Annick
“Dat haar grootouders gescheiden zijn, blijft een complexe situatie om te snappen voor een meisje van vier”
Bonnie is Bonnie
Lucie ging eind augustus al eens kennismaken met haar nieuwe juf. Ze werd liefdevol opgevangen, speelde een tijdje in het nieuwe klaslokaal en was klaar voor de tweede kleuterklas. Op 2 september stapte ze met een klein hartje, maar zonder traantjes, de schoolpoort binnen. Haar juf heet Annick. Meteen een aanleiding voor een hilarische conversatie tussen mij en mijn kleindochter wanneer we samen zitten te kleuren. “Ha, leuk dat jouw juf Annick heet, ik heet ook Annick.” Geen reactie. Lucie tekent gewoon verder.
“Lucie,” herhaal ik, “Bonnie haar naam is ook Annick.” Weer kleurt ze onverstoorbaar verder, maar nu verschijnt er een grote glimlach op haar gezichtje. Wanneer ik voor de derde keer zeg dat mijn naam ook Annick is, barst ze uit in een schaterlach en zegt ze: “Maar nee, jouw naam is Bonnie.” En daar is ze niet vanaf te brengen. Het is ook wat, met al die grootouders.
‘Leuk dat jouw juf Annick heet,’ zeg ik, ‘ik heet ook Annick.’ Lucie schaterlacht. ‘Maar nee, jouw naam is Bonnie!’
Toen ze nog kleiner was, geloofde ze niet dat ik ook een oma was. Ze heeft nog twee grootmoeders en die heten allebei oma: oma Poes en oma Nini. Toen haar mama tegen Lucie zei dat Bonnie ook een oma was, zei ze: “Bonnie is mijn Bonnie en Wally is Bonnie zijn zus.” Het heeft heel wat uitlegwerk met behulp van de familiestamboom gekost om haar te doen geloven dat Walter en ik in diezelfde lijn stonden.
Nu kan Lucie dus niet geloven dat Bonnie een eigen naam heeft. Ik leg haar uit dat, net zoals haar papa Tom heet en haar mama Leen, Wally eigenlijk Walter heet en Bonnie Annick. Zoals haar juf. Lucie luistert en zegt niets. Ze is – op die ene lachbui na – tijdens de hele conversatie gewoon blijven verder kleuren. En de namen-kwestie is afgerond.
Geheugen van een paard
Dan, twee maanden later op de bezoekdag in de klas, zegt Lucie plots tegen haar juf: “Jij hebt dezelfde naam als mijn Bonnie.” Wanneer Leen deze opmerking deelt in ons whatsappgroepje ben ik weer eens verwonderd over wat er toch allemaal opgeslagen zit in dat kleine hoofdje. Lucie heeft het geheugen van een paard. Van elk kledingstuk in haar kleerkast weet ze feilloos van wie ze het heeft gekregen. Zelfs van jurkjes die mijn moeder soms koopt en die ik dan aan haar geef.
Al van in de peutertuin kende ze niet alleen de namen van alle kindjes, maar wist ze ook perfect welk symbooltje bij welk kindje hoorde. Aan het begin van de zomer stond ze thuis plots recht en zei ze het hele alfabet op. Ik beweer niet dat dit uitzonderlijk is, maar ze verrast ons gewoon vaak, want meestal toont Lucie op het moment zelf niet dat ze iets begrepen heeft. Maar blijkbaar blijft het doorwerken in haar hoofdje en komt het er later weldoordacht uit.
Hoe het echt zit tussen oma Poes en opa Poes en Wally en Bonnie, dat beseft ze nog niet. We zien haar allemaal graag, da’s het belangrijkste
Wanneer ik er zo over nadenk, besef ik dat er op de vierjarige Lucie, als kleinkind van gescheiden grootouders, best wel wat abstracte informatie afkomt. Ze heeft geen besef van het feit dat Oma Poes en Wally de ouders zijn van haar mama. Want Oma Poes is nu getrouwd met Opa Poes en Wally vormt nu met Bonnie een onafscheidelijk duo. Aangezien we allemaal goed overeenkomen, zitten we op familiefeesten allemaal aan dezelfde tafel en is de bende gewoon wat groter. Dat is natuurlijk fijn, maar het blijft wel een complexe situatie om te snappen hoe het echt in elkaar zit, voor een meisje van vier.
We denken misschien te snel dat dat normaal is, omdat er zoveel mensen gescheiden zijn. Maar is dat wel zo eenvoudig te verwerken in een kinder- of kleinkinderhoofd? Moeten we niet extra aandacht blijven geven aan hoe we de dingen vertellen? Mijn zonen zijn voor Lucie Ome Milo en Ome Romeo, en die ziet ze nu heel weinig, maar wie weet komen daar ook nog vragen rond?
Ik sta er nu pas echt bij stil, omdat Lucie natuurlijk meer en meer verbaal wordt. Omdat er nog situaties kunnen komen die vragen zullen oproepen bij haar. Maar ik neem me voor om het aan te pakken zoals ik mijn ‘grootmoederschap’ met haar bekijk: wat natuurlijk en spontaan komt, laat ik gebeuren. En mijn liefde voor haar en haar zus is heel natuurlijk en spontaan ontstaan. Later dit schooljaar is er een grootouderfeest op school. Voor geen goud willen we dat missen. We zullen daar met zes zijn. Zes mensen die haar héél graag zien.