Zomercolumn: Over het leven van een single mama

Mijn naam is Ans, ik ben 37 jaar en alleenstaande mama van een vierjarig dochtertje. Ik ben zaakvoerder van een horecazaak en mijn hobby’s waren ooit theater, film, literatuur, fotografie, moderne dans en yoga. Momenteel beperken ze zich tot het bingewatchen van The Voice USA en proberen wakker te blijven bij een occasionele apero met een vriendin. Ik wil geen zeurende ploetermoeder zijn, geen clichés verkondigen over multitasken en slaapgebrek. Ik wil bewijzen dat ik het allemaal kan, die combinatie van hardwerkende zaakvoerster/ topmama/jonge vrouw met een gezond seksleven/ begripvolle vriendin/interessante-vrouwvan- de-wereld-die-alle-weekendmagazinesleest- en-op-citytrip-gaat-en-eet-in-hipperestaurants – en-kan-meepraten-over-de-actualiteit. En ik wil er vooral niet over zeuren als het mij niet lukt. Er zijn zelfs dagen dat het mij wél lukt. Dan feliciteer ik mezelf met mijn geslaagde leven. Dan fiets ik door mijn prachtige wijk naar mijn succesvolle zaak als ik mijn dochtertje lachend op school heb afgezet in haar multiculturele klasje en denk ik: wow, ik heb het allemaal voor mekaar. Dat gevoel duurt ongeveer vijf volle minuten.

Waar het uiteindelijk om draait, is dat ene zinnetje van mijn dochter: ‘Als ik later groot ben, wil ik net zo worden als jij’

Als er één ding is dat ik de afgelopen jaren geleerd heb, dan is het: genieten van die vijf minuten. Ik kan er oprecht blij van worden als ik Alix op school heb gekregen zonder meer dan drie woordenwisselingen over haar outfit, haar ontbijt of welke tekenfilm ze mag bekijken terwijl ik in de douche zit (ja, mijn kind eet ’s morgens haar ontbijt in de zetel terwijl ze naar Disney Junior kijkt). En mijn dag is helemaal geslaagd als al het personeel is komen opdagen, er niemand een verkeerde reservatie heeft genoteerd, alle leveranciers de juiste bestelling hebben geleverd en er geen onverwachte sociale inspectie opduikt. Zodat ik om half vier aan de schoolpoort kan staan om mijn dochter thuis voor de tv te placeren terwijl ik een min of meer voedzame maaltijd voor haar klaarmaak. Al moet ik eerlijk toegeven dat die dagen zeldzaam zijn. En dus neem ik de dag zoals hij komt. Soms valt dat mee, soms valt het tegen.

Er gaat geen dag voorbij of Alix vraagt mij wanneer ze groot zal zijn. ‘Mama, wanneer ben ik zo groot als jij?’ Ik herinner me dat kinderlijke verlangen naar het volwassen leven. Zelf kon ik uren fantaseren over mijn beloftevolle toekomst. In dat fantasieleven liepen een mooie lieve man en drie immer vrolijke dochters rond. En ik zat aan een bureau met zicht op een prachtige tuin boeken te schrijven terwijl mijn droomgezin tikkertje speelde onder de appelbloesems. Daarna zou ik een taart uit de oven halen en samen met hen thee drinken onder diezelfde appelboom. Als kind wil je niets liever dan groot worden en de vrijheid hebben om je eigen keuzes te maken. Tot de dag komt dat je groot bent en blijkt dat die keuzes toch net iets moeilijker zijn dan verwacht. Dan willen we allemaal niets liever dan terugkeren naar de tijd toen alles nog open lag en falen geen optie was.
Maar ook al wordt er af en toe gefaald, toch weiger ik ’s avonds in te slapen zonder even stil te staan bij alles waar ik dankbaar voor ben. En dat is veel, ook al ben ik al jaren geen museum meer binnengestapt en slaag ik er amper in een weekendkrant te lezen. Om van mijn onbestaande seksleven nog maar te zwijgen. En ja, soms pikt dat. Maar toch heb ik nergens spijt van. Want waar het uiteindelijk om draait, is de volgende zin die mijn dochtertje uitspreekt nadat ik haar heb verteld dat ze nog lang klein zal zijn. ‘Als ik later groot ben, wil ik net zo worden als jij.’
Mijn naam is Ans, ik ben 37 jaar en het is niet helemaal uitgedraaid zoals ik het als klein meisje in mijn hoofd had. Maar ik doe mijn best, elke dag opnieuw. En samen met mij een hele hoop andere koppige niet-ploetermoeders met een hoofd vol twijfels en een hart vol liefde.

Ans Vroom (37) is alleenstaande mama van Alix, een vierjarig meisje met ASS (autisme
spectrum stoornis). Ans heeft in Antwerpen haar eigen zaak, café Kamiel.

Lees ook:

• Mijn verhaal: Toen Svenja zelf mama werd, veranderden haar gevoelens voor haar pluszoon
• Mijn verhaal: Melanie verbraste haar erfenis door haar koopverslaving
• Mijn verhaal: Frouke kreeg een bore-out