“Vraag me niet waarom, want ik heb geen talent, maar ik heb zo’n plezier met dat acrylverven!”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over haar nieuwe hobby

Sinds een paar weken heb ik een nieuwe hobby. Naast werken met klei ben ik nu ook beginnen te schilderen met acrylverf. Vraag me niet waarom, want ik heb echt geen talent. Maar plots is er die drang om dingen te creëren met mijn handen.

Kleien was de eerste stap en vind ik heerlijk. Maar het vraagt ruimte en tijd. Je moet een tafel hebben, klei, water, je gereedschap, een deegrol, en alles wordt redelijk vuil. Om te schilderen heb ik niet zo veel plaats nodig. Wat verf, een canvas en een glas water. En een leuk idee.

Het is begonnen toen ik een schilderijtje zag dat nogal naïef geschilderd was, met vooral contouren en niet veel details. Ik vond het prachtig. En plots dacht ik: ik ga het ook eens proberen. Ik kocht twaalf kleuren acrylverf, wat penselen en een paar goedkope canvassen en ging meteen een hele avond aan het schilderen.

Op Pinterest zocht ik inspiratie en ik probeerde wat dingen na te schilderen. En ik werd er, net zoals met mijn keramiekhobby, helemaal zen van. Door me te concentreren op mijn handen en mijn tekening schakelde ik alle andere gedachten uit. Dit is zo’n ontdekking voor mij!

Portretjes maken

En zoals ik in mijn keramieksessies gebruiksvoorwerpen of cadeautjes maak voor anderen, wilde ik ook iets doen met mijn schilderijtjes. Zo groeide het idee om portretjes te maken van mijn vriendinnen. Reinhilde kwam als eerste aan de beurt. Ze werd vereeuwigd in een klein kleurrijk schilderijtje dat lijkt alsof het door een tienjarige is geschilderd.

Ik moet zeggen dat dit al tot heel wat hilariteit heeft geleid. Walter snapte zelfs niet goed dat ik het haar durfde te geven. Maar Reinhilde zelf was enthousiast. Zij zag méér dan Walter wat ik had proberen te doen. Het staat nu op een ereplaats in haar boekenkast. Later vertrouwde ze me wel toe dat er al een aantal mensen hadden gevraagd welk kind het schilderijtje had gemaakt.

Lachend zeg ik dan dat de grootste kunstenaars ook op zoek gaan naar het kind in zichzelf. Al vind ik intussen stiekem ook wel dat mijn schilderijtje eigenlijk nergens op lijkt. Dominique kwam als tweede aan de beurt. Zij had al laten weten dat ze dat schilderen van vriendinnen een leuk idee vond en weleens wilde poseren.

Maar zo werkt het niet, want schilderen met een model dat poseert, dat kan ik al helemaal niet. Ik maakte een grafisch portret van haar met felle kleuren, een zonnebril en haar woeste rode krullen. Om de een of andere reden vatte het haar helemaal. Ze was verrukt toen ik haar een foto van het schilderijtje stuurde. Gisteren gingen we lunchen en gaf ik het haar. Ook bij haar zal het een mooi plekje aan de muur krijgen.

Ondertussen heb ik al een paar pogingen gedaan om vriendin Caroline te vatten. Zij heeft een prachtige profielfoto op Facebook waar ze lachend wegduikt achter een paar bloemen. Het lukt me om eenvoudige grafische bloemen te schilderen, omdat ik op andere schilderijtjes kan ontleden hoe je dat heel simpel doet.

Maar om háár te tekenen, schiet mijn onbestaande techniek zwaar te kort. Ik deed al drie pogingen en zelfs de meest naïeve grafische manier om haar weer te geven, lukt niet. Of haar neus is te scheef, of haar haar lijkt slierterig.

Maar ik geef niet op. Ik kocht ondertussen het boek ‘Acrylverf voor dummies’ en ga echt proberen om iets te leren. Niet dat ik realistisch wil leren schilderen, maar ik geloof wel dat ik ook voor mijn grafische schilderijtjes wat techniek kan gebruiken. En ik wil vooral niet uit het oog verliezen dat dit iets is wat ik puur voor mijn plezier doe, niet om mee te scoren.

Daarnet heb ik twintig pogingen gedaan om een trompet te schilderen, en de laatste is min of meer gelukt. En waarom? Omdat ik het idee heb losgelaten om een ‘juiste’ trompet te schilderen. Pas toen ik zwierig en vrij wat zwarte vegen zette, ontstond er een scheef, maar charmant trompetje.

Ik ging op zoek naar hoe de stijl die ik mooi vind, heet, maar heb er nog geen naam op kunnen plakken. Een paar mensen suggereerden om het gewoon de ‘Annick’-stijl te noemen. Daar zal het denk ik ook bij blijven. Meestal scheef, soms charmant, maar altijd met plezier geschilderd.