Prisillia had overgewicht door Hashimoto en koos voor een maagverkleining. Op haar zwaarst woog Prisillia 135 kilo, en als ze haar kinderen wilde zien opgroeien, moesten er veel kilo’s af. Vandaag leert ze leven met haar nieuwe lichaam.

Prisillia (35): “Als kind heb ik nooit met overgewicht gekampt. Ik ben een grote snoeper en ben nooit van de magersten geweest, maar ik sportte veel. Mijn oma had ernstige diabetes en ik wist als kind al dat ik op mijn hoede moest zijn. Maar toen ik een jaar of 17 oud was, vlogen de kilo’s er ineens aan. In één jaar tijd ging ik van 60 kilo naar 85, en ik ben maar 1,60 meter groot. Heel veel was er nochtans niet veranderd. Ik ging weleens naar McDonald’s, maarik ging ook uit dansen en sportte meer dan ooit.

Als mijn eetgewoontes niet veranderd waren, wat dan wel? Ik had geen idee, maar ik hoopte door andere kleren te dragen, met veel laagjes en kleur, bijvoorbeeld, de extra kilo’s te verdoezelen. Ik accentueerde mijn mooi gevulde boezem als ik uitging, maar droeg daaronder enkel rechte broeken zonder silhouet. Shorts en rokken, een zwempak of bikini? Daar zag je mij niet meer in. Zelfs in de zomer droeg ik een lange broek en driekwart mouwen. Naar trendy kleren keek ik niet langer, het enige criterium was: kan ik erin?

Zou je dat wel eten?

Maar natuurlijk had ook mijn omgeving die 25 kilo meer en mijn nieuwe kledingstijl opgemerkt. ‘Heb je de tent uit de kast gehaald?’ Of: ‘Heb je de gordijnen aan?’ zeiden ze. Mensen kunnen wreed zijn. Zelf begrijp ik niet dat je iemand ‘een koe’ kunt noemen, want ook dat kreeg ik te horen. Zijn dat misschien mensen die zelf een probleem hebben en daarmee omgaan door iemand anders te kwetsen? Het was een vreselijke tijd voor mij, maar ik kropte alles op en verborg mijn verdriet. Om opmerkingen zoals ‘Zou je dat wel eten?’ te vermijden, ging ik meer in het geniep eten. Op mijn kamer thuis had ik een aparte lade waarin ik snoep en zo wegstopte, die trok ik open als iedereen was gaan slapen.

Ik at mijn verdriet weg, maar naar de buitenwereld toe haalde ik alles uit de kast om toch maar graag gezien te worden. Ik stond altijd als eerste klaar om anderen te helpen, had van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat een glimlach op mijn gezicht en zette mijn eigen problemen opzij om die van anderen op te lossen. Let er maar eens op, iemand die wat zwaarder is, heeft vaak een vriendelijke, lieflijke gloed over zich. Het was alleszins mijn tactiek, omdat het in mijn hoofd het enige was dat ik te bieden had. Voor sommige vriendinnen was ik ook de perfecte ‘wingwoman’, een tussenpersoon om andere meisjes aan een lief te helpen. Als een jongen lief was voor mij, het ‘ongevaarlijke lelijke eendje’, dan zou hij dat zeker zijn voor hén, de slanke meisjes. Dat was een beetje de redenering. Maar op den duur legde ik me neer bij mijn gewicht en kweekte ik een olifantenhuid.

Alles geprobeerd…

Mijn ouders waren bezorgd en raadden me aan om nog meer te gaan sporten en een dieet te volgen. Álles heb ik geprobeerd om maar wat af te vallen. Mezelf uithongeren, Weight Watchers, Herbalife, alle suikers en vetten schrappen… Ik liep rond met hoofdpijn van de honger. Ik heb op m’n 18 zelfs vetafdrijvende afslankpillen genomen. Vreselijk waren die, elke toiletbeurt was een marteling, puur vet en olie. Ik denk dat die pillen ondertussen zelfs uit de handel genomen zijn. Maar ze hielpen, dat wel. Voor even dan toch, want hoe ik ook bleef diëten en sporten, na verloop van tijd kwamen de kilo’s er toch weer aan.

Dat had ook gevolgen voor mijn relatie. Mijn toenmalig lief heeft het niet met zoveel woorden gezegd, maar ik ben zeker dat hij het heeft uitgemaakt omwille van de kilo’s. Mijn uiterlijk sprak hem niet meer aan. Dat was tóén hard, en nu nog steeds. De kilo’s zijn ondertussen wel weg, maar de herinneringen aan wat me pijn heeft gedaan, zijn gebleven. Ik ben na die relatiebreuk heel, heel, heel zwaar gaan sporten. Heb nog maar eens een crashdieet gevolgd. Met succes, want rond m’n 20 woog ik weer 65 kilo

Maar een jaar nadat ik ben gaan samenwonen met mijn nieuwe vriend, ging het weer de andere kant op. Spanningen, frustraties, geldzorgen waar we niet met elkaar over konden praten… Ik vluchtte weer in eten. Hoe meer de kilo’s er weer bij kwamen, hoe minder ik het mij aantrok, en hoe groter de frustraties bij hem. Ik wist dat ik iets moest doen om mijn relatie te redden, ik had het gevoel dat ik perfect moest zijn om aantrekkelijk te zijn voor het andere geslacht. Maar ook deze relatie strandde.

Mama kan niet mee

Jaren van jojoën volgden: gewicht af, gewicht bij, af, bij… Toen ik mijn huidige vriend leerde kennen, woog ik rond de 80 kilo. Hij heeft me nooit als echt slanke persoon gekend en heeft ook nooit problemen gemaakt van mijn gewicht. Ook niet toen er steeds meer kilo’s bij kwamen. Ik werd zwanger, maar niemand die het zag. Niemand die me feliciteerde, eens aan mijn buik wilde voelen of vroeg hoever ik al was. Ze gingen er gewoon vanuit dat ik wéér een paar kilo bijgekomen was.

Zwangerschapsfoto’s? Heb ik niet. Alleen van na de bevalling heb ik een foto met mijn zoontje. Als ik mijn albums bekijk, valt me dat wel op, dat ik sinds mijn 17, toen ik zo begon te verzwaren, zo weinig foto’s heb. Ík was degene die de foto’s nam, om er zelf niet op te moeten staan… Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik zwangerschapsvergiftiging opgelopen en hield ik veel vocht vast. Bij de bevalling woog ik 135 kilo. Met vochtafdrijvers na mijn bevalling ging ik naar 95 kilo en na maanden opnieuw intensief diëten naar 85. Maar drie jaar later, na de bevalling van mijn tweede zoontje, woog ik alweer 120. Daarna kreeg ik er geen gram meer af.

Sinds mijn partner en ik samen zijn, heeft hij me op geen énkel moment het gevoel gegeven dat ik niet aantrekkelijk ben. Hij ziet me graag zoals ik ben. Hij zag ook wel dat ik op mijn eten lette, dat ik geen zakken chips of snoep at. Bij hem kan ik zeggen wat er scheelt in plaats mijn gevoelens weg te eten. Voor hem hoefde ik niet af te vallen, maar voor mij begon het, ongeveer een jaar na de geboorte van mijn jongste zoontje, letterlijk en figuurlijk te zwaar te wegen.

Ik was constant moe, had hoofdpijn, had nergens zin meer in. Als ik met mijn kinderen op stap ging, was ik na een kwartier al buiten adem en moest ik rusten. Wat voor een moeder ben je dan? Ik kon het niet langer verdragen dat mijn partner alleen met de kindjes op stap moest of dat ze door mijn schuld de hele dag thuis zaten. De huisarts vertelde me ook onomwonden dat ik morbide obesitas had en op het punt stond om diabeet te worden. Mijn wereld stortte in. Ik moest iets doen! Ik had nu twee kinderen die mij nodig hadden, en die ik wilde zien opgroeien. Dat zou als ik zo verder ging, niet lukken, dat was voor mij heel duidelijk.

De reden? Hashimoto

En dus ben ik op mijn 29ste aan de voorbereidingen voor een gastric bypass begonnen. Ik liep er niet mee te koop, want een maagoperatie wordt door velen gezien als een makkelijkheidsoplossing. Een vorm van luiheid en gebrek aan discipline, die zware mensen wel vaker wordt aangewreven: in plaats van te diëten en te gaan sporten kies je voor een ‘makkelijke’ maagverkleining. En dat terwijl ik letterlijk álles geprobeerd heb om toch maar een beetje af te vallen.

Tot op vandaag, vijf jaar na de operatie, voel ik me nog steeds verplicht om me te verantwoorden: een maagverkleining is maar een hulpmiddel, net zoals een dieet, sporten of pilletjes. De inspanningen komen nog altijd van míj! Pas toen ik in de aanloop naar de operatie bij een endocrinoloog langs moest gaan, werd duidelijk waarom afvallen voor mij zo moeilijk is: mijn schildklier werkt niet meer. Drie maanden voor mijn maagverkleining, na twaalf jaar intensief diëten en sporten, ben ik te weten gekomen dat ik de ziekte van Hashimoto heb. Toch heb ik doorgezet. Ik wist dat ik met schildkliermedicatie misschien wel kilo’s kwijt zou raken, maar een ‘gezond’ gewicht voor mijn lengte zou ik nog steeds niet kunnen bereiken.

Nog wennen aan dat nieuwe lijf

Ondertussen weeg ik 54 kilo. Ook mijn voeten zijn een stuk kleiner geworden: van maat 41 ging ik naar maat 38. Op m’n lichtst woog ik 52 kilo, maar toen zag ik er echt slecht uit: grauw van kleur, ingevallen wangen, zwarte kringen onder mijn ogen… Een levend lijk, zo zei mijn moeder het. Maar meer dan de helft van je lichaamsgewicht verliezen, gaat niet vanzelf. Ik ben nog steeds aan het wennen aan mijn nieuwe lichaam. Mijn hoofd moet nog volgen. Ik ben op ontdekkingsreis: wie is Prisillia? Is ze nog altijd dat stillere meisje met de olifantenhuid dat alles van zich af laat glijden? Of is het iemand die toch wel haar mond durft open te doen? Ik twijfel ook over alles. Zou ik dit wel zeggen? Denken de mensen positief over mij? Ziet mijn vriend me nog graag zoals ik er nu uitzie? Want mijn lichaam draagt de sporen van het grote gewichtsverlies en mijn trots, mijn volle boezem, ben ik kwijt…

Ik merk nu ook dat mensen makkelijker contact leggen met een zwaarder iemand, die een zachtaardige uitstraling heeft. Ik heb het gevoel dat ik nu strenger en onvriendelijker overkom. Je zou denken dat ik, nu ik eender welke outfit kan dragen, in de wolken ben, maar ook voor de spiegel sta ik nog steeds te twijfelen. Er zijn nu andere dingen om te verbergen: een overschot aan huid aan mijn buik, benen en armen, een kleinere boezem. Ik heb nu wel een droomgewicht, maar wat me vrouwelijk maakte, ben ik kwijt. Soms verander ik dertig keer na elkaar van outfit, op zoek naar iets waar ik me comfortabel in voel. Ik had dit niet zien aankomen, maar ik voel mezelf niet mooier dan vroeger, en dat vind ik heel erg. Hoe vaak mijn partner me ook zegt dat ik er geweldig uitzie, als zwaarder persoon had ik meer zelfvertrouwen. Ik ben mijn eigen grootste criticus.

Een nieuw leven

En toch… Toch ben ik heel blij dat alles waar ik het voor gedaan heb, is uitgekomen. Ik heb meer energie, het gevaar voor diabetes is geweken, ik kan spelen en voetballen met mijn kinderen. Voor hen is dat zalig, we staan soms te dansen en te springen in de keuken. Als ik naar de weinige foto’s uit mijn ‘zwaardere’ periode kijk, denk ik: daar wil ik toch niet meer naar terug. Ik voel me gezonder en daarom zou ik die operatie zo opnieuw ondergaan. Mijn levenskwaliteit is zoveel beter. Er zijn zoveel pijnlijke momenten geweest in mijn leven. De opmerkingen van anderen, de stukgelopen relaties, en dan heb ik het nog niet over het sollicitatiegesprek gehad waarbij me botweg verteld werd dat ze dachten dat ik de job fysiek niet aan zou kunnen. Pure discriminatie omwille van mijn gewicht, terwijl ik zo gemotiveerd was.

Maar ik zou aan mijn omgeving willen vragen: geef me nog even de tijd om te wennen aan dit nieuwe lichaam. Vraag eens een keertje of het wel met me gaat. Ik heb jullie meer dan ooit nodig. Óók als ik glimlach. Want ik ben het zo lang gewoon geweest om mijn gevoelens te verbergen achter een lach, dat ik dat nu nog altijd doe. En aan mensen die iets gelijkaardigs meemaken als ik, of ze nu zwaar zijn of veel kilo’s verloren hebben, wil ik zeggen: spreek erover. Neem iemand in vertrouwen bij wie je je goed voelt, en práát, zodat toch één iemand weet wat er écht in je hoofd omgaat, en je kan helpen als het te moeilijk wordt. Het is oké om je niet oké te voelen. En weet dat je niet de enige bent die ergens mee worstelt. We zijn met zovelen.”

Meer openhartige verhalen

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!