Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over de verwoestende kracht van Moeder Natuur

Walter en ik rijden terug naar huis na een week heerlijk wandelen in de Beierse Alpen. Wat hadden we geluk: we zijn aangekomen op de tweede echt zonnige dag daar, en pas nu we vertrekken, komen er wolken opzetten. Zeven dagen lang liepen we rond meren en over heuvels met de zon op ons gezicht. Vandaag zijn de bergen gehuld in dikke mist en valt er nattigheid. Hoe dichter bij huis, hoe slechter het weer wordt. Het giet. De hele weg lang rijden we in de striemende regen.

Vrachtwagens die we traag voorbijsteken, doen het water hoog opspatten. De ruitenwissers kunnen het watergeweld nauwelijks aan en we staan uren in de file. Elke kleine 
wegwerkzaamheid zorgt voor lange rijen en veel ongevallen.
Het is stil in onze wagen. De bijrijder wil de chauffeur niet afleiden, want die heeft al zijn concentratie nodig om in deze omstandigheden veilig te rijden. Normaal wisselen Walter en ik elkaar om de twee à drie uur af. Nu doen we 
dat steeds sneller omdat het zo vermoeiend is om te rijden.

Apocalyptisch tafereel

Wanneer we door het Saarland rijden, doet mijn gsm plots heel raar. Hij begint te trillen en te piepen. Het is een waarschuwingsbericht van de Duitse veiligheidsdiensten voor een extreem gevaarlijke situatie. Het bericht maant me aan om binnen te blijven, niet naar de kelder te gaan en als er water het huis zou binnendringen, naar de bovenste verdieping te gaan en daar af te wachten. Door de extreme regenval treden rivieren buiten hun oevers. In de stadjes en dorpjes rondom ons zijn er kelders en huizen onder water aan het lopen en staan straten blank of veranderen ze in kolkende rivieren. Er rijden opvallend veel brandweerwagens rond. Het is apocalyptisch.

Wij rijden stilletjes door, langs een heel brede rivier die duidelijk al over velden is gelopen. 
Het bericht op mijn gsm bezorgt me kippenvel. Wij zitten droog in de wagen, terwijl om ons heen mensen weer het ongelijke gevecht tegen het water aan het leveren zijn. We hebben dit al eens meegemaakt. In 2021 hebben regen, een waterbom, een tornado en zware overstromingen in ons land een zeer hoge tol geëist. Die tornado passeerde toen vlak langs ons vakantiehuis. We waren gaan slapen in een bijzonder zwaar onweer en ik werd vroeg gewekt door een hoop ongeruste berichtjes van vrienden die het nieuws hadden gehoord en vroegen of we oké waren.

Toen ik de dag daarop boodschappen ging doen, werd duidelijk hoeveel schade de korte doortocht van de tornado had aangericht. 
In sommige straten waren bijna alle huizen vernield, 
terwijl andere straten gespaard waren gebleven. In het 
park rond het kasteel waren dikke bomen geknakt als 
lucifers. Een maand later was er de grote watersnood, 
en zagen we allemaal op het nieuws hoe water mensen, 
huizen en dorpen wegveegde.

Weg veilige thuishaven

Ik kan me niet voorstellen wat het met je doet als je je hele hebben en houden kwijtraakt of het onder een dikke laag modder komt te zitten. Het gedoe met geld en verzekeringen, wachten op schatters en tijdelijk ergens anders moeten gaan logeren, is al vreselijk. Maar een huis is zoveel meer dan het materiële. Als de thuissituatie goed zit, is het de plek waar je helemaal jezelf kunt zijn. Waar je je herinneringen bewaart. En waar je binnenkomt na een zware dag en je zorgen van je kunt afgooien.

Een thuis staat voor veiligheid en geborgenheid. Ik ben vaak verhuisd in mijn leven en heb vele ‘thuizen’ gekend. Je kunt een thuis van plaats veranderen, maar dan wel het liefst uit eigen keuze en op een veilige manier. Niet omdat Moeder Natuur het zo beslist en alles vernield wordt.


We doen er twaalf uur over in plaats van zeven om ons 
Ardennenhuis te bereiken. We lossen elkaar inmiddels elk halfuur af, omdat we zo moe zijn. Wanneer we bijna thuis zijn, is er nog een wegomlegging die de doorgang naar ons dorp verspert. Midden in de natte nacht moeten we omrijden door donkere velden en diepe plassen. We voelen ons klein en kwetsbaar. En wat zijn we blij als we eindelijk thuis zijn en in ons droge bed liggen.

Meer leuke columns lezen?