Anne Davis: “Het is grappig om te horen en te lezen hoe vrouwen die anders elke dag tot in de puntjes verzorgd zijn, zich kleden in tijden van corona. Nu ze thuis kunnen werken, niet naar feestjes moeten of gewoon geen enkele kans lopen om iemand tegen te komen op wie ze een nette indruk willen maken, dragen ze wat ze willen. Ik lees van vrouwen die hun beha uit laten, anderen die de dagen slijten in joggingbroeken, en er zijn er die de hele dag in pyjama doorbrengen. Ik kan me dat perfect voorstellen van die vrouwen, zeker als ze morsige kleuters in huis hebben of harige honden. Maar ikzelf ben al zo lang gewend om veel thuis te werken, dat ik er een punt van maak om me elke dag aan te kleden alsof ik wél ergens naartoe moet. Gewoon voor mezelf, vermoed ik, want de echtgenoot geeft niet zo om mode, dat zie je aan zijn eigen outfits.
“Behaloos achter de computer is in elk geval niks voor mij. Ik draag niet zozeer een beha om te verleiden, maar wel om de boel een beetje onder controle te houden”
Behaloos achter de computer is in elk geval niks voor mij. Ik draag niet zozeer een beha om te verleiden, maar wel om de boel een beetje onder controle te houden en ook tijdens lockdown dreigt de zwaartekracht. Een joggingbroek bezit ik niet, en ik ben niet van plan me aan gevaren bloot te stellen om er nu een te gaan kopen. En mijn pyjama is een ponnetje met spaghettibandjes en dat is een beetje frisjes, achter de computer. Dus doe ik elke morgen Pilates in het voornoemde ponnetje, en kleed me dan keurig aan.
Nu mijn pony bijna op mijn kin hangt en er een grijze balk aan weerszijden van mijn scheiding begint te groeien, vind ik het belangrijk om van de rest nog iets te maken. En elke dag doe ik iets anders aan, want dat deed ik ook toen ik nog wél dagelijks onder de mensen kwam. Bovendien is het lenteweer en het zou jammer zijn als de lockdown zo lang duurde dat alle lentekleren overgeslagen konden worden. Ik kies jeans met een leuk T-shirt en sneakers, en soms een jurk en altijd bijpassende schoenen. Sterker nog: ik maak van deze tijden, waarin ik toch niet verder wandel dan naar de hoek van de straat, graag gebruik om diverse schoenen in te lopen die mooi zijn, maar die nog altijd niet lekker zitten. De zwarte suède met blokhak en een iets te puntige neus. De lichtblauwe met het enkelbandje dat nogal eens gemakkelijk slipt. Ik hou ze aan, als we ’s avonds het blokje om doen met de honden, en bid dat er geen kat langskomt, want op hoge hakken sta ik letterlijk nergens in wankele situaties.
“Pas ’s avonds mag ik iets makkelijks aan. De avonden zijn me extra dierbaar nu, want dan lijkt het leven even gewoon”
Oorbellen doe ik ook, elke dag zorgvuldig gekozen, en make-up, want zonder streepje rond mijn ogen kan ik niet. En ja, ik zal me dat misschien beklagen als straks mijn goede fond de teint op is, en mijn kostbare oogpotlood dat steeds kleiner wordt, maar voorlopig houd ik het vol. De enige toegeving die ik doe, is dat ik mijn teennagels niet meer lak. Die mogen even rust, nu niemand ze te zien krijgt, en ik vermoed dat ze er flink van opknappen, van een tijdje au naturel. Maar straks, als we Pilates via Zoom gaan doen – al moet ik nog even leren hoe dat moet – zullen alle Pilatesmensen elkaar weer zien en dan moet ik niet alleen écht weer heel hard mijn buikspieren intrekken, maar zullen ook mijn voeten weer toonbaar moeten zijn. O ja, en dat ponnetje kan dan natuurlijk ook niet; ik moet weer in de echte Pilateskleren. En al weet ik nu al dat de verleiding groot zal zijn om die de hele dag aan te houden, ik weet dat ik streng zal zijn en me netjes zal aankleden. Pas ’s avonds mag ik iets makkelijks aan: een dikke peignoir over het ponnetje, en dan heerlijk televisie kijken. De avonden zijn me extra dierbaar nu, want dan lijkt het leven even gewoon. Overdag is donkerder dan ’s avonds, in deze tijd.
Soms, als ik mezelf zie zitten aan de computer, in mijn nette jurk en mijn hoge hakken, terwijl de wereld in nood is en er zoveel belangrijkere dingen zijn, vind ik mezelf een beetje raar. Maar gelukkig is er niemand die me ziet.“
Tekst: Anne Davis – Foto: Ann De Wulf
Meer corona-columns:
- Gemis in tijden van corona: “Ik mis de snoet van mijn oma en de lachjes van opa”
- Quarantaine-snacken: “Mijn koelkast heeft regelmatig veel weg van de leeggehamsterde winkelrekken”
- Anne Davis over het coronavirus: “Wat is het moeilijk om een evenwicht te vinden tussen angst en hysterie, tussen voorzichtig zijn en het leven onleefbaar maken”
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!