Alleenstaande moeders vertellen hun verhaal
Bianca (27): “Elke dag moet je een lach op je gezicht toveren, ook al sta je op een breekpunt. Want je wil dat je kinderen niets merken van de problemen die je hebt.”
Annelies (30): “Eén jaar geleden besloot ik te scheiden van mijn man. Een moeilijke beslissing, mijn jongste dochter was net drie maanden. Als het fout liep, was het enkel en alleen mijn verantwoordelijkheid. Er stak een immens schuldgevoel de kop op, door mijn beslissing konden mijn kinderen niet in een traditioneel gezin blijven opgroeien. Ik heb een stabiele jeugd gehad waarin mijn beide ouders er altijd waren, en dat ontzegde ik mijn eigen kinderen. Dat mijn zoon nu voor het eerst een nieuwjaarsbrief méér moet schrijven, vind ik vreselijk. En toen ik met al mijn verhuisdozen rond mij in een nieuw huis stond, was ik bijna radeloos. Maar toch weet ik dat het juist was. Mijn drie kinderen hebben beter twee ouders die gelukkig zijn zonder elkaar dan ouders die ongelukkig zijn mét elkaar.”
Astrid (60): “Als alleenstaande mama ben je zowel vader als moeder. Als ze klein zijn, lukt dat behoorlijk. Maar eens ze ouder worden, merk ik dat ik niet meer met alles kon helpen. Wat wist ik in godsnaam over auto’s?!”
Kim (27): “Mijn dochtertje is nu twintig maanden en ik wil niet dat ze iets mist van het leven omdat mijn huwelijk mislukt is. Dus ik ga met haar zwemmen, ook al sta ik heel vaak met stress in dat kleedhokje.”
Carine (41): “Wat baat het dat wij als eenoudergezinnen zoveel meer dienstencheques per jaar kunnen bestellen om ons huishoudelijk werk te verlichten. De meesten onder ons kunnen zich die luxe niet permitteren. Ik toch niet, en ik werk fulltime.”
Lees meer in Libelle editie 53.
- Ook dit kan je misschien interesseren:
Tips die kunnen helpen bij de verwerking van een scheiding.
Hoe vertel je het aan de kinderen?