Anne Davis: “Het lijkt wel alsof onze twee werelden nog nooit zo ver uit elkaar hebben gelegen als nu, die van ons en die van de zoon in Japan. Terwijl wij in lockdown zitten en de stad verlaten is – niet dat ik veel naar de stad ga, ik blijf voornamelijk in de tuin – gaat het leven daar min of meer gewoon door. Ja, de scholen zijn er gesloten, maar die van de zoon is een privéschool en tot afgelopen week heeft hij gewoon moeten doorwerken, en lesgeven, en nieuwe leraars aannemen. En het schoondochtertje gaat elke dag naar haar job in Tokyo, en neemt in het weekend de nachtbus naar huis. De winkels zijn open, de restaurants ook, en we horen weinig over cijfers en besmettingen.
De zoon stuurt me een foto die hij genomen heeft in de metro: een oude man met een Spiderman masker over zijn hoofd. Ik bedwing me om niet te vragen: ‘Wat doe je in die metro, je moet thuis zitten, wees voorzichtig!’ en ik stuur een emoji met een mannetje dat zich tranen lacht. Mijn tranen zijn niet van het lachen.
“Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, als je man in levensgevaar is, en je kunt niet eens naast hem zitten en zijn hand vasthouden”
Inmiddels ligt een heel goede vriend van ons in een ziekenhuis in Duitsland, en vecht voor zijn leven, dankzij corona. We lezen de vreselijke details in een mail van zijn vrouw, die thuis in quarantaine zit. Ik kan me niet voorstellen hoe dat moet zijn, als je man in levensgevaar is, en je kunt niet eens naast hem zitten en zijn hand vasthouden. We mailen, en de hele dag door denk ik aan hen, en ik weet niet of ik het de zoon in Japan moet vertellen, want wat heeft hij aan dat soort informatie? Ik doe het toch, in de hoop dat het hem wat voorzichtiger zal maken. De zoon is verdrietig, want hij houdt van die vriend, en belooft me dat hij goed op zichzelf zal passen. Maar het leven gaat door, daar in Japan, en daar kan ik niets aan veranderen.
Wat is het moeilijk om een evenwicht te vinden tussen angst en hysterie, tussen voorzichtig zijn en het leven onleefbaar maken. De echtgenoot, die dagelijks met zijn honden gaat wandelen in het bos, wordt prikkelbaar als ik ‘handen wassen!’ roep zodra hij thuis komt, en als ik elke brief, elke krant, elk blik hondenvoer dat binnenkomt, wil afvegen met een doekje met desinfecteermiddel. Maar nu hij de berichten uit Duitsland leest, wordt hij voorzichtiger, en hij zorgt ervoor dat niemand de honden aait als hij in het bos is, en veegt zijn stuur en zijn handen af met een doekje. Als het aan mij lag, veegde hij elke boom in het bos even schoon, maar dat is niet haalbaar.
De dagen gaan voorbij, met Pilates online en niet naar de winkel, en zelfs naar mijn geliefde zee ga ik niet vaak meer, want alleen wandelen is saai en met vriendinnen mag niet en de echtgenoot kan niet ver meer stappen. En als ik aan Japan denk, besluit ik positief te blijven. Ik wil niet te veel denken aan wat er zou kunnen gebeuren, en hoe ver weg hij dan zou zijn, anders maak ik mezelf gek. Japan is een heel hygiënisch land, waar mensen meer afstand houden, en sneller een masker opzetten, en nooit schoenen in huis dragen, maar slippers, en als ze naar het toilet gaan speciale toiletslippers. En de zoon is van zichzelf altijd heel netjes geweest, zo iemand die elke dag zijn handdoeken wast. In Zweden zijn ze ook soepeler, bedenk ik; daar zijn de restaurants open en je mag bij elkaar komen met tot 49 mensen, in plaats van twee zoals bij ons. Elk land heeft zijn eigen aanpak; ik kan daar niets aan veranderen.
“Vertrouwen is het enige wat ik kan hebben, ik moét geloven dat het goed zal komen”
Ik houd me voor dat de zoon en het schoondochtertje jong en sterk zijn, en dat het geen zin heeft om te piekeren over zijn leven daar. Vertrouwen is het enige wat ik kan hebben, ik moét geloven dat het goed zal komen. En als ik bericht krijg dat de vriend in Duitsland, die de ergste corona-complicaties had die ze daar in dat ziekenhuis al gezien hadden, nog wel kritiek is maar een heel klein beetje beter, dan is er toch een lichtpuntje in mijn dag.”
Tekst: Anne Davis – Foto: Ann De Wulf
Meer corona-columns:
- Corona en de huismus: “Plots besef ik hoe blij ik mag zijn dat ik me kan vervelen”
- Thuiswerk en kleine kindjes: “Welkom aan mijn bureau, ook wel gekend als de eeuwig vuile keukentafel”
- Koken in tijden van corona: “Ik maak soep alsof ik een bedelingscentrum run”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!