Katriens kindje overleed aan erfelijke ziekte, toch ging ze voor een nieuwe zwangerschap
Katriens tweede kindje overleed aan een erfelijke ziekte, maar koos toch voor een nieuwe zwangerschap. Ook al had ze één kans op vier op een kind met een ongeneeslijke ziekte.
Katrien (36): “We hebben Imke, ons tweede kindje, slechts negen maanden bij ons mogen hebben. Al tijdens haar kraamtijd vielen we genadeloos van onze roze wolk: Imke was niet helemaal gezond. Maar hoe diep het ravijn zou zijn, daar hadden we toen nog geen besef van. Imke leed aan een ongeneeslijke stofwisselingsziekte die haar steeds meer in zijn greep kreeg. Op donderdag 27 januari 2011 is ons lieve kleine vechtertje een ster geworden. Hier thuis, omringd door alle mensen die haar liefhadden, in mijn armen. Haar afgeven was het moeilijkste wat ik ooit heb moeten doen.
In de periode na haar overlijden kregen mijn man Ruben en ik te horen dat we een kans van één op vier hadden om bij een volgende zwangerschap weer een baby te krijgen met deze ziekte. En toch hebben we dat risico genomen. We hebben gekozen voor het leven, niet voor de angst. Vanuit onze sterke kinderwens die ons deed verlangen naar een broer of zus voor Lotte, onze oudste. En vanuit mijn moederhart, dat nog zoveel liefde te geven had.”
Verschillend rouwproces
“In de maanden na het overlijden van Imke was een nieuwe zwangerschap nog totaal niet aan de orde. In mijn hoofd was alleen maar plaats voor Imke, voor gemis en verdriet. Als ik naar haar foto’s keek en de film van haar leven afspeelde, sneed de pijn als een mes door mijn hart.
Ook voor Ruben was het een gitzwarte periode, maar zijn rouwproces verliep anders
dan het mijne. Ik was nog volop bezig met wat geweest was, toen hij alweer vooruit kon kijken. Naar een nieuwe zwangerschap, om uit dit diepe dal te klimmen en opnieuw vorm te geven aan onze droom die zo wreed uit elkaar was gespat: de droom van een gelukkig gezin, met twee kinderen die ons huis tot leven brengen. Voor mij was dat in het begin
onbespreekbaar.”
Een derde kindje, of niet?
“De artsen hadden niet kunnen vinden waar de genfout van Imke zich bevond, dus zou de ziekte niet opgespoord kunnen worden tijdens een volgende zwangerschap. Een kans van één op vier dat we weer een kind zouden krijgen met deze vreselijke ziekte… dat risico wilde ik niet nemen. Stel je voor dat we dit nog een keer zouden doormaken, dat we opnieuw een kindje moesten afgeven, dat Lotte nog eens afscheid zou moeten nemen van een broertje of zusje. Maar Ruben draaide het om: we hadden maar liefst drie kansen op vier dat het wél goed zou gaan.
Tijdens een zomerweekend aan zee hebben we veel gepraat en zijn we als koppel weer dichter bij elkaar gekomen. En ja, die zomer voelde ook ik mijn verlangen naar een derde kindje groeien. De dokters raadden ons sperma- of eiceldonatie aan, omdat Ruben en
ik wellicht allebei drager zijn van een genfout. We hebben beide opties overwogen, maar waren niet overtuigd. De derde optie, een nieuwe natuurlijke zwangerschap, werd door niemand aangehaald. Alsof ze ons wilden beschermen voor datgene wat te risicovol en niet-controleerbaar was.”
Geluk met een grote G
“En toch hebben Ruben en ik na lang wikken en wegen beslist om ervoor te gaan. We wisten dat het fout kon aflopen, en dat mensen dan zouden kunnen zeggen dat we het zelf gezocht hadden. Of dat ze ons zouden zien als roekeloze en onverantwoorde ouders. Maar voor ons was er geen alternatief. Gelukkig was ik snel zwanger. En ook al verliep de zwangerschap medisch gezien vlekkeloos, ik ben geen dag gerust geweest. Het heeft zelfs lang geduurd voor ik mijn handen op mijn buik durfde te leggen. Zo bang was ik om me te hechten aan dat wezentje in mijn buik.
Ook na de geboorte van Liene heeft het lang geduurd voor ik opgelucht kon ademhalen en zeggen: ze is oké, ze is gezond. Intussen is ze een vrolijke kleuter van drie jaar. Lotte, haar grote zus, vertelt haar vaak dat er nog een zusje is, Imke, en dat die niet meer bij ons is, maar toch ook weer wel.
Als ik die twee samen zie spelen in de tuin, weet ik weer waarom ik zo graag een derde kindje wilde. Dit is geluk met een grote G. Want ja, we durven nu opnieuw gelukkig te zijn. Imke zal altijd wel een speciale plaats blijven innemen in ons gezin, in ons leven, en in ons hart. Mijn liefde voor haar heeft me de kracht en de moed gegeven om –tegen alle redelijke adviezen in –voor de derde keer moeder te durven worden. En ik weet nu dat dat goed was.”