat.
Daar werd ik vanochtend weer eens fijntjes aan herinnerd toen Sammie wakker werd met één normaal oor en eentje dat eruitzag alsof een professionele kickbokser er zevenenveertig welgemikte highkicks op had laten landen. Het oor was dik en rood en belachelijk, en ondanks dat Sammie haar vrolijke zelf was en ik in de lach schoot vanwege dit malle oor, ging bij Carlijn het alarm af. Ze stoof het internet op en zei: ‘Deze vrouw hier, op deze website, die zegt dat het een muggenbeet is.’ Dat leek me plausibel en ik begon koffie met geschuimde melk te zetten totdat Carlijn drie minuten later riep: ‘Hersenvliesontsteking! Kan ook!’ En nog iets later: ‘Deze had hetzelfde en die ging bijna dood! Dood, hoor je me, dood!’ En dus stonden Carlijn, Sammie en ik klokslag negen uur bij de dokter die ons verward en licht pedant aankeek en zei: ‘Muggenbeet, meneer, mevrouw. Beetje allergische reactie. Niks aan de hand, ook al omdat ze er zelf geen last van heeft. Daag.’
Wij staarden een beetje leeg naar de dokter, Sammie zei ‘daag’, omdat ze nu eenmaal in die fase zit waarin ze alles herhaalt. Heel schattig. De dokter moest er ook een beetje om lachen. Ik ben er geen voorstander van, bedacht ik me op weg naar huis, maar in het geval van kinderen zou ik toch best graag een gebruiksaanwijzing willen bezitten. En doe die voor Nieuwbakken Moeders In Blinde Paniek er dan ook maar meteen bij.
Marcel Langedijk is…45 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie