“Prachtig vind ik ze, lange gemanicuurde nagels, maar hoe doe je daar je huishouden mee?”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Sinds de opkomst van de gelnagels kan elke vrouw die, net als ik, breekbare stompjes aan haar handen heeft, zich prachtige lange rode vingernagels aanmeten. Die perfect gemanicuurde Hollywoodhanden zijn iets waar ik met verwondering naar kijk. Hoe kun je daar iets anders mee dan alleen mooi zijn? Hoe doe je daar je huishouden mee, laat staan je kluswerk?

Typen, afwassen, aankleden zelfs, ik ben er te klunzig voor. Ik heb altijd korte, breekbare nagels gehad die meestal ook vuil waren toen ik klein was. Wanneer de kleine Annick terugkwam van een schoolreis, had ze steevast de allerzwartste nageltjes aan de allervuilste handjes. Een mens vraagt zich af hoe dat komt.

Tegenwoordig probeer ik mijn nagels en de huid van mijn handen te beschermen. En zo komt het dat ik nog nooit in mijn leven zoveel handschoenen heb gekocht als de laatste twee jaar. Vroeger had ik alleen een paar wollen vingerhandschoenen voor koude winterdagen in de stad. Nu ben ik de trotse bezitter van enkele paren dikke, warme wanten in fleece en gore-tex voor lange natuurwandelingen in de Ardennen.

En sinds ik in ons oude huis klus en in de tuin werk, is er nóg een heel gamma aan handschoenen bijgekomen: plastic handschoenen om te verven, ruwe, katoenen handschoenen voor wanneer ik met steen of beton bezig ben en natuurlijk ook tuinhandschoenen om lekker in de aarde te wroeten. Maar ondanks al die voorzorgen zijn mijn nagels momenteel een ramp. Ik bouwde namelijk samen met mijn beste vriend Pat een nieuwe keuken in ons Ardennenhuis. En dat deden we met onze blote – of eerder gehandschoende – handen.

Pinterestkeuken

Het zat al lang in mijn hoofd om de weliswaar charmante maar superonpraktische keuken van het Ardennenhuis te vervangen. Met een beperkt budget en een vaag concept zat ik weken op Pinterest of andere sites te zoeken naar wat ik mooi vond. Welk soort muurtje met schappen ik wilde in plaats van klassieke kasten en hoe we ze zouden bouwen. Feilloos bleek ik er altijd de duurste optie uit te halen. Maar ik vond alternatieven. Niet dat ik een specialist ben in materialen, ik ben eerder een specialist in googelen.

En zo maakten Walter en ik op een weekend de oude keuken helemaal leeg. Er stond geen kast of muurtje meer in. Vriend Pat en ik zouden alles van de grond af opbouwen. Van al mijn handige vrienden is Pat de állerhandigste – hij bouwde zijn eigen huis in leem en hij heeft smaak. We zijn er gewoon met twee aan begonnen.

Ik had een keuken bedacht met muurtjes uit cellenbeton. Ons huis heeft ronde vormen, dus we schaafden de betonblokken rond op maat van een champagnecoupe, daarna zouden de blokken een eerste waterdichtende laag krijgen. Beton droogt je handen helemaal uit, maar hey: we waren voorzien van werkhandschoenen.

Met mijn dunne wollen mutsje, mijn wijde kluskleren en die werkhandschoenen zag ik eruit als een handige vrouw. Dat ben ik helemaal niet, ik heb namelijk twee linkerhanden. Ik probeer die onhandigheid te omzeilen door voluit mee aan de slag te gaan met mijn getalenteerde vrienden. Dat gaat met wisselend succes, ik ben vaak diegene die een stukje te veel afzaagt, die het topje afbreekt of bij wie de laatste vijs boven uit de kast komt. Daar wordt mee gelachen, maar het weerhoudt mij er niet van om luidkeels zingend mee te klussen en de manschappen tevreden te houden met lekker eten en goede muziek.

We hebben geluk gehad met ons project, en ook tegenslag, maar toch altijd weer nieuwe oplossingen gevonden. ’s Avonds zaten we doodmoe voor de open haard en smeerde ik mijn handen wel tien keer in met bodylotion, uierzalf en arganolie. Ze waren helemaal kapot, net zoals mijn rug en mijn schouders. Elke avond geraakten we een beetje moeizamer uit onze zetel. Elke avond kroop ik een beetje vroeger in mijn bed.

Maar ik zag iets moois ontstaan wat uit mijn koker kwam en dat voelde goed. Na een week was ze klaar, de nieuwe keuken. Ze is prachtig. Ik keek naar mijn gebroken nagels en ruwe vingers en zei: ‘De mooiste handen zijn handen die iets bouwen en handen die iemand strelen. Jullie zijn perfect.’

Uit: Libelle 20/2023

Meer van Annick:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!