“Als Romeo en Claire in Australië gaan wonen, zal er veel veranderen. Ik begin alvast flink te sparen om naar daar te gaan”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

De andere kant van de wereld

Mijn oudste zoon Romeo en zijn vriendin Claire zijn al meer dan twee maanden weg uit Europa. Ze vertrokken eind oktober naar Australië. De familie van Claire woont in Melbourne en Claire en Romeo gingen op tweejaarlijks bezoek. Ze konden een flat gebruiken van vrienden dicht bij het centrum, in een leuke wijk van de stad. Daar woonden en werkten ze een aantal weken en waren ze dicht bij de ouders van Claire.

Daarna gingen ze wat reizen met vrienden. Het is nu zomer in Australië, dus ze verbleven een tijdje aan de kust. Kerstmis vierden ze dan weer bij de familie van Claire en nog vóór Nieuwjaar reisden ze door naar Azië, waar ze nu een reis door Vietnam aan het maken zijn. En volgende week zijn ze weer thuis, in Amsterdam.

Hun verhalen klinken goed, maar veel beeld heb ik er niet bij. Romeo en Claire zitten allebei niet op sociale media, dus van hen geen reisverslagen en vakantiefoto’s op Facebook of Instagram. Gek hoe je daar tegenwoordig bijna op rekent. Nog gekker hoe je soms beter weet hoe de vakanties van totaal onbekende mensen eruitzien dan de vakanties van je eigen kinderen. Ik had op voorhand nochtans gevraagd om veel foto’s te sturen, maar ze komen schaars.

“Mam, wij nemen gewoon niet zoveel foto’s”, klinkt het al jaren. En zo is er eigenlijk een familiegrap ontstaan. Toen ik na hun eerste lange verblijf in Australië klaagde dat ik maar twee foto’s had gekregen en dat op die twee foto’s telkens een Romeo te zien was die een dumpling aan het eten was, hebben we daar hard om gelachen. Nu stuurt Claire vaak Romeo-eet-dumpling-foto’s. Ik heb ze uit Spanje, Schotland en nu dus weer uit Australië. En ik moet er nog altijd heel hard om lachen.

Nadat ze vertrokken waren uit Nederland en anderhalve dag in het vliegtuig hadden gezeten, kreeg ik een bericht van Romeo: ‘We zijn goed aangekomen!’ En meteen daarna een foto van Claire met een Romeo die een dumpling in zijn mond stak in de luchthaven. Een paar weken later stuurde hij het bericht ‘We zitten aan de zee!’ gevolgd door een foto van Romeo die een dumpling eet op een terras. Wanneer ik antwoord dat ik weleens wil zien aan wat voor strand ze logeren en hoe hun huisje eruitziet, krijg ik een foto van Romeo met een glas wijn in zijn hand. De landschappen zoek ik dan zelf maar op op het internet… En de dumplingfoto’s laten me zien dat hij het er naar zijn zin heeft. Hij ziet er goed uit.

Het grote vertrek

Binnenkort zijn ze dus terug in Amsterdam, maar ik voel aan alles dat het niet voor lang zal zijn. Mijn schoondochter mist haar thuisland en Romeo vindt het daar zalig. Hij wil dat zijn vrouw gelukkig is, ik wil dat mijn zoon gelukkig is, dus ik bereid me voor op hun definitieve vertrek.

Er zal veel veranderen als ze in Australië wonen. Ik kan niet eens een dagje op en af naar Amsterdam, zoals ik nu soms doe. En het is psychologisch natuurlijk ook iets anders als je beseft dat je kind echt helemaal aan de andere kant van de wereld woont. Maar ik vind het ook niet totaal onoverkomelijk. Als er een probleem is of ik zijn raad nodig heb, is Romeo altijd beschikbaar voor een telefoontje of een videocall.

Eergisteren bijvoorbeeld, had ik plots honderden vreemde uitnodigingen in de agenda op mijn pc die ik er maar niet uit kreeg. Ik riep Romeo’s hulp in en kreeg onmiddellijk antwoord. Daarna belde hij even om te horen wat het probleem juist was en nadien stuurde hij een filmpje dat hij zelf had gemaakt, met instructies om mijn probleem op te lossen.

Maar ook wanneer er iets met Milo of mijn moeder is waarover ik me ongerust maak, is mijn zoon altijd beschikbaar en maakt hij tijd om te bellen. Wanneer het hier ochtend is, zal het daar avond zijn en omgekeerd. Ik hoef niet eens ingewikkelde uurschema’s vanbuiten te leren. Videocalls zullen ervoor zorgen dat we elkaar ook zien. Dat zal de afstand wat minder groot maken. Maar ik ga alvast flink beginnen te sparen om toch één keer om de twee jaar naar daar te kunnen gaan. En ondertussen zal ik blij zijn met elke dumplingfoto die ze sturen.

Nog meer columns lezen?