“Door te reizen vergroot je de wereld van kinderen, en geniet je zelf ook van hun verwondering”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Dutje bij de leeuwen

Toen Lucie drie werd, was ons geschenk voor haar een trip naar de dierentuin. Een dagje naar de Zoo van Antwerpen, met frietjes en een ijsje en ook haar allereerste treinreis. Onze kleindochter had er duidelijk zin in en was de hele dag ongelooflijk flink. Ik herinner me nog dat ze een middagdutje van bijna een uur deed op mijn schoot. Een uur lang heb ik muisstil op een bankje gezeten en naar de leeuwen gekeken.

Toen ze haar ogen weer opendeed, zei ze: “En nu gaan we naar huis.” Waarop ik vroeg of ze niet eerst nog een ijsje wilde. Haar antwoord was: “Natuurlijk, maar dan gaan we naar huis.” Onze dag eindigde met een lange treinrit met heel veel overstapproblemen, maar Lucie was op een wonderlijk avontuur en vond het allemaal prachtig.

Toen ze vier werd, gingen we met z’n allen, inclusief Odetje, naar safaripark Beekse Bergen. Dat was nog een groter avontuur dan de Zoo, en niet alleen vanwege de nabijheid van de dieren. We sliepen in een lodge en wat onze vierjarige helemaal geweldig vond, was ontbijten in het hotel. Aangezien we intussen de status van ‘activiteiten-grootouders’ hebben verworven, hebben we dit jaar, voor haar vijfde verjaardag, een citytripje in eigen land gepland.

Mama Leen gaf immers aan dat ze later grotere reizen wil maken met de kinderen, maar dat ze hen ook wil laten kennismaken met het mooie van ons eigen land. Wij vinden dat een prima idee, dus is er nu een citytrip naar Mechelen in de maak. Dag één zullen we Planckendael bezoeken, daarna overnachten we in Mechelen en dag twee gaan we dingen doen in de stad. Wanneer we haar tijdens haar verjaardagsfeest uitleggen dat we weer een weekend samen weggaan, is ze vooral blij dat we weer op hotel en ‘prestaurant’ gaan.

Hostels vol plezier

Tijdens het plannen van het tripje met mijn kleindochter mijmer ik over vroeger, toen ik met mijn zonen elke paasvakantie een hoofdstad van Europa bezocht. Ik had in die tijd niet veel geld en spaarde ervoor, zocht goedkope vliegtickets en boekte hostels waar we met drie in soms kleine kamers sliepen. We hadden altijd ontzettend veel plezier. We doorkruisten de steden op een heel eigen tempo.

In Berlijn zaten we elke ochtend urenlang te ontbijten in een geweldige Stube. In Praag was ons hostel niet veel soeps, maar aten we voor geen geld in een chic restaurant. In Boedapest was het zo ondraaglijk warm dat we twee keer gingen zwemmen in de mooie wellness, waar ze ijs in het water gooiden om iedereen te laten afkoelen. In Parijs bleven we een hele namiddag op Place du Trocadéro hangen om mensen te kijken.

Vliegen met Bonnie en Wally

Tijdens deze tripjes picknickten we ’s middags meestal in een van de parken in de stad waar we verbleven. Er zijn veel parken in veel hoofdsteden waar ik met mijn jongens op een dekentje een broodje heb zitten eten. Het zijn simpele, prachtige herinneringen, zowel voor mij als voor mijn zonen. Herinneringen waarvan ik hoop dat ik ze ook met onze kleindochters zal kunnen maken. Een mooie reis op hun twaalfde, of een eerste keer vliegen met Bonnie en Wally.

Reizen is hun wereld vergroten, en vooral ook genieten van de verwondering die daarmee gepaard gaat. Want niets is mooier dan de verwondering van een kind voelen. En ik voelde die ook toen we de eerste keer met Lucie naar het theater gingen, bij haar eerste treinrit en bij het ontbijtbuffet in het hotel van Beekse Bergen. De kunst is dus voor mij niet om alsmaar grootsere dingen te doen.

Het mooiste is als je je vermogen tot verwondering blijft behouden, ook als je volwassen bent. Dat je de grootsheid blijft zien in kleine dingen. Dat je je verwondert over het feit dat dezelfde zon elke dag opnieuw, op elke plek in de wereld ondergaat. Dat je wanneer je hier naar de maan kijkt, je misschien een zoon hebt die aan de andere kant van de wereld ook naar die maan kijkt. De wereld door de ogen van Lucie is nu een plek vol magie. En ik kijk graag mee. Haar vijfjarige blik is nog zonder grenzen. Er is zo veel te ontdekken, aan te raken, te proeven en te ruiken. Er zijn zo veel vragen om te stellen. Door haar dingen te tonen, leer ik zelf opnieuw te kijken. Misschien is dat wel de échte magie van grootouder zijn.

Meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!