“Walter vloekt en een meeuw scheert langs mijn hoofd, met Walters broodje in z’n bek”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
De zon schijnt en het waait nauwelijks, wanneer we van de trein stappen. De ijselijke kreten van de meeuwen maken duidelijk dat we aan zee zijn. Omdat wij heel veel naar ons Ardennenhuis gaan, gebeurt het niet zo vaak dat we de zee zien. Maar ik heb een opdracht om een interview te doen in Oostende op dinsdag en wat meetings op donderdag, dus we maken er een driedaagse van.
Meteen valt het ons op hoe druk het is. De vroege trein zat al goed vol en nu stappen we samen met heel wat mensen die bepakt en bezakt zijn het station uit. Ook in de straten van Oostende is het koppenlopen. We gaan meteen naar De Grote Post, de zaal waar ik het interview zal doen. Daarna gaan we iets eten, en zonder iets te zeggen, weten we al wat het vervolg zal zijn: we trekken onze sportkleren aan en maken ons op voor een lange wandeling.
Eenmaal voorbij de levendige dijk zijn er lange stukken waar het strand zo goed als leeg is. We wandelen met de zon op onze snoet en genieten van de uitgestrektheid voor ons
Op de dijk slalommen we tussen ijsjes etende toeristen, fietsers en gocarts in alle vormen en maten. Rechts van ons ligt het strand. Of toch wat we ervan kunnen zien, want ook daar is het één krioelende mensenmassa. We stappen zo stevig mogelijk door om uit de drukte te zijn. Eenmaal voorbij de levendige dijk zijn er lange stukken waar het strand zo goed als leeg is. We wandelen met de zon op onze snoet en genieten van de uitgestrektheid voor ons. Na enkele kilometers keren we terug.
Er is nog altijd veel volk, maar ik voel dat de mensen nu eerder richting hun appartement of hotel aan het gaan zijn. Over twee uur zal het een pak rustiger zijn in de straten. Al zijn we hier maar drie dagen en al werk ik twee dagen daarvan, ik heb het gevoel dat ik op minivakantie ben.
Garnaalkroketjes & gehakt
Op de trein maakten we een afvinklijstje. Dat is iets wat we voor de lol wel vaker doen. Elk van ons bedenkt een paar dingen om te doen. Vaak gaat het over eten… Ik wil graag garnaalkroketjes en een ijsje. Walter gaat voor een broodje me gekap, met rauw gehakt dus, van bij beenhouwerij Mazure, en voor een avondje in het beroemde muziekcafé Lafayette.
Op dag één vink ik het ijsje af en gaan we iets drinken bij Lafayette. Daar is de muziek zoals altijd fantastisch en komen we, zoals meestal, vrienden tegen. Wat is de sfeer aan zee toch anders dan in ons boerendorpje in de Ardennen. Hier bruist het echt en is er van alles te doen.
Dag twee ligt voor ons zonder verplichtingen. We beslissen om van Oostende tot De Haan te wandelen. Het leuke overzetje brengt ons naar de Oosteroever. Daar vinken we het garnaalkroketje af. We stappen op een dijk, een prachtig pad door de duinen en het laatste stuk waden we met onze voeten door het water. Rond Bredene verwonderen we ons erover dat we alleen nog maar Duits horen op het strand. De zon schijnt, de meeuwen blijven schreeuwen en er zit zand tussen onze tenen. Maar wat genieten we toch weer van een lange tocht door de natuur!
Tijd voor Walter om zijn laatste goestingske af te vinken. Dus lopen we, terwijl hij geniet van zijn broodje gehak, richting dijk voor een aperitiefje
Wanneer we met de kusttram terug naar Oostende rijden, hebben we weer honger. Tijd voor Walter om zijn laatste goestingske af te vinken! Genietend van zijn broodje gehakt lopen we richting dijk voor een aperitiefje. Ik loop iets voorop en hoor hem plots ontzettend vloeken. Het klinkt ook alsof hij erg geschrokken is. Het volgende moment scheert een meeuw laag over mijn hoofd… met de resterende helft van Walters broodje in zijn bek.
De meeuw was het zomaar, tussen hoge huizenblokken in een straat vol mensen, uit Walters hand komen stelen. Een eindje verderop schrokt hij een halve piccolo in twee happen naar binnen. Lesje geleerd, je loopt aan zee niet met eten losjes in de hand op een plaats waar zo veel meeuwen zijn. Ik lach en zeg: “In onze tuin zitten alleen maar musjes, die zijn tevreden met kruimels.” Later op de avond worden we getrakteerd op een eindeloos mooie zonsondergang. Drie dagjes aan zee, het is eens iets anders dan de Ardennen. En met 3,5 afgevinkte pleziertjes zijn wij helemaal voldaan!
Meer columns lezen?
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!