Annick
“Verf afsteken, schrobben… het is zwaar werk, maar fysiek bezig zijn, verdrijft alle muizenissen”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Over hard labeur als perfecte therapie
Ons nieuwe terras is prachtig. Wanneer de zon erop schijnt, licht het hele huis op. Ik ben zo blij dat we hebben doorgebeten en op het juiste moment in de verbouwing en bijbehorende zandbak hebben gezeten. Nu het weer eindelijk beter wordt, ligt alles er mooi en proper bij, en is ons plekje weer een beetje gezelliger geworden.
Ons Ardennenhuis heeft geen grote tuin, maar het leuke is dat we heel hard kunnen meegenieten van het groen van de buren. Het lage houten hekje achteraan geeft uit op het achterste stuk van de tuin van de buren die om de hoek wonen. Zij komen daar nooit en wij hebben zicht op hun prachtige rozelaar. Rechts van ons staat het huis van de buurman leeg. Sinds hij weer bij zijn vriendin is gaan wonen, horen of zien we er nooit meer iemand. Tussen zijn tuin en die van ons staat een houten schutting die volledig overgroeid is met bamboe.
De vorige eigenares heeft het authentieke van ons vakantiehuis goed bewaard. Van haar schilderwerk zijn we minder fan
Links van ons woont Olivier, een alleenstaande man die al jaren zijn huis aan het verbouwen is. Iedere keer als we een praatje slaan, heeft hij het over de plannen voor zijn tuin en terras en zelfs zwembad, maar het huis is binnen nog lang niet klaar. Ik heb een voorgevoel dat het nog heel lang zal duren voor hij aan de tuin begint. En nog langer voor er een zwembad zal liggen. Omdat we op een heuvel wonen, ligt de tuin van Olivier lager dan de onze. Ertussen staat een stenen scheidingsmuur, die de vorige eigenares van ons huis beschilderd heeft.
Ze was erg alternatief en had een aparte stijl van inrichten. Dat heeft zo zijn voor- en nadelen voor ons. Het goede is dat ze in huis voor alle plaatsen prachtig hout koos, mooie badkamers maakte en het authentieke karakter van dit oude huis goed heeft bewaard. Waar Walter en ik minder fan van zijn, is haar schilderwerk.
In de badkamer staan er woeste taferelen op de muur die overlopen in het plafond. In de keuken overschilderde ik een bizarre creatie die wat weg had van oude Afrikaanse rotsschilderingen, maar dan niet zo mooi. En wat was ik blij toen ik eindelijk de grote mosselachtige figuur kon wegtoveren in de gang.
Ook de tuinmuur is niet mijn meug. Hij is wit en ze schilderde er allerlei planten en figuren op, heel flowerpower. Maar ondertussen is de muur allang niet meer wit, maar heel vuil. En nu vloeken de geelgroene tekeningen extra hard met de mooie natuurstenen van ons nieuwe terras. Dat klopt niet voor mij. Die muur heeft een zachte terracottakleur nodig. Als we er planten en bloemen voor zetten, zal het de sfeer in onze tuin nog zuiderser maken.
Ik besef nog maar eens hoe graag ik met mijn handen werk. In de keramiekstudio, of hier in de Ardennen
Ik ga dus op zoek naar verf. Ik vergelijk kleuren op papier met stalen in de winkel en vind het heel moeilijk om te weten of de kleur nu niet net te rood is, of te roze, of te oranje. Daarna moet ik nog een paar dagen wachten op droog weer. Maar dan is het zover: het waterzonnetje is voor mij hét signaal om erin te vliegen.
Gewapend met een emmer, een borstel en wat product trek ik de tuin in. Wat een hels werkje is dat! We hebben geen hogedrukreiniger, dus begin ik aan een schuurpartij van jewelste. Er hangt mos aan de muur, het vuil krijg ik er maar moeilijk af en natuurlijk komen er nog stukken oude verf mee. Ik sta verf af te steken, te schrobben en te schuren.
De uren vliegen voorbij en ik maak geen grote vorderingen, maar mijn humeur lijdt er niet onder. Er waait een zacht windje, de zon komt er steeds harder door en ik geniet de hele tijd van ons mooie uitzicht. En net zoals elke keer besef ik ook nu weer hoe graag ik met mijn handen werk. Of het nu met klei is in de keramiekstudio, of toen ik hier samen met een handige vriend een nieuwe keuken maakte en een kalkvloer legde.
De handen zelf uit de mouwen steken, met een mooier resultaat. Daar word ik instant vrolijk van
Ik word gewoon zo vrolijk wanneer ik de handen uit de mouwen kan steken. Dat is natuurlijk voor een stuk omdat de dingen die je realiseert alles een beetje mooier maken, maar ook omdat fysiek bezig zijn alle muizenissen verdrijft. En zo wordt het opknappen van ons huis een therapiesessie met zichtbaar resultaat. Tenminste, als ik die lelijke muur ooit geschilderd krijg!