Annick
“Ik kijk naar het water in de keuken en besef dat het leven één lange oefening is in geduld”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Non-stop schrobben
We zijn al meer dan twee weken niet in ons Ardennenhuis geweest. Door onze vakantie in Cornwall, maar ook omdat een gespecialiseerd bedrijf ons huisje van boven tot onder aan het poetsen was. Meer dan een week lang hebben drie mensen non-stop alles afgeveegd en geschrobd. Ze hebben valse plafonds afgebroken die roet- of waterschade hadden geleden. En ze hebben alle textiel meegenomen om te laten droogkuisen. Matrassen, tapijten, donsdekens, lakens, alle handdoeken en ook al onze vakantiekleren…
Wanneer we na twee weken in de vroege namiddag aankomen, lopen Walter en ik samen door het huis en beseffen we dat we het weer een klein beetje van ons moeten maken. Op de bovenverdieping ruiken we de brand nog. Hier is de schade het grootst. De plafonds zijn weg en de isolatie ook. We kijken gewoon door het dak naar de blote hemel. Er ligt wel een plastic zeil op, maar dat waait af en toe omhoog. Op sommige plekken ligt er weer roet op de grond. Het is ons duidelijk: deze verdieping kunnen we niet gebruiken zolang de renovatie niet achter de rug is. Op de eerste verdieping is het plafond van de badkamer weg. Ik heb een nieuwe matras gekocht en die leggen we voorlopig op de grond in de slaapkamer ernaast.
Wanneer we na twee weken weer door het huis lopen, kunnen we de brand nog ruiken
Het wordt een beetje kamperen, maar daar zijn we intussen op ingesteld. We zijn al blij dat we hier tenminste nog met ons tweetjes kunnen logeren. De logeerpartijtjes met de rest van de familie en met vrienden zijn al uitgesteld of afgebeld. Beneden in de keuken voelen en ruiken we vocht. Vocht, de kwaal die we zo hard hebben moeten bestrijden toen we ons huis net hadden gekocht, en waar we na twee jaar eindelijk in geslaagd waren…
Ons nest is geraakt, en we blijven nieuwe kwetsuren vinden. Ik ontdek buiten een grote scheur in de regenpijp, net naast een plek waar de buitenmuur helemaal zwartgeblakerd is van het vuur. Ondanks het feit dat ik echt probeer te aanvaarden dat ons huis nu voor maanden gerenoveerd zal moeten worden, slaap ik die nacht slecht. Ik lig wakker tussen twee en zes en val dan in een diepe, maar woelige slaap. Ik merk niet eens dat Walter opstaat en naar beneden gaat. Wanneer hij om tien uur de slaapkamer binnenkomt, schrik ik suf wakker. “Je gaat niet blij zijn”, zegt hij somber. “Wat? Nog meer problemen met het huis?” “Kom maar eens kijken in de keuken.”
Kort lontje
Ik strompel uit bed met mijn verwarde hoofd en stommel de trap af. De hele keukenvloer staat onder water. Het heeft verschrikkelijk hard geregend en er is water uit de afvoer onder de pompbak gekomen. Precies op de plek waar het er ook uitkwam tijdens de bluswerken. Toen gutste het een uur lang en stonden wij tegen de tijd te dweilen. Vannacht is het water duidelijk weer van daar gekomen. Het valt me zwaar. Ik ben nog slaapdronken, mijn lontje is wat korter na de slechte nacht en nu sta ik hier meteen met mijn voeten in het water. Bovendien weet ik totaal niet wie ik nu moet contacteren. Iedereen is met vakantie.
Dan hoor ik dat er in het afgebrande huis van onze buurman mensen aan het werk zijn. Er staat ook een container voor de deur. Ze zijn grote zakken vol met zijn pikzwarte spullen aan het evacueren. Ik loop even binnen en vraag of ze met water aan het poetsen zijn. Ze kijken me aan alsof ik Chinees spreek en zeggen dat er geen water is aangesloten in het huis. Wanneer ik vraag of ze toch even willen komen kijken, willen ze dat wel doen. Maar ze zien niet waar het probleem vandaan kan komen. Mijn stressniveau begint ondertussen enorm te stijgen. Ik zie plots een berg problemen en kosten, en weet niet waar ik de oplossing moet zoeken.
Ik ben een levende piekerbal geworden. Er zit niets anders op dan eens diep te ademen en geloven dat alles altijd goed komt
Dat is natuurlijk wat slapeloosheid met je doet, je wordt een levende piekerbal. Maar Walter, die altijd slaapt als een roos, weet het toch ook even niet. Diep ademen dan maar, en terugdenken aan onze heerlijke vakantie. En geloven dat alles uiteindelijk altijd goed komt. Na veel rondbellen krijg ik een van de verzekeringsexperts aan de lijn. Hij probeert me gerust te stellen en zegt dat alles te gepasten tijde geregeld zal worden. Ik kijk naar de vochtige keukenvloer en denk bij mezelf dat het hele leven één lange oefening is in geduld.