Column Marcel: Over wat een kind krijgen met je doet

Het ouderschap komt met een hoop verantwoordelijkheden. Een daverend cliché, ik weet het, maar dat is het ding met clichés: ze zijn vaak waar. Zo ook deze. De verantwoordelijkheid voor een ander mens, dat is me wat, dat gaat je niet in de koude kleren zitten. Ik heb het namelijk zelf al zo moeilijk met het leven: wat kan wel, wat kan niet, hoe hou ik het leuk, hoe blijf ik lief en aardig, hoe laat ik niet over me heen lopen, hoe blijf ik gezond zonder de leuke dingen in het leven op te geven, waar ligt de afstandsbediening. Enzovoort.

Voordat Sammie er was, maakte ik me daar ontzettend veel zorgen over. Ik lag er nachten van wakker, zelfs. Hoe zou ik dit toch gaan doen? Hoe moest dat nou, ik, Marcel, een kind? En wat blijkt, nu, anderhalf jaar na haar geboorte: het valt reuze mee.
Ze zeggen namelijk altijd dat je zo enorm verandert, als je een kind krijgt. Dat niks meer hetzelfde is. Dat alles ingewikkelder wordt, heftiger, moeilijker. Dat je minder slaapt, minder leuke dingen doet met je geliefde, dat je niet meer uiteten kunt. Maar dat je er dan wel heel veel voor terugkrijgt. Zoals een kind. En de liefde die je daarvoor voelt.

“Voordat Sammie er was, lag ik er wakker van. Hoe moest dat? Ik, Marcel, een kind? Maar nu blijkt: het valt wel mee, die verandering”

Ik vind dat het wel meevalt, die verandering. Behalve dan die liefde voor mijn kind, natuurlijk. Dat valt niet mee. Want het is niet normaal, dat je zoveel liefde voor iemand anders kunt voelen, namelijk, het is allesoverheersend en gigantisch, het is het heelal, het universum, de sterren en de planeten. Die liefde voor Sammie, die is zo enorm dat ik er soms wel van kan huilen. Heel hard. Totaal onverwacht. Maar voor de rest…

Ja, oké, ik zal niet liegen, er zijn wel een paar dingen veranderd. Ik ben vaker moe, bijvoorbeeld, en ik heb minder zin om met vrienden te probleemdrinken in de kroeg, ik kan ineens diverse kinderliedjes zingen en ik kan me ineens afsluiten voor kindergejammer waar me dat pre-Sammie een hoofdpijn van drie dagen had opgeleverd, inclusief volstrekt onredelijke woedeaanvallen. En ja, ik heb vaker ruzie met mijn vrouw, de prachtige Carlijn. We zijn het vaker oneens, namelijk. Ik vind dat Sammie wel iets minder aandacht kan krijgen, zij niet. Ik vind dat ze ook eens wat anders moet eten, Carlijn niet. Ach, je kent het wel: gemuts om niks. Want dat is het.

Je kunt er namelijk wel heel groots en moeilijk en meeslepend over doen, zeggen dat je op al die slakken zout moet leggen, die ruzies moet door laten etteren en alles tot op het bot moet uitpluizen met boeken of bij het consultatiebureau of bij babypsychiaters omdat je kind anders een of andere achterstand of permanente beschadiging oploopt. Maar ik geloof daar niet in. Zodra Carlijn en ik weer eens lijken te beginnen aan een ruzie over niks, haal ik direct de angel eruit… Ik zeg: doe maar een beetje rustig, lieve Carlijn. Laten we geen ruzie maken. Hier, kijk eens, ik heb geurkaarsen gekocht en kaartjes voor een musical over wereldvrede. En, hop, zie hier: een sjaal voor Sammie met ‘I Love
My Mommie’ erop, zelf gebreid, door papa, stiekem. Daarna trekken we onze matching sweaters aan, drinken we warme melk met speculaasjes en knuffelen we voor de openhaard. Ik zweer het jullie, dat vaderschap verandert vrijwel niks.

Marcel Langedijk is…45 jaar / freelance journalisten schrijver / samen met Carlijn / sinds 2016 papa van dochter Sammie

Heb je vragen over zwanger worden, zwanger zijn of over kinderen opvoeden? Op Zappyouders.be, ontwikkeld door én voor ouders bestaat voor elke vraag een antwoord!