“Mijn buurvrouw begint te huilen. Door oplichters is ze de helft van haar spaarcenten kwijt, vertelt ze”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Overbuurvrouw uit duizend

Ik sta op straat met mijn boodschappen wanneer ze buitenkomt, onze overbuurvrouw in de Ardennen. Brigitte is een schattig vrouwtje met kort grijs haar, ze is altijd een beetje buiten adem. Ze woont alleen met haar teckeltje, doet heel veel voor de commune (de gemeente), houdt van cultuur en praat veel en snel. Ik vind haar geweldig.

Ze is altijd de eerste om te helpen. We gaven haar een sleutel van ons huis en sindsdien waakt ze er heel zorgzaam over. Ze zet onze vuilnisbakken buiten en gaat kijken of alles nog werkt als er weer eens een elektriciteitspanne is geweest in het dorp. Af en toe ga ik bij haar langs voor een praatje. Ik kan niet goed inschatten of ze eenzaam is.

Ze heeft twee kinderen met wie ze wel afspreekt, maar die hebben heel drukke jobs, vertelt ze. Deze winter is ze heel ziek geweest. Eerst had ze griep, daarna een bronchitis, en het duurde lang voor ze genezen was. Ik complimenteer haar met haar kapsel en zeg dat haar gezicht eindelijk weer kleur heeft. “Ik heb veel in de tuin gewerkt”, zegt ze.

Dan vullen haar ogen zich plots met tranen en vraagt ze stil: “Heb je al gehoord van mijn stommiteit?” Ik zeg dat ik niks heb gehoord en vraag wat ze heeft uitgespookt. Er komen tranen en ze zegt dat ze gephisht is (online opgelicht, red.). De helft van haar spaarcenten is verdwenen en er is ook geld verdwenen van een rekening die ze beheerde voor een van de vele verenigingen waar ze lid van is.

“Mijn zoon is kwaad op mij,” zegt ze, “maar het was gewoon zo snel gebeurd.” Ze vertelt dat ze aan haar computer zat en er ineens een beeldvullende pancarte op haar scherm verscheen die zei dat ze gephisht werd en dat ze onmiddellijk moest bellen naar het nummer dat op haar scherm stond. In een impuls heeft ze haar telefoon genomen en gebeld.

Ze werd te woord gestaan door een zeer vriendelijke dame die perfect Frans sprak. Maar al tijdens het gesprek blokkeerde haar computer. Ze had het gesprek beëindigd en meteen blokkeerde ook haar telefoon. Toen begreep ze dat er iets grondig mis was en is ze in paniek naar haar buurvrouw gelopen. Die heeft haar kaart geblokkeerd, maar er was ondertussen al een hoop geld weg.

In kleine bedragen was het overgeschreven naar Dubai, een paar honderd euro per keer, maar wel heel veel keren, de helft van al haar spaarcenten. Ze kan zich wel voor het hoofd slaan. “Normaal ben ik echt alert, maar dit leek zo professioneel en bovendien leek het alsof zij mij echt waarschuwden voor iets.” De bank komt niet tussen, omdat zij zelf een actie heeft ondernomen door naar dat nummer te bellen.

Brigitte vindt het heel erg voor zichzelf, maar ze vindt het nog erger dat er centen van de vereniging zijn verdwenen. Want voor die centen was zíj verantwoordelijk, ze moet die ook terugbetalen. Ik heb echt met haar te doen. En er zijn blijkbaar nog verscheidene andere slachtoffers in het dorp. Dat maakt me zo kwaad.

Extra alert

In deze streek hebben mensen het al niet breed. Ze moeten zuinig omspringen met hun spaargeld. Ze wonen in een klein huisje en moeten goed nadenken over welke uitgaven ze doen. Deze mensen zijn niet zo computerdeskundig en trappen daardoor sneller in de val. Het moet verschrikkelijk zijn om dan in een kwartier tijd de helft van je zuurverdiende centjes naar Dubai te zien verdwijnen. Zo oneerlijk!

“Ik durfde het eerst aan niemand te vertellen,” zegt ze, “ik schaamde me zo. Maar nu denk ik dat ik het misschien best wél vertel, zodat anderen niet in de val lopen.” Ik pak haar eens goed vast en zeg dat ze zich helemaal niet hoeft te schamen. Dat de mensen die achter deze diefstallen zitten zich moeten schamen. Ze zijn zo professioneel, en het is voor iedereen moeilijk om nog het onderscheid te maken tussen wat echt is en wat niet.

Ik heb onlangs zelf een bericht dat ik niet vertrouwde naar mijn boekhouder doorgestuurd. Het bleek een vraag van zijn assistent te zijn. Ook ik vind het lastig om de hele tijd alert te moeten zijn. “Ach,” zegt Brigitte nog, terwijl ze dapper door haar tranen heen lacht, “ik zal nu mijn dak niet kunnen isoleren, maar ik ben weer gezond. Geld is ook niet alles.”

Nog meer columns lezen?

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!