“Mijn jongste is naar Marokko vertrokken. Dat hij er met liefde kookt voor zijn vriendin Salma stemt me blij”

Op een koude winterochtend zet ik Milo af aan de luchthaven in Charleroi. Hij vertrekt op een onmogelijk vroeg uur met een enkel ticket naar Marokko en zijn vriendin daar. Hij wil er een aantal zaken uitzoeken en weet nog niet wanneer hij terugkomt.

Ik zie hem door de deur naar de vertrekhal stappen met zijn grote rugzak op zijn rug en ik besluit om te vertrouwen op zijn gezond verstand. Er zijn niet veel andere opties, denk ik, wanneer je volwassen zoon een ander leven wil dan dat wat jij kent.

Een klassieker van thuis

De dagen erna zie ik foto’s van bergen en strand en zonsondergangen. Van lange wandelingen die hij maakt met zijn vriendin en haar hond. Ik denk dat hij daar een goed leven heeft. Misschien idealistisch, maar wel goed. Na een week krijg ik een foto en een bericht. “Salma eet vandaag Belgisch.”

Milo heeft gekookt en wil zijn Marokkaanse vriendin laten proeven van onze keuken. Het gerecht dat hij heeft klaargemaakt, is simpel, maar het raakt me toch, want het is een van zijn lievelingsgerechten. Ik heb het zelf zo vaak gemaakt voor hem. Een laagje gehakt, een laagje tomaten en ui, een laagje aardappelpuree, wat boter en paneermeel erover, en dan de oven in. Als Milo ziek was of zin had in iets lekkers, was dat zijn meest gevraagde schotel, vele, vele jaren.

Toen hij onlangs even naar het ziekenhuis moest en ik hem ophaalde, stak er dan ook een grote ovenschotel in de koffer van mijn auto – ik denk dat hij er dagen van heeft gegeten. En nu maakt hij het dus klaar voor zijn vriendin in Marokko. Ik zit in Brussel te genieten van de berichtjes die komen: “We gaan nu eten”, “Salma vindt het heel lekker, maar zou het écht amazing vinden zonder de tomaten.”

Liefde doorgeven via lekker eten, het is iets wat ik zelf graag doe en het maakt me blij om het nu ook mijn jongste te zien doen, en dan nog wel met zijn ultieme comfortfood-gerecht. Toen hij de vorige keer terugkwam uit Marokko, vertelde hij dat Salma het ook heel fijn vindt om hem de Marokkaanse keuken te leren kennen. En dat tajine daar heel anders is dan hier. Hij geniet van de nieuwe smaken, geuren en kruiden.

Het allereerste persoonlijke contact dat ik met Salma had, draaide trouwens ook rond eten. Ik stuurde haar foto’s van de tajine die ik voor Milo had klaargemaakt, zij beloofde wat kruiden mee te geven de volgende keer dat hij zou komen. Verder ken ik haar dus enkel uit zijn verhalen, maar ik weet al dat ze het leuk vindt dat ik graag Marokkaans eet.

Berichtjes vol lekkers

Een week nadat hij zijn lievelingsschotel voor haar maakte, krijg ik weer een bericht. “Kun je me het recept van je worteltaart sturen? Salma wil dat eens maken en ik weet dat jouw recept heerlijk is”, met een knipoog erbij. Ik lig al in bed en stuur het recept de volgende dag meteen door. Deze keer word ik op de hoogte gehouden van het bereidingsproces van de worteltaart en komen er wat bijkomende vragen over hoeveelheden.

Om negen uur ’s avonds krijg ik een foto van het uiteindelijke resultaat. Ze bakten de taart in een ovenschaal in plaats van een bakvorm, ze is niet 100% gerezen en Salma heeft er een extra ei aan toegevoegd. De taart is leuk versierd met banaan en aardbeien en ik krijg het bericht dat ze heel lekker is.

België mag dan veraf zijn, Milo is zijn lievelingsgerechten duidelijk niet vergeten. Hoe hij verder zijn dagen vult, weet ik niet. Wat hun precieze toekomstplannen zijn en hoe ze die gaan realiseren ook niet. Ik krijg hier en daar een fragment uit zijn leven, een gerecht, met wat foto’s erbij.

Zijn onzekere toekomst houdt me bezig en ik maak me er vaak zorgen over. Tegelijk besef ik dat ik er geen impact op heb, en dat hoort ook zo. Maar moeders zijn nu eenmaal moeders. Dus troost ik me voorlopig met de gedachte dat er wel lekker gekookt en met liefde gegeten zal worden.