Annick
“Onlangs zat ik met mijn boek en gsm in de tuin. Twee uur later had ik 20 pagina’s gelezen en 80 profielen bekeken”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Over de verlokkingen van sociale media
Mijn voornemen om deze zomer af te kicken van mijn telefoonverslaving is mislukt. Ik blijf iedere dag te veel tijd spenderen op Facebook en Instagram, en ik blijf constant dingen opzoeken op Google. Gisteren zat ik rustig op mijn terras en vroeg ik me plots af wie die vice-kandidaat van Kamala Harris is. Ik wil dan direct het antwoord weten en hopla, ik ben vertrokken. Voor ik het weet, is er een halfuur voorbij en heb ik een hele hoop andere dingen bekeken. Zoals: hoever ligt Bordeaux eigenlijk van Brussel?
Nog wat later was ik heel nieuwsgierig naar wat de normale lichaamstemperatuur is na het sporten. Er zitten altijd zoveel vragen in mijn hoofd en het lijkt alsof mijn brein steeds sneller antwoorden wil op die vragen. Ben ik dan wijzer geworden? Een beetje misschien, maar echt blijven hangen, doet die informatie toch niet. Wat wel al gelukt is, is om mijn telefoon uit de slaapkamer te bannen. Maar bij lange, slapeloze nachten ga ik hem, tegen elk advies in, af en toe toch halen. Lang wakker liggen is heel vervelend en ik begin dan te piekeren. Mijn gsm leidt me af van al te sombere gedachten en soms lukt het me om weer in te slapen.
Ontwaken, en de nieuwsberichten lezen
Maar evengoed lig ik urenlang te scrollen en val ik pas tegen de ochtend doodmoe in slaap. Die neiging kan ik nu beter bedwingen. Wat ik moeilijker vind, is mijn gsm aan de kant laten wanneer ik ’s ochtends in alle vroegte wakker word (als ik wél eens goed kan doorslapen). Meteen na het ontwaken mag ik van mezelf wel de nieuwsberichten lezen. Maar algauw kijk ik toch eens op Facebook, op Instagram en lees ik mijn mails. Zo is het eerste uur van de dag snel om en eerlijk gezegd, zo gaat dat de hele dag door. Snel even feiten checken of data opzoeken en altijd langer blijven plakken dan nodig. Tussendoor even opzoeken hoe een distelvink eruitziet en of Taylor Swift al veel albums heeft gemaakt, en hups: er is alweer een halfuur weg.
Mijn gsm die me de hele dag door lekker korte brokjes info toewerpt, is nefast voor mijn concentratie
Het ergste is dat ik voel dat ik steeds meer moeite moet doen om lange, ingewikkelde teksten te lezen. Komt dat omdat mijn brein de hele dag door lekkere korte brokjes toegeworpen krijgt van mijn gsm? Lees ik daardoor minder boeken? Deze zomer ging ik met een boek en mijn gsm in de tuin zitten. Twee uur later had ik twintig pagina’s gelezen maar wel 80 profielen bekeken. Zonnige vakantiefoto’s, feestjes op het werk van anderen, een pasgeboren baby’tje, of een nieuw kapsel. Het leven op social media lijkt een aaneenschakeling van evenementen.
Ook wel fijne kanten
Ik verbaas me erover hoeveel ik weet van mensen die ik nauwelijks ken. Waar ze op reis gaan, wanneer hun huwelijksdatum is en wat ze die dag hebben gegeten. Ik pleit zelf schuldig. Ik post ook foto’s van de mooie natuur in Cornwall, van ons Ardennenhuis en van de kleinkinderen. Het is bizar hoe snel je meegaat in de eindeloze stroom van lachende gezichten. Terwijl het echte leven ons niet altijd toelacht.
Tegelijkertijd zitten er ook wel fijne en verbindende aspecten aan sociale media. Toen ons huis brandschade leed, kregen we veel deugddoende steunberichten. Toen ik werd ontslagen, waren de honderden berichten van bekenden en onbekenden zalf op de wonde. De Facebook- en Instagram-gemeenschap kan heel warm zijn. Ik heb er al nieuwe mensen door leren kennen, oude bekenden teruggevonden, wijze raad en zelfs heel leuke opdrachten door gekregen.
Onlangs stelde ik limieten in op mijn telefoon, maar één keer op ‘negeren’ drukken en het was om zeep
Het is, zoals met alles, een kwestie van evenwicht. Natuurlijk weet ik dat het niet gezond is om voortdurend naar mijn scherm te staren. Een tijd geleden stelde ik limieten in op mijn telefoon: maximaal een uur per dag op social media, bijvoorbeeld. Maar één keer op ‘negeren’ drukken en ik had zó weer een kwartier toegevoegd aan mijn schermtijd. Veel te makkelijk te omzeilen! Soms vraag ik me af hoe het zou zijn om helemaal zonder te leven. Geen smartphone, geen social media, geen constante digitale afleiding. Zou ik me dan gelukkiger voelen? Meer verbonden met de echte wereld? Of zou ik me juist verloren en geïsoleerd voelen, afgesloten van de stroom van informatie en communicatie die nu zo’n groot deel van mijn leven uitmaakt? Ik ga toch nog eens proberen om alvast een beetje te ontwennen.