“Mijn mama is al een tijdje minder vrolijk. En straks emigreren haar twee kleinzonen ook nog eens”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

2025 is raar begonnen. Niet echt slecht, maar ook niet echt goed. Wankel eerder, met veel onzekerheden. Niet alleen in de wereld, maar ook in ons kleine familietje. En wat ik vooral erg vind, is dat mama het zo moeilijk heeft. Er was meteen veel verdriet voor haar in het nieuwe jaar. Ze verloor sinds eind december maar liefst vijf vrienden en kennissen. Dat kwam elke keer hard binnen.

Het waren mensen die ze al jaren kende en waar ze nog altijd contact mee had. Eén koppel overleed, de vrouw eind december en haar echtgenoot twee weken later. Het grijpt mama enorm aan dat ze hen allebei nooit meer zal zien. “Ik doe niets anders dan rouwkaartjes schrijven en naar begrafenissen gaan”, verzucht ze treurig. Mijn sterke mama, die altijd als een rots overeind staat, lijkt plots klein en kwetsbaar. Dat is nieuw, en het maakt me ongerust.

Ik heb al een tijdje in de gaten dat ze minder vrolijk is. Ze lijdt constant pijn door haar reuma, waardoor haar beweeglijkheid vermindert. Daardoor kan ze minder uitstapjes maken en zit ze vaker alleen thuis, al probeer ik zo vaak mogelijk langs te gaan. De laatste weken is ook haar eetlust weg. En neem het van mij aan, mijn moeder heeft altijd een zeer gezonde eetlust gehad. Ze kon echt genieten van lekker eten en een lekker wijntje. Nu zegt ze dat ze nooit meer honger heeft, integendeel, van veel dingen heeft ze zelfs een afkeer. Toen ik eergisteren Chinees afhaalde voor ons twee, iets waar ze vroeger echt van kon smullen, zag ik dat ze na twee muizenporties al genoeg had.

De grote onzekerheid

Naast de pijn, het verdriet en het verlies van haar eetlust is er natuurlijk ook nog het vooruitzicht dat haar twee kleinzonen dit jaar naar het buitenland vertrekken. Het feit dat Romeo helemaal naar Australië emigreert, is voor haar heel moeilijk. Als hij in de herfst vertrekt, zal het waarschijnlijk een hele tijd duren voor hij nog eens naar Europa komt. Mama is 85 en er zit een begrijpelijke diepe angst in haar dat ze haar oudste kleinzoon nooit meer zal terugzien.

Toen ik zelf op mijn zestiende met mijn ouders naar de Verenigde Staten vertrok voor een jaar, had mijn grootmoeder diezelfde angst. Ze gaf me out of the blue een duur horloge cadeau. Alsof ze zo wilde vragen om af en toe aan haar te denken. Mijn grootmoeder heeft nog jaren geleefd nadat we terug waren, maar ik snap nu wel beter wat mijn moemoe toen voelde. En Romeo vertrekt niet voor één jaar, hij vertrekt voor onbepaalde tijd.

Het is iets waar ik ook veel over nadenk. Maar ik ben nog jonger en kan de lange reis naar Australië voorlopig nog maken. Dat verzacht de pijn. Mama kan dat niet meer. Het is 23 uur vliegen, daar is geen beginnen aan. Hoe hard ze Romeo zijn geluk ook gunt en hoe blij ze ook is dat hij zo graag in Australië verblijft, het afscheid zal moeilijk zijn voor haar. En hoewel het pas over een paar maanden zover is, speelt het nu al constant door haar hoofd.

En dan is er nog Milo. Hij zoekt een manier om werken en bij zijn vriendin in Marokko zijn te combineren. Het is nog niet duidelijk hoe hij dat zal doen. Hij is zoekende. En mijn moeder is van een generatie waar werkzekerheid een prioriteit was. Ze maakt zich zorgen over hem. Ik zeg haar dat het in Milo’s generatie anders ligt, dat hij nog jong is en zonder verplichtingen. Al knaagt er diep vanbinnen ook iets bij mij.

En zo laveer ik de hele tijd tussen verschillende emoties. Ik ben zelf volop aan het onderzoeken hoe ik me voel bij het vertrek van mijn kinderen. Meestal is dat overwegend positief, maar ik word soms ook overvallen door angsten en verdriet. Tegelijk wil ik mijn moeder bijstaan en geruststellen. En begrip tonen voor wat ze voelt.Er komt hoe dan ook veel afscheid. En de pijn die daarbij hoort, is natuurlijk de liefde die je voelt. En bij heel veel liefde hoort misschien ook meer pijn. Rationeel kost het me denkwerk en wilskracht om alles een plek te geven. Emotioneel probeer ik er zo rustig mogelijk onder te blijven. Maar soms wil ik gewoon eens heel hard roepen.

Nog meer lezen?