“Een weekje zon in Malta in het allerliefste gezelschap en mijn batterij is weer helemaal opgeladen”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over de kracht van vitamine D en familie

Zon! Het is zo fijn om de gordijnen ’s morgens open te schuiven en een lading stralend licht binnen te krijgen. Thuis is het grijs en grauw en regent het de hele tijd. Ik voel meteen de energie door mijn aders stromen, alsof ze me hier in een stopcontact hebben gestoken om op te laden.

En ‘hier’, dat is momenteel in Malta, waar Walter en ik zijn om een week te wandelen, samen met mijn oudste zoon Romeo en zijn vriendin Claire. Het doet me zoveel deugd om weer eens wat tijd door te brengen en bij te praten met hen. Die twee zijn wereldreizigers. Ze wonen in Amsterdam, maar kunnen werken van overal en reizen dan ook veel.

Claire is geboren op Malta en is hier opgegroeid tot ze zeven was. Daarna is ze met haar ouders, broer en zus naar Australië geëmigreerd. Mijn schoondochter is een kleine, fijne vrouw met een diepe stem en een zwaar Australisch accent. Ik vind haar fantastisch. Haar echte thuis is Melbourne, maar ze is ook altijd een kind van deze zonnige plek gebleven.

Ze houdt van het kleine eilandje in de Middellandse zee, waar ze geuren en smaken uit haar prille jeugd terugvindt. Alles wat ik een paar weken geleden schreef over eten en de herinneringen die dat met zich meebrengt, zie ik voor mijn ogen gebeuren bij haar. “My grandmother used to make these!“, roept ze opgetogen uit bij het ontbijt, wanneer ze van het zoete gebak met dadels en vijgen proeft.

Ze is superblij als ze haar favoriete pastizzi-bakker terugvindt en we gaan op zoek naar ftira, typisch rond Maltees brood met tonijn en tomaten. Het eten maakt bij haar herinneringen los aan tantes en grootmoeders. Hoewel ze niet vaak naar Malta gaat, is Claire een perfecte gids, die ons de lekkerste dingen laat proeven en de mooiste plekken toont. En die ons ook een inkijk geeft in het leven van de Maltezen zelf.

We mogen mee op familiebezoek bij uncle John en zijn gezin. John is een broer van Claires moeder. Zijn vrouw en hij wonen in een groot appartement dat volgestouwd is met antiek van weer een andere tante. Er worden oude familieverhalen opgedist en vergeelde familiefoto’s bovengehaald.

Ik vind het zo fijn om niet alleen te reizen en te wandelen, maar ook om mee te mogen kijken achter de voordeur van een Maltese familie. We eten hun beste inktvisrecept uit hun mooiste servies. Als dessert is er meringue-citroentaart. En meer familieverhalen.

Mooi hoe de liefde tussen twee mensen ons allemaal verenigt rond een grote tafel. Een tweede familiemoment, wat uitbundiger en op restaurant, is er eentje met de familie van Claires vader. Daar zie ik fysieke gelijkenissen tussen mijn schoondochter en haar achtenzeventigjarige uncle Alex, de broer van haar vader. Ik luister naar fijne gesprekken met auntie Odette, die reisleidster is en lang in Duitsland heeft gewoond. Iedereen spreekt hier Engels en we lachen wat af met de mopjes van uncle Alex.

Malta toont zich van zijn mooiste kant. Tijdens onze wandelingen genieten we alle vier van de ruige kustlijn met klippen en ruwe baaien met stranden, die in het mooiste blauw uitlopen. Het water van de Middellandse zee is hier niet te beschrijven, helder met duizend schakeringen. Het hele eiland is overspoeld met kleurrijke, wilde bloemen. Elk stukje natuur is één groot openluchtboeket.

Zo aan het einde van een lange donkere periode bij ons is dit de perfecte plek om de winter uit je jas te schudden. Het enige wat ik hoop, is dat de bouwwoede van de eilandbewoners snel stopt, want dit is een van de dichtstbevolkte plekken van Europa, terwijl het zo’n klein eilandje is. Gelukkig is er voorlopig aan wandelmogelijkheden nog geen gebrek.

Malta, dat ik voordien alleen kende van het Eurovisie Songfestival – “Valetta speaking!” – heeft een geur, een kleur en veel smaken gekregen. En zelfs een familieband. Mijn innerlijke batterij is weer helemaal opgeladen.

Nog meer leuke columns lezen?