“Mijn twee zonen vonden de liefde niet in België. ‘Dat kan geen toeval zijn’, grapt een vriendin”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Van Australië tot Marokko

“Het kan toch geen toeval zijn dat jouw zonen allebei een ‘Grenzeloze Liefde’ vonden”, zegt een vriendin. ‘Grenzeloze Liefde’ is het televisieprogramma waarvoor ik jaren de wereld rondreisde, op zoek naar Vlamingen die de liefde van hun leven vonden in een ver, vreemd land. Ik had er nog niet bij stilgestaan, maar op dit moment hebben zowel Romeo als Milo inderdaad een liefde die ze niet in België vonden.

Romeo leerde de Australische Claire kennen in Amsterdam, waar ze intussen al jaren samenwonen. Milo is sinds januari smoor op de Marokkaanse Salma. Voorlopig nog vanuit Antwerpen, want voor hem is het nog niet duidelijk hoe de toekomst eruit zal zien. “Vind je dat niet moeilijk?” vraagt de vriendin. “Je loopt het risico je kinderen allebei te verliezen.” ‘Verliezen’ vind ik wel heel sterk uitgedrukt. Zo kijk ik er niet naar.

Natuurlijk is Amsterdam niet naast de deur en zien Romeo en ik elkaar niet elke maand. En ik zal het zeker niet makkelijk vinden als mijn oudste zoon ooit beslist om in Australië te gaan wonen, wat best mogelijk is. Wij worden er niet jonger op en de verre reis om hem en Claire te gaan bezoeken, zal niet eeuwig haalbaar blijven. Marokko is al minder ver, maar het is ook een eind vliegen. En veel te ver voor ‘ons lunchke’, zoals Milo en ik weleens vaker doen.

Ik heb met ‘Grenzeloze Liefde’ twaalf jaar lang reportages gemaakt over gemengde koppels in verre, vreemde buitenlanden. Vlamingen die hun hart volgden. Ik heb toen zoveel mooie verhalen gehoord. Veel van die gemengde koppels zijn erin geslaagd om, ondanks soms flinke hindernissen, samen een leven uit te bouwen. Wat me opviel toen ik hen interviewde, was hoe de meeste van die koppels vaak al van in het begin van hun relatie afspraken maakten over een aantal belangrijke dingen. Iets wat wij hier misschien minder snel doen, omdat alles zo vanzelfsprekend lijkt. Maar wanneer je partner in een andere cultuur is geboren, ligt dat anders.

De koppels die ik portretteerde, hadden het al over religie, opvoeding, scholen voor toekomstige kinderen en vrijheid gehad voor ze de grote stap waagden. Door die dingen al vroeg te bespreken, kwamen ze later niet voor onaangename verrassingen te staan. Natuurlijk waren het allemaal mensen met een open geest. Als je dat niet hebt, is elke relatie moeilijk. En ja, veel van de Vlamingen in de reeks hadden het in het begin best moeilijk in hun nieuwe land, er was veel heimwee en er waren tranen. Maar de meesten vonden er dan toch hun nieuwe thuishaven.

Waarom zou dat bij mijn jongens anders zijn? Kinderen op de wereld zetten, is ze loslaten en hopen dat ze geluk vinden in dit leven. Dat geluk is hún geluk, niet de invulling van het mijne. Dat loslaten is iets wat alleen een moeder- of vaderhart kan, denk ik. Toen ik op mijn vijftiende met mijn ouders voor meer dan een jaar naar de Verenigde Staten vertrok, vreesde mijn grootmoeder dat ze me nooit meer zou zien. Ze kocht toen een veel te duur uurwerk en gaf het me bij ons afscheid. We hebben elkaar toen vijftien maanden niet gezien. We konden af en toe bellen en brieven schrijven op lichtblauw luchtpostpapier. Gelukkig was mijn moemoe nog in goede gezondheid toen we terugkeerden.

Lang leve videocalls

Dat is nu toch anders. Net zoals ik elke ochtend een videocall doe met mijn moeder die in Schoten woont, zal ik dat ook kunnen met mijn kinderen aan de andere kant van de wereld. Natuurlijk zal ik ze missen. Natuurlijk zal ik jaloers zijn op het feit dat mijn vriendinnen hun kinderen zo vaak kunnen zien als ze willen. Wie weet komen er wel kleinkinderen die heel ver weg wonen, en uiteraard zal dat keihard knagen. Maar ik zal altijd hun keuzes respecteren en het als een verrijking zien dat ik schoondochters heb uit een andere cultuur.

Ik zal proberen hen te bezoeken en vooral heel blij zijn met videocalls. Ik zal hun avonturen volgen, hun ups en hun downs. Maar voorlopig woont Milo dus nog in Antwerpen en Romeo in Amsterdam. Bij de ene zijn het nog vage plannen en de andere stuit vooral op praktische bezwaren. Misschien loop ik dus een beetje vooruit op de feiten.

Meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!