“Warme kleren aan, hete thee mee en de bossen in: de ideale manier om het nieuwe jaar te starten”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over feestgedruis in de Ardennen

Lucie leest haar nieuwjaarsbrief voor tijdens het kerstfeest. Met oudjaar zien we elkaar immers niet, dan viert iedereen zijn eigen feest. Het is een ‘ouderwets’ papieren exemplaar met een rijmpje erop. Wanneer ik haar daar zo zie staan, word ik terug gekatapulteerd naar mijn eigen kindertijd. Naar het kleine huisje van mijn grootouders, waar ik naast de stoof mijn nieuwjaarsbrief voorlas – of beter: opzegde, want ik kon net als Lucie nog niet lezen en kende hem natuurlijk uit het hoofd.

Ik deed het graag, brieven voorlezen en gedichtjes voordragen. En intussen klopte mijnhart vol verwachting, want na de nieuwjaarsbrief kreeg ik een cent, een briefje van 100 Belgische frank. Ik voelde me dan de koning te rijk. Bij mijn jongens ging het net zo. Een brief, een moment uitkiezen bij hun grootmoeder, voorlezen en dan een cent krijgen. Het zijn tradities die ik koester, en wanneer ik Lucie zie staan, herleven ze helemaal. Ze wenst ons met een grappig rijmpje en een dikke zoen een fijn nieuw jaar. Alleen krijgt ze geen cent, maar een kleine gitaar.

Na kerst trekken we alweer naar ons huisje in de Ardennen, en ook onze beste vriendin is erbij, om met ons de overgang te vieren. Koken doen we niet echt, er staan lekkere klaargemaakte hapjes op het menu. Net als spelletjes spelen en muziek luisteren, en samen klinken om middernacht.

Dan gaan we ook naar buiten, want bij klaar weer kunnen we vuurwerk zien in de omliggende dorpen. Maar waar ik nog het meeste van geniet, tussen al dat feestgedruis in, is de grote wandeling die we maken met z’n drieën, Walter, onze vriendin en ik. Niet te laat uit bed, warme wandelkleren aan, een paar thermosflessen vullen met hete thee en dan de bossen in. Zo’n tocht door de natuur is voor mij de ideale manier om afscheid te nemen van het oude jaar en meteen al het nieuwe fris te starten.

En het is ook het moment om terug te blikken op wat goed en minder goed ging in het voorbije jaar. Onze vriendin kreeg er een kleinkind bij, een van haar zonen kocht een huis. Bij ons was er Milo, die zijn hart in Marokko verloor, en Romeo, die nu al een hele tijd in Australië zit. Onze twee kleine meisjes die groeien en bloeien, maar soms ook hun angsten en haperingen hebben.

Terwijl we over het lichtbevroren bospad lopen en onze adem wolkjes maakt, overschouwen we alles wat er in onze levens is gebeurd. Over het algemeen zijn we gelukkig en tevreden, al maken we ons grote zorgen over de toestand van de wereld, zeker voor onze kinderen en kleinkinderen.

Het gesprek gaat ook over onszelf. Walter is nu een halfjaar met pensioen en heeft zijn draai vrij moeiteloos gevonden. Onze vriendin gaat in 2025 met pensioen en is benieuwd hoe zij het zal aanpakken. Ik blijf nog freelancen en heb geen idee naar waar dit me zal leiden en hoelang ik nog opdrachten zal krijgen. We voelen dat we geen twintig meer zijn, en dat besef zorgt ervoor dat we op vlak van gezondheid alvast heel wat goede voornemens maken.

Voldoening

We hebben alle drie rode wangen en een koude neus. Gelukkig is er een taverne open waar we ons even kunnen gaan opwarmen. Ze is ingericht als een ouderwetse woonkamer. Onze brillenglazen bedampen en we zoeken een plekje dicht bij de open haard. Het is er niet heel druk. We bestellen drie lokale bieren en een droge worst.

Het zijn dingen die we al honderden keren hebben besteld in gelijkaardige tavernes. Ik moet erom lachen en zeg: “Sommige dingen gaan nooit meer veranderen, zoals een zwaar biertje drinken tijdens een wandeling en de droge worst waar we ons op storten.” Er is geen tijd voor een tweede rondje, want we hebben nog een tijd te gaan en het is vroeg donker. Ik ben als de dood dat het donker wordt terwijl ik nog in een bos ronddwaal.

Maar we zijn thuis net voor de schemering. Ik steek de open haard aan en we kijken wat we nog aan restjes hebben. Dat blijkt genoeg voor nog een feestmaal. We voelen voldoening, en ook met onze voornemens zit het goed. Ook voor jullie allemaal, lieve lezeressen: het aller-, allerbeste voor 2025!

Meer columnisten