“Misschien kan ik het huis daarom niet verhuren: van vertragen en genieten kun je geen verdienmodel maken”

Gluren bij de buren

Er loopt een grote zwarte hond door de tuin van de buren in de Ardennen. Het is niet het pluizige bolletje wol dat zij uit Roemenië adopteerden, maar een mooi, zwart labradorachtig beest met één witte poot. Een vreemde hond in de tuin betekent dat de buren hun huis verhuurd hebben. Niet dat wij zitten te spioneren of elke beweging van onze buren observeren, maar hun tuin kruist de onze en wanneer er mensen (of honden) achteraan in hun tuin komen, zien we ze voorbijlopen.

Onze buren wonen net als wij in Brussel. Maar zij hebben tienerkinderen, die allerlei schoolse en buitenschoolse activiteiten hebben, waardoor ze minder naar deze heerlijke plek kunnen komen dan wij. We kochten onze Ardennenhuizen een paar jaar geleden op dezelfde dag en van dezelfde eigenares. Wij kochten het huis waar de eigenares zelf in woonde, de buren kochten het huis om de hoek – met aanpalende tuin – dat verhuurd werd als gîte. En ook zij verhuren het huis nu soms.

Walter en ik hebben ons huis hier nooit gekocht met het idee om het te verhuren. Het is een heel persoonlijke plek, die we met veel liefde hebben ingericht. Toen de verfraaiingen eindelijk klaar waren, was er de brand, en duurde het weer maanden voor we ons huis volledig konden bewonen. In de periode vlak na de brand heb ik bewust wat afstand genomen. Opnieuw problemen met dit huis, ik had het even gehad. En dat is net de reden waarom we nu toch overwegen om het open te stellen voor verhuur. Als we ons huisje verhuren terwijl we zelf op reis zijn, zou het een deel van onze reis kunnen betalen.

Zo gezegd, zo gedaan: ik begin aan een handleiding voor toekomstige huurders. Op de plaatsen waar er geen brandschade is, neem ik foto’s van gezellige hoekjes. Ik schrijf een wervende tekst en ga bij de buren te rade voor een prijszetting. Ik maak een mooie brochure, denk na over laken- en badhanddoekenverhuur en hoe we de sleuteloverdracht zouden aanpakken. Maar mijn enthousiasme is van korte duur. Want hoe meer ik ermee bezig ben, hoe meer ik het Spaans benauwd krijg bij de gedachte dat ons huisje bewoond zou worden door onbekenden.

Het is zo’n oud huis en we zijn jaren bezig geweest om met veel zorg spulletjes uit te zoeken en het in te richten. Alles in huis is vintage, niets kostte geld, maar het is in mijn ogen wel moeilijk vervangbaar. Ik legde samen met een vriend een vloer die we zelf maakten van zand, water en pigment. Heel mooi, maar kwetsbaar. Daarna bouwden we zelf een keuken. Hoe kan ik zeker zijn dat onze toekomstige gasten even zorgzaam met al die unieke dingen zullen omspringen als wij? Wat als er dingen stukgaan?

Ik neem een kijkje op verhuursites om te zien wat voor huizen er verhuurd worden in de omgeving, en ik val om. Heel veel woningen hebben een jacuzzi of verwarmd zwembad en zien er vaak ook heel luxueus uit. Ze stralen een heel andere sfeer uit dan ons huisje, met de geweien aan de muur en onze pluche rode zetel voor de open haard. Wij kiezen hier heel bewust voor minder luxe dan thuis in Brussel, net om het verschil te voelen.

Lekker ouderwetse moor

Toen ik bijvoorbeeld de nieuwe keuken bedacht, wilde ik geen vaatwasser, maar droomde ik van een grote ouderwetse dubbele afwasbak in wit porselein met een hoge sproeikraan. Hij is nu niet alleen het pronkstuk, maar naast de grote houten tafel, ook het middelpunt van onze keuken. We hebben ook geen elektrische waterketel, maar een ouderwetse ‘moor’. Koken doen we op gas, met gasflessen. En de was gaat ofwel mee naar Brussel, ofwel – wanneer we hier ‘overzomeren’ – ga ik naar een wasserette in Frankrijk. Daar stop ik dan alle lakens en handdoeken in grote wasmachines en nog grotere droogkasten, en in een uur is alles klaar en opgevouwen.

Alles in dit huis ademt een alternatieve levensstijl. Waarom ik het zo wil? Omdat ik hier traag leef. Ik vind het heerlijk om de kachel en de open haard uit te kuisen en koffie te zetten op het vuur. Misschien kan ik daarom geen verhuurder worden. Het gaat hier om vertragen, tot rust komen en genieten. Daar kan ik geen verdienmodel van maken.

Meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!