Zomercolumn: Over het leven van een single mama
Dit jaar is het vijftien jaar geleden dat ik afstudeerde aan de universiteit. In die tijd heb ik al een stuk of vijf carrières gehad, ben ik acht keer verhuisd, heb ik vier serieuze en een paar losse relaties gehad en kreeg ik één kind. Soms ben ik bang dat ik als klein meisje iets te veel naar de film ‘Mermaids’ gekeken heb, waarin Cher na iedere relatiebreuk of mislukte carrière haar hele hebben en houden in de auto stak en samen met haar dochters een nieuw leven begon aan de andere kant van Amerika. Zo’n vaart zal het bij mij nooit lopen. Ik verhuis trouwens altijd binnen een straal van 5 kilometer. Maar toch…
Ik heb nooit aan carrièreplanning gedaan. Ik vertrouwde erop dat ik mijn weg wel zou vinden. En dat deed ik ook. Ik volgde steeds mijn buikgevoel en belandde zo steevast op nieuwe plekken met nieuwe mensen. Telkens anders, maar telkens juist. En wanneer ik voelde dat het verhaal uitverteld was, ging ik op zoek naar iets nieuws. Soms ging ik weg nog voor ik een nieuw verhaal gevonden had, gewoon omdat ik niet meer gelukkig was. Ik kan me niet inbeelden dat ik in een situatie zou blijven hangen uit angst voor het onbekende. Ik heb dat altijd evident gevonden, maar onlangs vroeg ik me af of het dat wel is.
Als ik naar mijn moeder kijk, zie ik bijvoorbeeld een ander verhaal. Zij heeft welgeteld één carrière en één serieuze relatie gehad. Voor haar generatie was het lang niet zo vanzelfsprekend om als vrouw het heft in eigen handen te nemen. Mijn mama was jong en verliefd in de jaren 70. Ze was net 22 toen ik geboren werd. Amper een jaar later was ze al zwanger van mijn broer en had ze samen met mijn vader een zaak opgericht. En plots was daar de verantwoordelijkheid voor een gezin en de financiële afhankelijkheid van een man. Mijn mama kon het zich niet permitteren om haar situatie in vraag te stellen. Ze
had niet de luxe om haar koffers te pakken. Het is waarschijnlijk dankzij haar sterke persoonlijkheid dat ik dat nu wel kan doen. Want zij heeft mij altijd op het hart gedrukt dat ik tijd moest nemen om na te denken over wat ik echt wilde.
“Ik hoop dat Alix later met evenveel dankbaarheid en bewondering naar mij kijkt, als ik naar mijn moeder”
Het is pas door zelf mama te worden dat ik heb beseft hoe zwaar het voor mijn moeder moet zijn geweest, om zich weg te cijferen voor een man en twee kinderen, zonder een eigen job waar ze haar ei in kwijt kon. Toen mijn broer en ik wat ouder waren, is ze wel deeltijds buitenshuis gaan werken, maar ik weet dat ze altijd spijt heeft gehad dat ze niet langer heeft gestudeerd. Intussen is de zaak verkocht en kan mijn mama de vruchten plukken van het jarenlange harde werk. Mijn ouders verhuisden naar een huis met een grote tuin op het platteland en genieten met volle teugen van hun kleinkinderen die hen ‘Mammie en Pappie Bos’ hebben gedoopt. Alix is gek op hen, maar net zoals de relatie tussen moeders en dochters complex is, is die tussen een mammie en haar kleindochter dat soms ook.
Als ik de ‘aandoening’ van mijn dochter in één zin moest beschrijven, zou ik zeggen dat Alix vier jaar is, maar dat ze denkt als een achtjarige en zich gedraagt als een éénjarige. Om het extra ingewikkeld te maken, vertoont ze dat babygedrag enkel bij mij en haar papa. In het gezelschap van andere mensen doet ze zich voor als een superflink meisje. De enige bij wie ze ook haar ware gelaat durft te tonen, is mijn moeder. Die krijgt dan ook af en toe de volle lading. En ik beschouw dat als een groot compliment. Het feit dat Alix soms even onhandelbaar is bij haar grootmoeder als bij mij wil zeggen dat ze zich bij haar op haar gemak voelt. Gelukkig waait de storm meestal snel weer over en zijn oma’s doorgaans heel vergevingsgezind (haar goedgevulde snoepjeskast helpt trouwens ook om het onweer te verdrijven).
Ik ben blij dat mijn dochter niet één maar twee vrouwelijke rolmodellen heeft. En die zijn heel anders, maar eigenlijk ook niet. Ik hoop dat Alix later met evenveel dankbaarheid en bewondering naar mij kijkt als ik naar mijn moeder, en dat ze onze uiteenlopende levenspaden allebei even inspirerend vindt. De dvd van ‘Mermaids’ verstop ik voorlopig nog even in de kast. We willen haar niet op ideeën brengen!
Ans Vroom (37) is alleenstaande mama van Alix, een vierjarig meisje met ASS (autisme spectrum stoornis). Ans heeft in Antwerpen haar eigen zaak, café Kamiel.