“Samen met mama luisteren naar de liedjes van Aznavour doet goed. Zeker als ze zacht meeneuriet”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Ze zit naast me in de zaal van de Warande in Turnhout en is mee aan het neuriën. De VRT Bigband heeft net ‘For me, Formidable’ ingezet en de zanger zet een verdienstelijke Charles Aznavour neer. Walter speelt trompet bij de VRT Bigband en wij komen luisteren naar de chansons van Aznavour, die dit jaar honderd zou zijn geworden.

Ik ben hier samen met mijn moeder, en ze geniet duidelijk van ons uitje. Walter en ik zijn mama vroeg gaan oppikken en zijn samen naar Turnhout gereden, want Walter moet nog repeteren. Mama en ik gaan voor het optreden samen lunchen. De zon schijnt nog net hard genoeg om met een dikke jas aan buiten te zitten. Tijd om eens uitgebreid bij te praten. Over mijn jongens, over de meisjes, haar kwaaltjes, haar zus, mijn familie die ik nooit meer zie.

Doordat mama niet zo vlot kan stappen, doet ze dit soort uitstapjes minder vaak. Maar nu ze aan mijn arm kan, lukt het wel. En ook na de lunch nemen we onze tijd. In de concertzaal hangen we op ons gemak onze jassen weg en zoeken een bank om te wachten tot we de zaal in mogen. Zo is er geen stress over traag stappen en moeilijk de trap op kunnen.

Walter heeft twee mooie plaatsen voor ons voorzien en we zitten bij de eersten in de zaal. Het repertoire van Charles Aznavour is niet iets wat wij goed kennen. We waren misschien niet eens gaan kijken, mocht mijn man – haar schoonzoon – niet op het podium staan. Maar toch wordt het een gezellige zondagnamiddag. En de bekende liedjes maken duidelijk iets los.

Terug in de tijd met Louis Neefs

Plots katapulteert dit moment me terug naar een ander concert, lang geleden, met mama en mijn tantes. Ik heb maar twee tantes en die heten allebei Lisette. De ene is de zus van mijn moeder, de andere was de vrouw van hun broer, mama’s schoonzus, dus. De zus van mama is ondertussen eenennegentig en is nog altijd dezelfde schat. De schoonzus en ook de broer van mama zijn al een hele tijd geleden overleden.

Maar op een avond had ik dus mijn moeder en mijn twee tantes Lisette meegenomen naar het Sportpaleis. Een plek waar ze alle drie nog nooit naar een concert waren geweest. Er was een herdenking van Louis Neefs en ze waren alle drie grote fan van zijn prachtige, diepe stem. Omdat het bij het Sportpaleis lastig parkeren was, namen we de tram. Iets wat mijn moeder en haar schoonzus nooit deden, dus wat was me dat een beleving!

Vanaf het moment dat ze de eerste trede opstapten en de tram een klein schokje maakte zodat ze even hun evenwicht kwijtraakten, tot ze bij het Sportpaleis weer tegen elkaar botsend afstapten, hadden ze de slappe lach. Iedere beweging die de tram maakte, en dat zijn er wel wat, ontlokte hen gilletjes en lachbuien. Het was hilarisch om de drie dames zo uitgelaten te zien. Er was de jaren ervoor veel verdriet geweest en de familie was flink uitgedund, maar tijdens dat uitje zag ik weer drie vrolijke meisjes.

We zaten hoog in het Sportpaleis, maar hadden een goed zicht op het podium. Ik had ondertussen echt het gevoel dat ik met drie tieners op stap was. Ze bleven giechelen tot het licht uitging. En dan begon de muziek. De liedjes van Louis Neefs maakten heel wat los. Ik zag mijn moeder en mijn tantes meezingen, ze kenden alle teksten vanbuiten. Bij de droevige liedjes kwamen er ook tranen. De muziek bracht herinneringen naar boven aan lang vervlogen tijden en weemoed om het verlies van dierbaren en hun jeugd.

Ik vond het heel ontroerend om dat te zien. Zakdoeken vol hebben ze gesnotterd. De tramrit naar huis was behoorlijk stiller dan de heenrit, maar hun ogen bleven glanzen. Het was een zeldzaam uitstapje met ons vieren, en het werd een herinnering die ik zal blijven koesteren.

Nu zit ik met mama alleen, zonder de tantes, in de zaal. En opnieuw weerklinkt muziek uit lang vervlogen tijden. En weer komt er iets naar boven waardoor ze begint te neuriën. Het is een goed optreden. De Bigband swingt de pan uit en de zaal geniet zichtbaar. Wanneer we na afloop iets gaan drinken, komen er verhalen over vroeger, uit de tijd van Aznavour. Het is goed om samen naar muziek te luisteren, en daardoor eens terug te gaan in de tijd. Zeker als dat je doet neuriën.

Dit kan je ook interesseren:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!