Column Marcel: Over normaal doen tegen je kind
Ik heb het al vaker gezegd en ik doe het nogmaals: opvoeden is ontzettend makkelijk. Dat weten we allemaal. Wie zegt dat het lastig is, doet iets verkeerd, snapt het niet en dient uit de ouderlijke macht te worden verwijderd door gevaarlijk uitziende mannen. Met handboeien en dergelijke. Zo, daar schrokken jullie vast een beetje van. Niet de bedoeling hoor, jullie zijn mijn favoriete en meest aandachtige lezers, dus ik zou wel een beetje gek zijn om jullie te schofferen. Jullie verdienen het beste.
Het is derhalve klinkklare onzin, wat ik hierboven schreef. Opvoeden is duivels ingewikkeld. Ik zou haast zeggen ‘hogere wiskunde’. Maar, en daar gaat het me vandaag om: volgens mij scheelt het al een hoop als je als ouders, familie en vrienden een beetje normaal doet tegen het kind. Ik heb het dan niet over basisregels als ‘geef uw kind liefde, warm eten en deugdelijk schoeisel’, ‘gooi uw baby niet op de grond’ en ‘maak uw nageslacht regelmatig schoon’. Ik heb het over: een kind behandelen als een mens in plaats van als een seniel katje.
“Ik weiger het, van koetsjie-koetsjie
en tut-tut-tut doen. Ik praat gewoon tegen Sammie alsof het een mens is”
Ik heb het regelmatig meegemaakt in mijn eerste jaar als vader, maar ook bij het aanschouwen van andermans kroost; de totale debilisering van het kind. En dan met name bij de jongsten, de baby-achtigen, zeg maar. Mijn handen werden af en toe helemaal knuistjes als ik moest luisteren naar de woorden en zinnen die naar de baby in kwestie werden geworpen. De koetsjie-koetsjie-koetsjie en tut-tut-tuts waren niet van de lucht. Het regende oeloeloeloeloes en wattoettietan, wattoetietans. De watzegtiedans en heeftieviezebahbahinzunluiertjes klaterden neer. Het zweet breekt me uit, op dat soort momenten. Ik wil dan zeggen: zo leert de baby het nooit, lieve mensen. Zo denkt de baby dat we allemaal volstrekt gek geworden zijn. Maar ik doe het niet. Want iederéén doet ineens totaal idioot als er jonge kinderen in de buurt zijn. Zelfs de grootste jongens uit mijn boksclubje veranderen in murmelende mietjes zodra ze baby Sammie zien. Ze tuiten hun mond, maken vreemde geluiden met een stem die normaal zes octaven lager is, ze trekken gekke gezichten, het is afgrijselijk.
Ik weiger dat te doen. Ik ga er niet in mee. Ik doe net alsof Sammie een mens is. Dus als ze heel trots aan me laat weten dat ze een tjam (boterham) wil, ben ik de enige die stug boterham blijft zeggen. Ik zeg gewoon auto in plaats van toetoetje, ondanks dat ik het een daverend magistrale uitvinding van haar vind. Ik zeg dat ze een vieze luier heeft in plaats van mee te gaan in haar bah. Ik pruttel niet,
ik tuttut niet. Ik maak geen rare geluiden.
Carlijn vindt het maar stom van me. Die vindt dat ik best een beetje mag meegaan in het pruttelwereldje waarin Sammie zich bevindt. Maar ik doe het niet. Ik denk dat Sammie er slimmer van wordt als je haar behandelt als een normaal mens. Dus weiger ik. En ja, mevrouw, ik weet het, dat is heel halsstarrig van me, je zou het zelfs kinderachtig kunnen noemen. Ook omdat ik ergens weleens heb gelezen dat het juist heel goed en gezond is om je kind zo achterlijk te benaderen. Het zal wel. Ik heb ook weleens ergens gelezen dat het drinken van ochtendurine heel goed en gezond is, en dat doe ik ook niet.
Marcel Langedijk is…43 jaar / freelance journalist en schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie