“Een dansvloerdiva ben ik niet, maar ik brul luidkeels mee met ‘Paradise by the Dashboard Light’ ”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

De familie van Walter is een grote bende, die elk jaar een feest organiseert. Daarvoor huren ze een zaal af. Een van de kleinzonen is deejay en voorziet een professionele muziekinstallatie, er is een tap, en Leen, Walters dochter, en haar nicht Nathalie staan in voor de organisatie en zorgen voor hapjes. De achterneef met de frituur zorgt voor lekkere frietjes en vol-au-vent.

Tijdens het uitgebreide aperitief met flink wat bubbels en mocktails worden er ook elk jaar heel wat familieportretten genomen. Eerst van de hele groep samen, dan van de verschillende gezinnen apart en daar-na van combinaties tussen grootouders en kleinkinderen.

De eerste keren dat Lucie erbij was, was ze erg verlegen. Odette is een grotere durver, die al na een halfuur overal chips gaat schooien en waarschijnlijk ook op heel veel foto’s te zien is. Onze kleindochters vinden het poseren duidelijk leuk en ze gaan bij alle gezinnen mee op het bankje zitten. Intussen krijgt Lucie steevast zelf een fototoestel in handen en maakt zo haar eigen kiekjes. Heerlijk om te zien hoe ze zo ontdooien en zich als allerkleinsten mengen in deze familie.

Het diner speelt zich af aan twee lange tafels. In het begin dat ik meekwam, zaten Walter en ik een beetje tussen twee tafels in. We waren de oudsten van de ‘jongerentafel’ en de jongsten van de tafel waaraan de ouderen zaten. Dat is ondertussen razendsnel opgeschoven en zo komt het dat we dit jaar, tot onze verbijstering, bijna aan het hoofd van de ouderentafel zitten. Walter blijkt het oudste mannelijke lid van de hele familie te zijn.

Genieten, vieren én dansen

Het is traditie dat de oudste een speech geeft, en dat was altijd Erna, de meter van Walter. Maar deze keer heeft zij de eer aan hem gelaten. Mijn man kwijt zich ernstig van elke taak die hij krijgt en heeft zijn speech goed voorbereid. Hij heeft de namen van de nieuwkomers (vriendjes en vriendinnen van achternichtjes en -neven) uit zijn hoofd geleerd en eert de mensen die er niet meer bij zijn. Nog maar twee weken geleden is er een oom overleden.

Walter duidt heel mooi waarom het goed is dat het familiefeest toch doorgaat, ondanks dat verdriet. “Toen ik me afvroeg hoe ik zou aanbrengen dat ik blij ben dat het feest doorgaat, dacht ik plots: ik vraag het aan nonkel Eric, en aan tante Ginette, en aan Noël, Walter en Daisy, en aan nonkel Hector. Ik beeld me in dat ik alle dierbaren die ons in de voorbije jaren zijn ontvallen, vraag wat zij denken van een familiefeest. En ik hoor maar één antwoord, en dat is dat ze allemaal zouden willen dat het doorgaat. Dat we samenkomen en vieren dat we familie zijn.”

Ik zie hier en daar wat ogen vochtig worden, en er wordt stevig geknikt. Natuurlijk is dit samenzijn meer dan eten en drinken en – ook al traditie in Walters familie – hevig dansen. Het is ook: blij zijn om elkaar nog eens te zien. Vieren wat er is en herdenken wat er was. En zo genieten we rustig van onze maaltijd, en gebeurt er vervolgens wat er altijd gebeurt in deze West-Vlaamse familie: de muziek gaat luider en ze beginnen meteen te dansen alsof hun leven ervan afhangt.

Het onvermijdelijke ‘Les Lacs du Connemara’ passeert de revue en alle servetten gaan in de lucht. Ze zwaaien en zingen en stampen op de vloer. De teksten van André Hazes worden uit volle borst meegezongen en tegen dat de koffie op tafel komt, hebben we al tien lijndansen gezien, inclusief de ‘Macarena’! Een nichtje zingt ‘Tineke van Heule’ en een neef brengt zowel de ‘Twee Motten’ van Dorus als een Louis Prima-imitatie van op zijn stoel.

Deze uitbundige manier van feesten is mij vreemd. Ik ken ook al die danspasjes niet en zit eerder genietend toe te kijken dan dat ik deelneem. Alleen bij ‘Les Lacs du Connemara’ zwaai ik mee met servetten, het is ondenkbaar dat iemand dat niet zou doen. Ik ben ook bob en broodnuchter, wat mij ook niet meteen aanzet tot solo’s op de dansvloer. Alhoewel ik me er even na middernacht toch op betrap dat ik het volledige ‘Paradise by the Dashboard Light’ luidkeels zit mee te zingen. Ze zijn uitputtend, de Anckaertfeesten, maar tegelijk een echte viering van het leven.

Meer leuke columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!