Annick
“Lucie mag op safari, maar ze kijkt vooral uit naar ‘op hotel gaan’ en het ontbijt dat daarbij hoort”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Over de wereld ontdekken door de ogen van kinderen
Vier jaar is onze oudste kleindochter Lucie nu, en ze verovert mijn hart stormenderhand. Ze heeft drie grootmoeders en drie grootvaders. Toen ze onlangs in één weekend bij haar twee andere grootouders op bezoek ging, had ze opgemerkt: “En nu moeten we naar Bonnie en Wally.” Eerlijk verdelen, zo voelt dat kleine meisje het aan.
Maar we kunnen het gemis ruimschoots inhalen, want we gaan twee dagen naar de Beekse Bergen met Leen, Tom en de meisjes. Lucie mag op safari, al heeft ze zelf geen idee wat dat inhoudt. Ze kijkt vooral heel erg uit naar ‘op hotel’ gaan, en het ontbijt dat daarbij hoort. Tom, Leen en de meisjes arriveren net voor ons, en wanneer wij de parking oprijden, begint Lucies gezichtje al te stralen. “Bonnie, ik ga met jou op hotel! En we gaan ontbijten! Samen! Met Wally erbij!” Onmiddellijk krijg ik een knuffel en neemt ze mijn hand.
Ze is op die heerlijke leeftijd waar fantasie geen grenzen kent en ze meegaat in elk verhaal dat ik opdis
We gaan op wandelsafari en lopen tussen de dieren. We picknicken in het park en gaan kijken naar een heel spectaculaire vogelshow. De meisjes zijn allebei superflink, de hele dag door. De uren vliegen voorbij en voor we het weten, is het tijd om naar ons hotel te gaan. Daar is er een groot bed met zicht op het terras waar wilde dieren onder lopen. Er is een aparte kamer met een enkel bed en een stapelbed. Lucie vindt het heerlijk dat ze naast Bonnie en onder Wally zal slapen. Haar vrolijkheid en opwinding zijn aanstekelijk. Ze is op die heerlijke leeftijd waar fantasie geen grenzen kent en ze meegaat in elk verhaal dat ik opdis. En ze blijft van die lieve complimentjes geven. Wanneer ik haar en haar zus in bad steek en mijn voet op de badrand zet, ziet ze mijn gelakte nagels. “Wat heb jij mooie nageltjes, Bonnie”. Dat lieve stemmetje gaat altijd recht naar mijn hart.
Odette, die nog geen twee is, surft mee op de vibe van haar zus. Zij zegt nog niet veel maar met haar klaterende lach maakt ze duidelijk dat ze het ook fijn vindt dat we hier allemaal samen zijn. Lucie slaapt lang en staat goedgemutst op. Eindelijk is het tijd voor het langverwachte ontbijt. Het valt haar reuze mee, want het ontbijtbuffet is gigantisch. En hoewel ze de hele ochtend gezegd heeft: “Bonnie en ik gaan fruit eten”, kiest ze uiteindelijk voor een boterham met confituur. Maar ze proeft ook poffertjes en sapjes en vindt het “zó leuk” om op hotel te zijn.
Vroeger heb ik veel gereisd met mijn jongens, en iedere keer weer genoot ik er enorm van om plaatsen te ontdekken door de ogen van mijn kinderen
Een verrekijker voor Lucie lijkt me dus een goed idee. Ik stap een van de winkeltjes binnen en koop een schattig groen exemplaar voor haar. Ze is in de wolken, haar safari kan niet meer stuk. Met haar hoed op en haar verrekijker in de hand amuseert ze zich zo mogelijk nog méér. Wanneer ze moe wordt, gaat ze in de buggy zitten en blijft ze zo naar de wereld kijken door dat kleine verre- kijkertje van haar.
Wanneer Tom haar in de late namiddag doodmoe in de auto zet, slaapt ze al half, maar ze zal haar verrekijker stevig vasthouden tot ze thuis is. ’s Avonds stuurt Tom een foto van Lucie met hoed en verrekijker in hun woonkamer, en de ochtend erna vertrekt ze zo naar school “om onderweg giraffen te spotten”. Haar wereld is weer een stukje groter. Vroeger heb ik veel gereisd met mijn jongens, en iedere keer weer genoot ik er enorm van om plaatsen te ontdekken door de ogen van mijn kinderen. Wie weet kan dat straks ook met mijn kleinkinderen. Binnenkort wordt Odetje twee. Ik kocht alvast ook een verrekijkertje voor haar.