Vrouwen over hun borsten

Yvette (50) vecht nog steeds tegen kanker

"Twee littekens in de plaats van borsten, dat lijkt me toch moeilijk"

'Ik ben al één borst kwijt en omdat is vastgesteld dat ik drager ben van het BRCA1-gen wordt binnenkort mijn baarmoeder verwijderd en waarschijnlijk volgend jaar mijn andere borst. Maar dan wil ik eerst een reconstructie. Ik zie mezelf elke dag zonder probleem in de spiegel, vergeet zelfs af en toe dat ik maar één borst heb, maar twee littekens naast mekaar, dat lijkt me toch moeilijk. Mijn borstkanker kwam niet als een verrassing: mijn mama was 26 bij haar eerste amputatie, 34 bij haar tweede. Ze is er nu 73 en al aan haar vierde kankerstrijd toe. Ik heb altijd geweten dat ik ook aan de beurt zou komen. Twee dagen voor nieuwjaar 2007 ontdekte ik een kuiltje in de ronding onder mijn linkerborst. Mijn eerste reactie was 'weg met dat ding'. De kanker moest weg, een reconstructie kan altijd nog. Nieuwe tepels hoeven niet. De rest van mijn lichaam is ook niet perfect, dus waarom zouden valse tepels moeten? Ik kan er zo licht mee omgaan omdat ik de ziekte door en door ken, maar ook omdat ik een fantastische partner heb die mij met snedige opmerkingen door de zwaarste periode geloodst heeft. Toen ik mijn eerste lichte prothese thuis kreeg, heb ik hem meteen gebeld: 'Mijn nieuwe tiet is gearriveerd!' Of hij daar ook mee mocht spelen? Alleen als hij braaf was. Soms probeert hij in een tepel te nijpen die er niet echt is of hij bokst er lichtjes tegen. In het begin vergiste hij zich af en toe van borst, maar dat heeft hij ondertussen afgeleerd. Mijn rechterborst heeft hij ingepalmd als de zijne. Hij zegt dat ik bij mijn volgende amputatie moet vragen om mijn tepel op sterk water te zetten, zodat hij die kan houden. Sommigen zullen misschien hun hoofd fronsen bij dat soort grapjes, maar ik vind het de ideale manier om ermee om te gaan. Ik heb het alleen erg moeilijk gehad om mijn naakte lichaam aan hem te laten zien. Die schroom is nog maar een maand verdwenen. Mijn vriend is net geen tien jaar jonger, maar zoveel wijzer dan mij.'

Christine (48), hoorde op haar 47e verjaardag dat ze borstkanker had

"De nieuwe voelt anders, is ook groter"

'Ik ontdekte een gezwelletje terwijl we vorige zomer met de auto naar Oostenrijk reden. De hele vakantie en de eerste week van september heb ik mijn zorgen bewust weggeduwd. Maar toen moest mijn man na een depressie op controle bij de huisarts en heb ik gevraagd ook even naar mijn borst te kijken. Sindsdien ben ik geopereerd met masectomie en onderging ik een reconstructie uit eigen weefsel. De nieuwe borst voelt anders en is iets groter dan mijn echte. De cupmaat is nog steeds AA, maar bij zomerjurkjes komt de rand van de beha toch soms eens piepen aan de kant van mijn echte borst. In november kunnen we ofwel een liposuctie van de nieuwe doen, ofwel een vergroting van de echte. Als ik eerlijk ben, zou ik de echte wel willen laten vergroten. We zien wel.'

Chris (45), een C-cup na borstkanker

"De dag voor de operatie heb ik bewust afscheid genomen"

'Toen ik hoorde dat een onmiddellijke reconstructie kon, heb ik geen seconde getwijfeld. Ik zag mezelf al onhandig knoeien met zo'n prothese. Niks voor mij. Ze waarschuwden me wel dat ik niet te veel mocht verwachten. De nieuwe borst was in het begin inderdaad niet zo mooi, maar dat kon me weinig schelen. Ik was vooral de ziekte aan het verwerken. De dag voor de amputatie heb ik bewust afscheid genomen. Ik wou er niet zo dringend van af, ik voelde ook niks. Het was best moeilijk en eigenlijk nog steeds. Misschien komt dat doordat ik nooit zonder heb geleefd. Ik ging meteen van mijn eigen borst naar iets dat niet echt is. Het blijft vreemd en het voelt ook helemaal anders. Pas sinds de tepelreconstructie gaat het stilaan beter. Eerst niet hoor, die tepel leek echt een stokje in het begin. Maar ondertussen is hij gekrompen. Elk gevoel van erotiek ben ik kwijt. Maar ik merk wel dat ik er soms onbewust mee aan het spelen ben terwijl ik in bad zit. Nu is het weer mijn borst. De hele ellende heeft één voordeel: mijn borsten zijn nu twee cupmaatjes kleiner, ik heb de andere laten verkleinen. Dat had ik al twintig jaar eerder moeten doen!'

Suzy (49), verloor haar rechterborst aan kanker

"Ik kan leven, ook met litteken. Ik hou nog van mijn lichaam."

'Ik voelde een harde plek aan mijn borst en ik dacht dat het om een volleybal-kwetsuur ging. Maar deze genas niet en mijn man heeft me uiteindelijk naar de huisarts gestuurd. Zes chemokuren en drie weken misselijkheid, haaruitval en vermoeidheid later, is beslist om mijn rechterborst te amputeren. Tussen dat nieuws en de operatie zaten negen dagen en ik heb bijna constant gehuild. Ik wilde graag een onmiddellijke reconstructie, dacht dat ik het dan makkelijker zou verwerken. Maar dat bleek niet mogelijk omdat ik achteraf nog bestralingen moest krijgen. Nadien heeft het maanden geduurd voor ik weer een zelfonderzoek durfde te doen bij mijn linkerborst. Nu kan ik leven, zelfs met litteken. Het is mijn lichaam, ik hou ervan. Ik kijk wel uit naar de reconstructie. 'We geven u terug wat de ziekte u heeft afgenomen', hoorde ik de plastisch chirurg graag zeggen. Zijn wachttijden zijn wel erg lang: ik kom pas in het najaar van 2009 aan de beurt. Maar ik wil het ook niet nu meteen. Even geen ziekenhuizen, even een jaartje rust.'

De nieuwe Pink Ribbon ligt nu in de winkel!
Nog meer getuigenissen in Libelle 39 (25 september 2008).