Ann combineert haar job als chirurg met een eigen heliktoperschool

Door Els De Ridder

25 mrt 2025

Ook al bouwde ze eerst een succesvolle carrière in de geneeskunde uit, toch sloeg dr. Ann Lechat haar vleugels uit en opende ze haar eigen helikopterschool. Een inspirerend levensverhaal over turbulentie trotseren om uiteindelijk te klimmen naar grote hoogtes.

In de praktijk van dr. Ann Lechat (64) in Keerbergen staan er tientallen porseleinen katjes – ze heet niets voor niets ‘Lechat’ – én evenveel modelhelikopters uitgestald. Stuk voor stuk cadeautjes van patiënten die dankzij haar opnieuw een leven hebben. De ruimte baadt in dankbaarheid, en maakt meteen duidelijk wat de twee grote passies in het leven van dr. Lechat zijn. Ze werkt als orthopedisch chirurg in het Brusselse Sint-Pieterziekenhuis maar ze is ook een bevlogen helikopterinstructeur met haar eigen helikopterschool.

De wereld vanuit een hoger perspectief

In haar leven is vliegen de vuurrode draad. Het heeft al voor intense vreugde, maar ook voor diep verdriet gezorgd. Ann kreeg de liefde voor helikopters en vliegtuigen mee met de paplepel.

Ann: “De passie voor het vliegen is er altijd geweest. Mijn vader was piloot in Koksijde, voor het Search and Rescue-team – 40ste squadron. Als kind vloog ik geregeld met hem mee in een vliegtuigje of helikopter, langsheen de Belgische kust. Ik herinner me dat ik als klein meisje met mijn voeten boven de pedalen bengelde en er net niet aankon. Ik vond het iedere keer weer magisch om de wereld vanuit een hoger perspectief te zien. Het was voor mij de opperste vorm van geluk.

Het ongeval van mijn vader maakte van mijn moeder een overbezorgde mama, maar het kon mijn interesse in de kunst van het vliegen niet afremmen

Ik keek heel erg op naar mijn papa, hij was een geliefd persoon en een goede piloot. Die momenten, wij twee daarboven in de lucht, koester ik, ze waren zo enorm verbindend. Dat beeld kreeg helaas te vroeg in mijn leven een trieste keerzijde. Toen ik tien jaar was, verongelukte mijn vader met zijn helikopter op het vliegveld van Koksijde, op zijn zesendertigste.

Dat had een enorme impact op ons gezin – het maakte van mijn moeder een overbezorgde mama – en het ongeluk ontnam ons een prachtige vader. Maar het kon mijn interesse in de kunst van het vliegen niet afremmen, integendeel. Als achttienjarige droomde ik ervan om beroepspiloot te worden, maar daar had je als vrouw in de jaren zeventig en tachtig weinig kans toe. Dus koos ik een ander plan: ik studeerde Geneeskunde en erna volgde ik een specialisatie tot orthopedisch chirurg. Het was een lange, intense opleiding, maar eentje waarvoor ik me tweehonderd procent inzette.”

Piloot van mijn dromen

“Ik was nog bezig met mijn opleiding tot orthopedisch chirurg toen ik de man van mijn dromen ontmoette. Het was juli 1985 en ik was aanwezig op de Airshow in Koksijde. In de late uren geraakte ik aan de babbel met Kevin, een sympathieke Engelsman met wie het meteen klikte – én hij was ook piloot. Ik volgde in die periode een opleiding in een Engels ziekenhuis, en we besloten daar een keer af te spreken.

Mijn eerste date met Kevin was spectaculair: hij landde op het binnenplein van het ziekenhuis en stapte in zijn vliegoutfit uit de helikopter, met een immense ruiker rozen

Onze eerste date was meteen spectaculair. Hij landde met zijn helikopter – net voordien zogezegd aangekondigd als een transport medical supplies (een transport met medische benodigdheden, red.) – op het binnenplein van het ziekenhuis en stapte in zijn vliegoutfit uit het toestel met een immense ruiker rozen in zijn handen. Ik voelde mijn hart sneller slaan. Het was het begin van iets heel moois…

Kevin en ik beleefden een prachtig eerste jaar in Engeland. Een jaar waarin we alsmaar verliefder werden op elkaar en droomden over een leven samen met vijf kinderen en een huis op het Engelse platteland. Het las als een prachtig sprookje, dat jammer genoeg niet lang mocht duren. Want het onvoorstelbare gebeurde: Kevin stortte twee maanden voor we zouden trouwen met zijn helikopter neer in de bergen rond het Spaanse Zaragoza – hij werd net als mijn vader 36. Het nieuws kwam via via tot bij mij, en het was alsof mijn leven stopte.”

Positief denken

“De periode die volgde, was heel erg moeilijk. Het eerste jaar kwam ik amper buiten, die tijd had ik echt nodig om het verlies te leren aanvaarden… Mijn toekomst was weg en ik moest alles opnieuw herdenken. Het duurde wel drie jaar voor mijn leven weer min of meer wat normaal aanvoelde. Ik besloot me volledig op mijn job te gooien.

Ik werkte intussen als orthopedisch chirurg en specialiseerde me in operaties aan de ruggenwervel. Die job had ik nooit kunnen combineren met een gezin, en ik was nooit zo goed in mijn vak geworden mocht ik het traditionelere pad bewandeld hebben. Als orthopedisch chirurg ben je dag en nacht aan het werk, weekends én feestdagen. Ik klopte tachtig uren per week, had vaak twee tot drie operaties van enkele uren per dag. Ik ben ervan overtuigd dat die job me op een manier uit mijn verdriet haalde. Dat én mijn positieve ingesteldheid die ik van nature heb. Ik geloof oprecht in ‘In life you get what you expect’. Door positief in het leven te staan, overkomen je goede dingen of kun je de werkelijkheid in de goede richting sturen.”

Vlieguren als cadeau

“En zo gebeurde het ook. Mensen komen vooral bij mij als chirurg terecht wanneer voorgaande operaties door een andere arts niet de oplossing bleken. Ik kan ze dus vaak letterlijk een nieuw leven geven. De dankbaarheid die ik achteraf voel, is het mooiste compliment én de reden waarom ik deze job al zo lang doe. En zo was een van mijn patiënten me zo dankbaar – en op de hoogte van mijn interesse in vliegen – dat hij me vlieguren cadeau gaf.

In 2003 kreeg ik een instructeur ter beschikking en een helikopter om te gebruiken. Het kwam op het perfecte moment. Ik besefte op dat moment al langer dat ik mijn helse werktempo als chirurg niet kon blijven volhouden en had toen al besloten wat gas terug te nemen. Quasi gelijktijdig kwam deze kans. Leren vliegen, het zou er op mijn tweeënveertigste dan toch écht van komen…

Ik leerde op mijn 42ste vliegen en in de jaren die volgden, spendeerde ik al mijn vrije tijd aan vliegtrainingen

Ik herinner me nog dat allereerste moment dat ik als piloot in de helikopter zat. Zodra de wieken begonnen te draaien en we de lucht ingingen, voelde ik de energie stromen. Ik werd overmand door een soort van kinderlijk geluk. Ik had meteen de smaak te pakken en spendeerde in de jaren die volgden al mijn vrije tijd aan vliegtrainingen.

Ik koos zelfs mijn privéreizen in functie van een vliegopleiding die ik in de buurt kon volgen. In Amerika behaalde ik zo onder meer mijn commercieel pilotendiploma aan de International Flight Academy. Ik behaalde in die periode trouwens verschillende vliegdiploma’s, en even later ook de bevoegdheid van instructeur én examinator.

Die glimlach van dankbaarheid bij een patiënt na een rugoperatie, of de glimlach van een piloot na een eerste solovlucht, is dezelfde

Stilaan begon ook het plan te rijpen om een eigen helikopterschool te starten, en in 2019 investeerde ik in mijn eerste eigen toestel. Algauw zag ‘Topcat Helicopters’ het levenslicht. Een droom die werkelijkheid werd, want ik wilde mijn vliegpassie zo graag met anderen kunnen delen. Intussen hebben we een internationaal gerenommeerde helikopterschool met locaties in Koksijde en Zwartberg, waar we privépiloten van overal opleiden.

Ik ben eigenaar van de school en geef zelf ook les in verschillende helikoptertypes, samen met enkele andere instructeurs onder mijn supervisie. Ik blijf het fantastisch en ongelooflijk vinden dat ik zo op mijn beurt andermans vliegdroom kan helpen realiseren. En nu ik erover nadenk: de glimlach van mensen die me dankbaar zijn na een rugoperatie en de glimlach van een piloot na het afleggen van zijn eerste solovlucht, die is exact dezelfde. Ik had me nooit kunnen inbeelden dat mijn droom uiteindelijk zo’n spanwijdte zou krijgen, zo’n grote impact op mijn leven zou hebben, want het heeft me meer gebracht dan ik ooit had durven te wensen.”

Geen twee zonder drie

“Hoe ik mijn beide jobs blijf combineren? Dat is zeker een hele boterham. Maar als arts leer je je heel goed voor te bereiden en te plannen, en ik ben zo georganiseerd dat ik erin slaag. En ik ben er ook heel erg van overtuigd dat ik veel kracht krijg van hierboven – ik kan het niet anders uitleggen. Mijn omgeving zal me omschrijven als sterk, oplossingsgericht, kordaat en als ‘klinkt het niet, dan botst het’. En dat klopt, ik heb een sterk karakter en ga ervoor.”

Desondanks blijft het leven van dr. Lechat op en af gaan. “Mijn moeder was er na het overlijden van mijn vader en mijn verloofde lange tijd van overtuigd dat ík nummer drie zou zijn – zij zei altijd: ‘Geen twee zonder drie’. Dat was een zeer aanwezige angst, die ik niet met haar deelde. Integendeel, wat ik had meegemaakt, zorgde er net voor dat ik mezelf alsmaar wilde verbeteren in het vliegen, net om die reden. Om het volledig te beheersen en het risico op ongelukken zo te verkleinen.

De allermooiste vluchten blijven die langs de Belgische kust, want die herinneren me aan die mooie momenten samen met mijn vader

Maar jammer genoeg heeft mijn moeder gelijk gekregen: er kwam uiteindelijk toch een derde tragisch ongeval… Alleen was ik het niet, maar mijn toenmalige levenspartner. Ik was in de vijftig toen hij – niet te geloven en toch waar – het leven liet in een vliegtuigongeluk. Ja, je zou kunnen stellen dat het vliegen me nog niet veel geluk heeft gebracht, maar ik blijf overtuigd van het tegendeel.

Piloot worden, is altijd mijn droom geweest en het bracht me al zóveel moois: ik vloog over winterse landschappen in Zweden, landde middenin Parijs en Londen… Vliegen boven de wolken met een krachtige zonnestraal erdoorheen, daar raak je nooit aan gewend. Maar de allermooiste vluchten blijven die langsheen de Belgische kust, want die herinneren me aan die mooie momenten uit mijn jeugd samen met mijn vader… Mijn papa én Kevin zijn mijn engelbewaarders – ik heb er één op elke schouder en ze beschermen me. Mijn droom, de helikopterschool die ik nu heb, is dan ook een ode aan hen.”