Aanslag Barcelona: eindredactrice Isabelle, mama van 2, lucht haar bezorgde moederhart

Elke terreuraanslag, of het nu dicht bij huis is of ver weg, het gaat steeds door merg en been. Want elke keer opnieuw zijn onschuldige vrouwen, mannen én kinderen het slachtoffer van een uiterst barbaarse daad. Gisteren vielen 13 dodelijke slachtoffers in Barcelona, waaronder een Belgische mama van twee kinderen. Ruim 130 mensen geraakten gewond. Een intrieste balans…

Isabelle, online eindredactrice bij Libelle.be, copywriter, blogger én mama van twee zonen van 10 en 12 jaar, schreef haar gevoel bij de vreselijke aanslag neer in een blog:

Barcelona, stad naar mijn hart

Citytrippen, daar houden we hier wel van. Mijn mannen en ik hebben samen al een lijstje leuke steden mogen afvinken. Van Parijs tot Praag, Berlijn, Kopenhagen, Madrid en Innsbrück, tot onze eigen Belgische pareltjes natuurlijk. We houden van de gezellige ambiance in een stad, van mooie gebouwen, leuke parken en de typische lekkernijen. Variatie, dat is een must in dit gezin!

Barcelona staat ook nog op ons gezinslijstje.
Zelf was ik er al een paar keer. En het blijft een stad naar mijn hart. De ideale uitvalsbasis met kinderen, want nergens anders heb je zo’n fijne mix van zee, strand, cultuur en gastronomie als in Barcelona. Voor ieder wat wils. Tel daar de zon nog bij en je hebt een vakantie om in te kaderen.

In gedachten loop ik over de gekende La Rambla, samen met mijn jongens. Onbezorgd, genietend van de ietwat overdrukke, maar bontgekleurde straat in het hartje van deze mooie Catalaanse parel. Beetje couleur locale snuiven. En ook al vermijd ik liefst die toeristische, platgelopen paden, toch is het een must when in Barcelona.

Dat je op zo’n plek zomaar doelbewust omvergemaaid kunt worden, gaat nog steeds mijn verstand te boven. En ja, overal ter wereld gebeuren er aanslagen. Jammer genoeg zelfs dagelijks. Die halen niet altijd het grote nieuws. Barcelona doet dat weer wel, net zoals Parijs, Brussel, Londen…
Het raakt me niet méér dan de andere aanslagen, die verder van mijn bed liggen. Ook deze keer leef ik mee met de slachtoffers. Maar als moeder ook extra met de familie van de Tongerse mama van 44, die er gisteren overleed. De mama die ongeveer van mijn leeftijd was, die niet zo ver hiervandaan woonde, die twee zonen had van de leeftijd van de mijne, die waarschijnlijk evenveel hield van de Spaanse stad als ik, …

Dat kon ik zijn, daar op La Rambla. Of de buurvrouw, of een vriendin of…
Je mag er niet te veel bij nadenken, zeggen ze. Nee, klopt. Ik probeer dat niet te doen, maar als mama is het toch sterker dan mezelf.
Ik kan er niet bij, dat we – en vooral onze kinderen – in deze wereld moeten leven. Die gedomineerd wordt door angst, die ons vaker dan vroeger over onze schouder doet kijken, die ons achterdochtiger maakt dan we eigenlijk willen zijn, die ons misschien ook wat onverdraagzamer of zelfs wat haatdragender maakt dan we zijn, die verdeling zaait. En een voedingsbodem vormt voor een zelfdestructieve maatschappij, waarin we geweld met geweld gaan bestrijden. En zo een kwalijke vicieuze cirkel in stand houden.

Deze wereld, deze aardbol… waarop nog zoveel moois te zien is. Zoveel platgetreden
én niet-platgetreden paden die ik nog wil bewandelen. Hopelijk samen met mijn gezin aan mijn zijde. Maar zal er dan echt altijd een portie angst mee in de koffer (en in die van mijn kinderen) gaan? De angst om op de verkeerde plaats op het verkeerde moment te zijn? Daar kan en wil mijn verstand niet bij. Echt niet.

Heel veel sterkte aan de slachtoffers en alle nabestaanden.

Vlaamse mama komt om bij aanslag Barcelona. Twee Belgen gewond