“Het kan deugd doen om over moeilijke dingen te praten. Om samen na te denken hoe het beter kan”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Gedeeld verdriet is gehalveerd verdriet

Het is bijna middernacht en ik ben net thuis. Ik heb er een glimlach van honderd kilometer op zitten. Zonet gaf ik de eerste van een reeks lezingen over mijn boek. Daarin doe ik een warme oproep om meer menselijkheid aan de dag te leggen bij ontslag, en steek ik mensen die ontslag meemaakten en rouwen, een hart onder de riem. Opgelucht ben ik van Brugge terug naar Brussel gereden, want de zaal was helemaal mee vanavond. Dankbaar ook, omdat ik weer een stem kan geven aan iets wat mij raakt.

Een jaar geleden ben ik beginnen schrijven, in november lag mijn boek in de winkel en nu ga ik mijn verhaal vertellen bij verenigingen en bedrijven. Spreken voor mensen is wat ik het liefste doe. Ik hou ervan om te verbinden, een thema bespreekbaar te maken en mijn ervaring te delen. En ik sta ook gewoon graag voor een groep mensen. Op school was ik vroeger het meisje dat graag boekbesprekingen deed. Terwijl mijn medeleerlingen stierven van de angst om voor de klas te moeten spreken, vond ik het heerlijk om een publiek te hebben.

Mijn grote droom was dan ook om actrice te worden. Elke avond op een podium staan, een tekst vertellen en spelen leek me het ideale leven. Helaas was het een droom die mijn ouders niet volgden. Eerst moest ik een ‘echt’ diploma halen, dus ging ik talen studeren. En bijna meteen na mijn studies begon ik via een talentenjacht te werken bij de VRT. Eerst achter de schermen, later als reporter ook in beeld. Het verliep allemaal heel natuurlijk.

Toen ik reportagereeksen begon te maken over maatschappelijke thema’s als mentaal welzijn en slapeloosheid, schreef ik daar boeken bij. En begon ik lezingen te geven. Vlaanderen heeft een heel groot lezingencircuit met een trouw en aandachtig publiek. Overal waar ik kwam, ontmoette ik mensen die oprecht geïnteresseerd waren. Na mijn ontslag viel alles even stil. Ikzelf ook. Maar nu bruis ik weer van de goesting en word ik weer uitgenodigd om te komen spreken.

Dus ben ik deze namiddag met mijn boek onder mijn arm vertrokken naar een vereniging in Zedelgem bij Brugge. Eerst was er een diner, en dan was het mijn beurt om mijn verhaal te doen. Ik vertelde mijn ontslagverhaal met een mengeling van dagboekfragmenten, inzichten van experten en getuigenissen van lotgenoten. Omdat het zo na aan mijn hart ligt, hield ik een vurig pleidooi. De zaal was muisstil, ik zag hier en daar instemmend geknik.

Iedereen heeft ooit in zijn leven met ontslag te maken. Ofwel overkomt het jezelf, ofwel een van je kinderen, ouders, vrienden. En helaas maar al te vaak op een manier die veel pijn veroorzaakt. Na mijn betoog ging ik in gesprek met het publiek. Mijn verhaal bleek heel veel zaken naar boven te brengen. Ik sta altijd versteld hoe open mensen durven te reageren nadat je je zelf kwetsbaar en open hebt opgesteld. Er werd gehuild, verteld, er was heel veel emotie.

Een man vertelde dat hij ooit personeelsdirecteur was en meer dan honderd mensen had ontslagen. Hij maakte er een punt van om dat op een menselijke manier te doen, met aandacht voor de persoon die voor hem zat. Tot hij een nieuwe baas kreeg en die zijn aanpak niet apprecieerde. Hij moest harder zijn, minder toegevingen doen. ‘Ik ben zelf weggegaan,’ zei hij, ‘maar ik lig er nog elke nacht van wakker.’

Een andere dame vertelde huilend dat mijn ontslagverhalen haar aan haar scheiding deden denken. Getuigenis na getuigenis kwam uit de zaal. Het nagesprek duurde veel langer dan voorzien. Hét bewijs dat het deugd kan doen om over moeilijke dingen te spreken. Om woorden te geven aan verdriet. Om samen na te denken waar het fout loopt en hoe het beter kan. En voor mij persoonlijk is het een manier om toch zin te geven aan wat mij zoveel verdriet heeft gedaan.

Nog columns lezen?