Annick
“Nu alle buren hier in ons huis zitten met een stuk taart, voel ik dat wij nu ook een beetje Ardenners zijn”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Op de parking van een grote meubelwinkel sta ik te sukkelen om de matras die ik net kocht, in mijn koffer te krijgen. Het is de laatste van een reeks nieuwe matrassen die we na de brand nodig hebben voor ons Ardennenhuis. Ze werden toen allemaal meegenomen, omdat brandlucht er nooit meer uitgeraakt. Dat was voor ons tegelijk een zegen en een vloek, want twee van de matrassen die we al hadden, waren splinternieuw en de twee andere oud en versleten. Met dit laatste exemplaar hebben we ze allemaal vervangen door nieuwe.
Bye bye brandlucht
Tijdens deze kerstvakantie krijgen alle spullen eindelijk weer hun plek. Maandenlang stond alles ingepakt, in afwachting van de schilderwerken en de nieuwe plafonds. We vervangen nu de laatste spullen die beschadigd zijn. Sinds de brand op 9 juni hebben we hier niemand ontvangen. Walter en ik konden hier zelf nauwelijks logeren. We kochten wel al snel één nieuw bed en één matras en kwamen soms voor een of twee nachtjes hier slapen. Maar gezellig was het niet.
Ons huisje ziet er eigenlijk beter uit dan voor de brand. Hoog tijd dus om weer mensen te ontvangen
De badkamer had geen plafond en de bovenverdieping was helemaal onbruikbaar, daar waren nérgens meer plafonds en er hing een doordringende brandgeur. Dat is nu gelukkig allemaal verleden tijd. Gedurende een paar weken heeft een bedrijf alles gerenoveerd. Ze hebben nieuwe plafonds gestoken, geplamuurd en prachtig geschilderd. Onze bovenverdieping heeft heel hoge muren, een puntdak en een trap langs de muur. Veel te hoog om met een gewone ladder te schilderen. Wij hadden dit zelf nooit gekund. Nu is alles perfect afgewerkt en is onze bovenverdieping als nieuw én een pak lichter. Het is prachtig geworden.
De hele straat op de koffie
Omdat we toch al bezig waren met inrichten, hebben we beneden ook wat meubelen verplaatst en lampen bijgekocht. Op een vochtprobleem in de keuken na, ziet ons huisje er eigenlijk beter uit dan voor de brand. Hoog tijd dus om weer mensen te ontvangen en hen te laten meegenieten van de gezelligheid. De eersten die ik uitnodig, zijn onze buren. De hele straat was zo lief en behulpzaam de afgelopen tijd, dat we ze willen bedanken.
Ik maak een uitnodiging in de vorm van een huis; op een winterse zondagnamiddag mogen ze taart komen eten bij ons. Onze beste vriendin komt voor het eerst weer een weekendje mee en mama is ook van de partij. De buren reageren verrast op mijn uitnodiging. Ik denk niet dat er ooit iemand de hele straat heeft uitgenodigd. Maar ze zijn enthousiast en gaan allemaal op mijn uitnodiging in, op één buur na die al naar een ander feestje moet.
Ze complimenteren me met mijn taarten, vragen om recepten, drinken eerst koffie en schakelen vlot over op witte wijn
Ik bak mijn vijf lievelingstaarten: worteltaart, Hawaïaans bananenbrood, een peren-amandeltaart van Jeroen Meus, een sachertaart van Libelle en een citroentaart. De hele zaterdagnamiddag en zondagochtend ben ik in de weer met wegen, mengen en bakken. Ons huis geurt heerlijk. Walter zorgde voor wijn en mama bracht zoute hapjes mee. De buren sijpelen binnen, eerst wat onwennig, maar geleidelijk aan minder bedeesd. Ze complimenteren me met mijn taarten, vragen om recepten, drinken eerst koffie en schakelen vlot over op witte wijn. Er wordt druk gepraat en veel gelachen, en dat geeft me een heel warm gevoel.
Al vanaf dag één dat wij dit huis kochten, hebben we ons best gedaan om hier te integreren. Ik wist dat ze ons graag hadden in de straat, dat ze onze rustige levenshouding waarderen en het fijn vinden dat ik zo van de natuur rondom hun dorp hou. Tijdens en vlak na de brand hebben ze ons allemaal op hun manier geholpen.
Tous ensemble
Door een bed aan te bieden toen wij er geen hadden, door eten te brengen, door sleutels door te geven aan werkmensen, door foto’s door te sturen voor de politie of door gewoon te zeggen dat als we iets nodig hadden, we het altijd mochten komen vragen. Het voelde heel veilig. Onze gesprekken werden in de maanden na de brand minder oppervlakkig. We vertéllen nu echt dingen tegen elkaar. Het feit dat ze hier allemaal in mijn keuken en mijn woonkamer zitten, toont voor mij aan dat wij nu ook een beetje Ardenners zijn.
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!