“Hoe wonderlijk is het als je mensen tegenkomt die meteen aanvoelen als goede oude vrienden”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Dit weekend deden wij iets wat best wel spannend was, en tegelijk heel plezant. Iets meer dan een jaar geleden raakten we op het verjaardagsfeest van een vriend aan de praat met een koppel. Hoewel we elkaar nooit eerder hadden ontmoet, stonden we toen uren te kletsen in de gang. Daarna hadden we een heel jaar geen contact. Tot diezelfde vriend dit jaar weer jarig was en dus opnieuw een feest gaf en wij daar alle vier weer waren…

Opnieuw raken we moeiteloos aan de praat, alsof we elkaar al jaren kennen. Het feit dat zij ook een huis in de Ardennen hebben, schept natuurlijk een band. Hun huis staat in Frankrijk, op iets meer dan een uur rijden van ons Ardennenhuis. En terwijl wij onze tijd verdelen tussen Brussel en de Ardennen, hebben zij het afgelopen jaar hun huis in Brussel verhuurd en kijken ze hoe het hen bevalt om permanent in Frankrijk te wonen. Iets wat wij voorlopig nog een stap te ver vinden.

Op het einde van het feest geef ik hen spontaan mijn visitekaartje om eens af te spreken. We sturen vervolgens een paar berichtjes naar elkaar via WhatsApp, ik nodig hen uit en we leggen een datum vast voor een afspraak bij ons in de Ardennen. Die afspraak was afgelopen weekend. Omdat de wegen hier donker en smal zijn, en het gewoon nooit een goed idee is om na een paar glazen in je wagen te stappen, komen ze meteen een heel weekend logeren.

De week ervoor dringt het tot mij door dat we, op die twee lange gesprekken na, eigenlijk niets van elkaar weten. Ik vraag of ze alles eten, Walter wil weten of ze bier lusten en we zeggen dat we het best wel een beetje spannend vinden. Dat gevoel blijkt wederzijds, zeker omdat we meteen een heel weekend samen zullen doorbrengen. Walter en ik zijn het wel gewend om veel gasten te ontvangen, en zeker in de Ardennen blijven vrienden vaak enkele dagen logeren. Maar nooit eerder hadden we gasten die we bijna níét kennen.

Byebye spanning

Ik heb zoals gewoonlijk te veel gekookt, Walter heeft de drankkast aangevuld en op zaterdagmiddag klopt Wim op de deur. We hebben het meteen over huizen, ik geef een rondleiding en serveer de soep. Van enige spanning is er dan al geen sprake meer. De lunch verloopt heel gemoedelijk en er is alweer gesprekstof te over. Na de lunch gaan we wandelen, en tijdens de twee uur door de velden vertellen we honderduit over onze levens, over Brussel en het leven op de buiten.

Terug thuis steek ik de open haard aan, eten en drinken we en blijven we heel laat op. We ontdekken dat we een aantal gemeenschappelijke vrienden en kennissen hebben, dat onze levens weliswaar niet parallel verlopen, maar dat we veel bij elkaar herkennen. Wij begrijpen hun wereld en zij de onze. De dubbele relatie met Brussel en de liefde voor de stilte delen we volkomen.

Tussendoor bedenk ik me dat ik op een bepaald moment in mijn leven minder snel nieuwe vrienden maakte. Toen ik jonger was, waren er talloze opportuniteiten om nieuwe mensen te leren kennen: op school, in een sportvereniging, in het uitgaansleven, op het werk. En toen de kinderen klein waren, ontstonden er vriendschappen aan de schoolpoort. Maar met ouder worden, verandert dat. Dat is niet erg, het is gewoon een vaststelling. Ik maakte wel een nieuwe vriendin in de keramiekstudio en toen zij thuis over mij vertelde, had haar man gezegd: ‘Je zei toch dat je genoeg vriendinnen had?’

Sporadisch leer ik eens iemand nieuw kennen met wie ik afspreek, maar meestal trek ik op met de vriendinnen die ik al jaren ken. En nu logeren er plots twee nieuwe mensen in ons huis, die aanvoelen als oude vrienden. Na een korte nacht maak ik ontbijt en zitten we weer uren te babbelen. De agenda’s worden bovengehaald en we maken meteen een afspraak om een weekend bij hen te gaan logeren.

Het afscheid is allerhartelijkst en ik zit nadien nog dagen na te genieten. Over hoe mensen soms connecteren, hoe ze elkaar soms totaal niet en soms totaal wel begrijpen en aanvoelen. Hoe smaken kunnen verschillen en gelijklopen. En hoe wonderlijk het is dat je soms twee mensen tegenkomt die meteen zo vertrouwd aanvoelen.

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!