Baasjes over hun beestje: “Konijnen vragen net zoveel aandacht als een hond of kat”

Iedere week laten we trotse baasjes aan het woord over de bijzondere band met hun huisdier. Deze week vertelt onze eigen Libelle-redactrice Jolien over haar allerliefste konijntje. 

Geboren konijnenmoeder

“Al vanaf mijn geboorte staat mijn leven in het teken van konijnen. Van kleertjes tot speelgoed, zelfs de binnenvoering van mijn kinderwagen was bedrukt met konijntjes. Toch duurde het tot mijn 18de voor ik mijn eerste konijn kreeg. Ik was samen met mijn papa naar de dierenwinkel gegaan om voer te gaan halen voor zijn vogeltjes. Toen ik bij de knaagdieren ging kijken, kwam er een klein, wit/bruin konijntje naar me toe gesprongen en was ik op slag verliefd.

Mijn vader voelde de bui al hangen, maar omdat ik net goede schoolresultaten had behaald, besloot hij om mij het konijntje cadeau te geven. Dat dat het gelukkigste moment van mijn leven was, hoef ik er vast niet bij te vertellen! We verlieten de dierenwinkel dus niet alleen met vogelvoer, maar ook met een konijn én alle nodige spullen.

Leren zorgen voor

Moest ik nu opnieuw een konijntje in huis halen, dan zou ik er wel een adopteren. Destijds stond ik er helemaal niet bij stil dat er eigenlijk heel wat konijntjes in het asiel op zoek zijn naar een nieuw baasje. Op je 18de ben je geen kind meer, maar ook nog niet echt volwassen, dus dan denk je er nog niet zo hard over na. Door mijn konijn is wel mijn verantwoordelijkheidszin gegroeid en heb ik ook geleerd wat het is om ergens voor te zorgen.

“Konijnen worden vaak gezien als makkelijke huisdieren, maar het tegendeel is waar: een konijn vraag net zoveel aandacht en liefde als een hond of kat”

Konijnen worden vaak gezien als makkelijke huisdieren, maar het tegendeel is waar. Je hoeft het wel niet uit te laten en het kan gerust enkele uren alleen blijven, maar een konijn vraagt nét zoveel aandacht en liefde als een hond of kat. Ook qua verzorging komt er heel wat bij kijken; het hok 2 à 3 keer per week verschonen, dagelijks water verversen, eten geven, naar de dierenarts gaan… Het hoort er allemaal bij.

Mee verhuizen

Ongeveer een jaar nadat ik mijn konijntje had, leerde ik mijn vriend kennen. Ook hij was meteen dol op haar en hij wist hoe groot mijn liefde voor mijn konijn was. Toen we enkele jaren later samen gingen wonen, was het dan ook vanzelfsprekend dat mijn konijntje mee zou verhuizen. Ik zou het niet over mijn hart krijgen om haar achter te laten.

Ondertussen wonen we in een appartement in het hartje van Antwerpen, waar ze leeft als God in Frankrijk. Ze huppelt de hele dag vrolijk rond in het appartement en springt altijd bij ons in de zetel als we ’s avonds tv kijken. Als we gaan slapen, zet ik haar wel terug in haar kooi, want anders ben ik bang dat ze aan meubels of kabels gaat knagen.

Deel van het gezin

Voor mij is mijn konijntje echt mijn baby, een deel van ons gezin. Ieder jaar voor kerst maken we een ‘gezinsfoto’ en krijgt ze een cadeautje, maar ook op andere feestdagen wordt ze uitgebreid in de watten gelegd. Daarnaast krijgt ze iedere dag een stukje appel, want daar is ze dol op. Ze lust ook heel graag witlof, maar mijn vriend en ik zijn daar niet zo’n fan van. Dus wanneer ik naar de supermarkt ga, neem ik speciaal voor haar één stronk witlof mee.

“Ieder jaar voor kerst maken we een ‘gezinsfoto’ en krijgt ze een cadeautje, maar ook op andere feestdagen wordt ze uitgebreid in de watten gelegd”

Gelukkig begrijpt mijn vriend de liefde voor mijn konijn en ik ben blij dat ook hij intussen helemaal verknocht is aan haar. Hij gaat er zelfs mee naar de dierenarts, want als ze spuitjes moet krijgen, ben ik er liever niet bij. Ik heb het niet zo voor naalden en vind het ook wel een beetje zielig om te zien als ze een prikje krijgt, ook al heeft ze er hoogstwaarschijnlijk weinig last van.

Gelukkig oud worden

Mijn konijntje is ondertussen al wel op leeftijd, ze is nu acht jaar, maar ze is nog steeds even levendig als toen ze jonger was. In al die tijd is ze eigenlijk nooit ziek geweest, behalve toen ze vier jaar was. Ze had een knobbeltje aan haar buik, wat kanker bleek te zijn, en moest worden geopereerd. In die periode heb ik echt doodsangsten uitgestaan. Ik was er kapot van dat zo’n lief, onschuldig beestje ziek was geworden en dat allemaal moest doorstaan. Nachtenlang heb ik er niet van geslapen, maar gelukkig herstelde ze goed.

Dat ze nu al zo oud is geworden, is voor mij hét bewijs dat ze gelukkig is en niets tekortkomt. We gaan er nu ook ieder half jaar mee naar de dierenarts, want jammer genoeg is de kanker intussen teruggekomen. De dierenarts had dat verteld aan mijn vriend toen hij met het konijntje op controle ging, maar omdat we de dag nadien op reis vertrokken had hij het tegen mij verzwegen, omdat hij mijn vakantie niet wou verpesten. Achteraf ben ik hem daar wel dankbaar voor, want het was voor mij opnieuw een zware klap.

Ik ben me ervan bewust dat mijn konijntje niet het eeuwige leven heeft, en dat er ooit wel een dag zal komen dat ik er afscheid van moet nemen. Bovendien heb ik met mijn vriend afgesproken dat, zodra we merken dat ze pijn heeft, we haar laten inslapen. Daar zou ik natuurlijk wel kapot van zijn, maar ik zou het erger vinden als ze moet afzien. Voorlopig huppelt ze nog vrolijk rond en is er niets aan haar te merken, dus ik geniet met volle teugen van ons samenzijn.

Heb jij ook een bijzonder verhaal over jouw huisdier dat je graag wil delen? Vul dan dit formulier in.

Meer lezen:

• Baasjes over hun beestje: “Schapen zijn meestal erg schuw, maar Roger is een echte knuffelaar”
• Baasjes over hun beestje: “Meer dan 30 uur heb ik gevlogen voor Jesus, maar dat was het waard”
• Baasjes over hun beestje: “Ik heb Cielo gered, maar eigenlijk is het omgekeerd”

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!