Vandaag is het Brexit-dag. Zomaar opeens. Nou ja, niet helemaal opeens, maar het zat er al zo lang aan te komen dat het niet langer het onderwerp van de dag was. Daar hadden we Harry en Meghan voor, en prins Andrew die allerlei louche connecties gehad bleek te hebben. Maar vandaag is Brexit hét onderwerp van gesprek, en bepaalde kranten zetten hun voorpagina’s vol met juichkreten en Britse vlaggen. Ik juich in elk geval niet mee.
Ik weet nog hoe het allemaal begon, met die verkiezingen, waarvan we zéker meenden te weten dat het wel mee zou vallen, met die Brexit-verhalen. Want wie haalt het in zijn hoofd om in de tijden van nu voor verdeeldheid te kiezen, in plaats van te gaan voor meer samenwerking? Ik toch zeker niet, en mijn vrienden ook niet. Het probleem was alleen dat de meeste vrienden die ik heb, wel hier wonen, maar geen Brit zijn. Ze komen uit Nederland en Duitsland en Polen en Kroatië, en allemaal hebben ze indertijd besloten om hun eigen nationaliteit te behouden. Meer uit sentiment dan wat anders, maar toch… Want al betalen we al tientallen jaren belastingen, al hebben we huizen gekocht en al hebben onze kinderen de Britse nationaliteit, wij blijven buitenlanders en dus mochten we niet stemmen. En een massa oude Britten, die zich de tijd herinnerden dat het Verenigd Koninkrijk groot was, en die het een schande vonden dat Brussel iets over hen te zeggen had, mochten wél stemmen. En zo kwam het erdoor: Brexit.
“Al betalen we al tientallen jaren belastingen, al hebben we huizen gekocht en al hebben onze kinderen de Britse nationaliteit, wij blijven buitenlanders en dus mochten we niet stemmen.”
Ik moest bij een instantie gaan vertellen dat ik al héél lang in Engeland woonde, zodat ik een papier kon krijgen dat ik onbeperkt mocht blijven. Hoewel ik dat misschien niet eens meer WILDE, brieste ik, in zo’n land blijven waar ze zulke rare beslissingen namen. Maar voor het eerst voelde ik een héél klein beetje hoe dat is: ergens niet helemaal gewenste vreemdeling zijn. Niet gewoon in een land mogen wonen omdat je het een leuk land vindt, maar eerst moeten bewijzen of je wel een bijdrage te leveren hebt, en een braaf mens bent geweest.
En stel dat de zoon ooit terug naar Engeland wil komen met zijn vrouw? Want al is hij Engelsman, voor zijn Japanse vrouw het land binnen mag, moet hij eerst werk hebben in Engeland, waar hij een vastgesteld minimumbedrag moet verdienen. Als hij kinderen heeft, komt daar voor elk kind nog een paar duizend pond bij. Pas dan mag hij zijn gezin laten overkomen. Ik heb dat gezien bij vrienden, en het is hartverscheurend. Tot nu toe hadden we een achteromweggetje: als de zoon eerst drie maanden in de EU werkte, kon hij daarna gewoon binnen. Met zijn vrouw. Dat weggetje is nu afgesloten. En de kans dat de zoon ooit terug wil komen, is kleiner dan ooit.
Een tijd lang hoopten we op een tweede referendum, maar dat ging niet door. En intussen wenden we aan het idee van Brexit, en kreeg het overal de schuld van als er iets mis ging. Een huis dat niet verkocht raakte? Dat lag aan Brexit, omdat iedereen maar afwachtte wat er ging gebeuren. Werkloosheid en daklozen op straat? Winkels die sloten omdat ze het niet redden? Brexit natuurlijk.
“Als de zoon eerst drie maanden in de EU werkte, kon hij daarna gewoon binnen. Met zijn Japanse vrouw. Dat weggetje is nu afgesloten.”
Vandaag is het dus Brexit-dag en ik ben verdrietig. Ik weet te weinig van politiek en economie om te voorspellen wat de ‘scheiding’ in de praktijk zal betekenen: of de huisprijzen zullen zakken, of Engeland écht armer zal worden… Maar ik weet wél dat ik nu op een eiland woon waar ik toch niet meer helemaal thuis ben. Ik weet dat er mensen zijn met wie ik niet over Brexit mag praten, omdat zij zo vóór zijn en ik zo tegen, en het risico bestaat dat ik ze een blauw oog zou slaan. En ik merk dat er in de rest van Europa mensen zijn die nu anders staan tegenover die ‘domme’ Engelsen die niet meer mee willen doen. Als Nederlandse die heel lang in België gewoond heeft, en nu dus in Engeland, heb ik me altijd vooral Europees gevoeld. Dat wordt nu nét iets ingewikkelder…
Tekst: Anne Davis. Foto: Ann De Wulf.
Nog meer Anne Davis:
• Anne Davis: “Je kleden volgens je leeftijd, is dat dan je fysieke leeftijd of mentale? In dat laatste geval kan zowat alles”
• Anne Davis: “Als je zeventig bent, moet je tegenwoordig op de motor naar India, in een pak maatje 36”
• Kennen jullie deze nog? De allereerste column van Anne Davis
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!