Annick
“Zelfs als ik werk, voelt ons Ardennenhuis een beetje als vakantie, ook als ik deadlines moet halen”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Over een frisse start en een fris hoofd
Het is nog geen acht uur en we lopen alweer via de zandweg onze heuvel af, richting het schattige dorpje naast het onze. Het wordt een mooie dag vandaag, maar zo vroeg in de ochtend zit er toch al veel herfst in de lucht. Ik kan niet stoppen met foto’s maken van de wolken die in de vallei hangen, alsof er witte watten tussen de bomen zitten. De melancholie die ik altijd voel aan het einde van de zomer slaat toe.
De velden liggen er niet meer zo mooi bij. Na het frisse groen in de lente kwam het wuivende graan, dan lagen de diep-zomerse hooibalen als kroketten op de gele velden en na de hooibalen zijn het nu de stoppels. De zomer heeft zijn koffers gepakt en we gaan weer de donkerdere periode in.
‘Ja’ op elke uitnodiging
Intussen is Walter nu meer dan twee maanden thuis, want zijn pensioen is officieel ingegaan. En dat heeft ons leven toch wel wat veranderd. Voor het zover was, waren we alle twee een beetje afwachtend over hoe het zou lopen. Toen hij stopte met werken op tien juli was iedereen al in vakantiemodus. Wijzelf ook. We vertrokken twee dagen later zelfs op reis naar Cornwall.
Toen we terugkwamen, was het nog altijd zomer en hadden wij tijd. We zeiden ja op elke uitnodiging die we kregen. Het werd bijgevolg een zomer vol afspraakjes met vrienden, bezoek aan alle kinderen en kleinkinderen en uitstapjes. Het voelde als één langgerekte vakantie. Werk bestond niet, niet alleen omdat Walter niet meer moest gaan werken, maar omdat het zomer was en we fijne dingen deden.
Ik vroeg me weleens stiekem af of dat zou blijven duren, want het leven is geen eindeloze vakantie, en om het met de woorden van het bekende liedje van Gerard Cox te zeggen: ‘voor je ’t weet is heel die zomer alweer lang voorbij’. Hoe zou Walter zich voelen als iedereen weer aan de slag ging? Zou dat fijne gevoel dan plaatsmaken voor iets anders? Zou er een leegte komen?
Walter is met pensioen en samen met hem, ben ik moeiteloos in een ander ritme gegleden. Heerlijk, aan geen uur of plaats gebonden
Het bleken allemaal zorgen om niks, want ondertussen is iedereen alweer enkele weken aan het werk of naar school en blijft mijn man zich zeer goed amuseren. We zijn samen in een ander ritme gegleden. Toen ik twee jaar geleden plots thuis zat zonder werk, ging Walter wel nog elke dag werken. Dat maakte de dagen voor mij lang en eenzaam. Nu hij fulltime thuis is, werk ik zelf veel van thuis uit en ben ik niet aan uren gebonden.
Als vanzelf zijn we van ons luie zomerschema in een najaarsritme gegleden. En dat heeft tot nu toe alleen maar leuke gevolgen. We rijden nu vaak tijdens de week naar de Ardennen. Daardoor kunnen we meer dan vroeger ja zeggen op activiteiten in het weekend waarvoor vrienden ons uitnodigen. Vroeger dienden onze weekends in het Ardennenhuis als tegengewicht voor hard werken en het drukke stadsleven. Maar gisteren stak ik midden in de week mijn werk in mijn rugzak en zat ik ’s middags al te schrijven aan het oude bureautje dat hier staat. Hoewel ik aan het werk ben, voelt ons Ardennenhuis altijd een beetje als vakantie, zelfs wanneer ik deadlines moet halen. Het is hier zo rustig en stil dat alle druk vanzelf afneemt.
Elke dag vijf kilometer wandelen
Niet dat we luieren. Elke ochtend staan we vroeg op en wandelen we aan een flink tempo minstens vijf kilometer door de velden. Dat is een nieuwe gewoonte die we willen volhouden, ook wanneer het nat en kouder wordt. Wandelen is zo’n deel gaan uitmaken van onze dagen dat we ons niet goed voelen wanneer we het een dag niet doen. Dat uurtje buiten meteen na het opstaan zorgt altijd voor een frisse start en een fris hoofd. Daarna schrijf ik een paar uur en werkt Walter in de tuin, zit hij aan zijn computer of speelt hij trompet.
Straks komt monsieur Charlier, met een wintervoorraad hout voor onze kachel. Maar eerst gaan we genieten van de herfstkleuren om ons heen
Na de lunch kan het zijn dat we nog ergens naartoe rijden om een ‘echte’ wandeling te maken van een kilometer of twaalf. Maar vandaag niet. Straks komt monsieur Charlier, hij brengt een hele voorraad hout voor de kachel. We zullen een tijdje zoet zijn met het verleggen van de stronken van zijn aanhangwagen naar onze tuin en naar de opslagplaats. Weer een stapje dichter bij de winter. En bij het ritme dat die met zich mee zal brengen. Maar nu eerst genieten van de herfstkleuren, tijdens die heerlijke ochtendwandelingen van ons.
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes
