Annick
“Samenleven is niet altijd even makkelijk, maar ik besef hoezeer ik dit allemaal moet koesteren”
Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.
Mijn man, mijn beste vriend
Walter en ik hebben de hele ochtend samen boodschappen gedaan in Frankrijk. Ons Ardennenhuis staat op vijf kilometer van de Franse grens en we gaan daar graag winkelen. De supermarkt waar we altijd naartoe gaan, heeft een ander aanbod dan in België. De kaastoog is hemels, het wijnaanbod zeer Frans en er zijn lekkere specialiteiten die typisch van de streek zijn. We kopen veel groenten en fruit in een poging om heel lekker en toch gezond te koken. Daarna wippen we binnen in een sportwinkel waar er solden zijn, en slenteren we nog wat rond. Walter is een man die graag winkelt. Die kwam ik nog niet vaak tegen in mijn leven!
Terug thuis lunchen we en drinken achteraf een koffietje. Daarna spreken we af om elk eerst wat werk te doen en tegen vijf uur in de sauna te gaan. Later op de dag, na onze saunasessie, zullen we aperitieven voor de open haard. Ik ga een lekkere visschotel klaarmaken. Daarna kunnen we een spelletje spelen, naar muziek luisteren of stilletjes naast elkaar zitten lezen. Vanaf het prille begin van onze relatie voelen stiltes tussen ons nooit onwennig. Er zijn mensen bij wie je de lucht wilt vullen met woorden omdat het anders zo ongemakkelijk wordt. Bij ons zijn woorden vaak overbodig.
Ik wil deze relatie nooit als vanzelfsprekend beschouwen, want dat is ze niet
Wanneer ik Walter de trap op zie gaan, richting zijn werkkamer, overvalt het me hoeveel geluk we hebben om samen te zijn. We kunnen zoveel dingen delen en altijd in elkaars gezelschap zijn als we dat willen. Hij is niet alleen mijn man, maar ook mijn beste vriend. Iemand die mij onvoorwaardelijk graag ziet, iemand met wie ik kan lachen maar die me ook troost wanneer het donker is in mijn hoofd. Terwijl ik hier zo zit te denken aan de keukentafel, besef ik hoezeer ik dit allemaal moet koesteren. Ik wil onze relatie nooit als vanzelfsprekend beschouwen, want dat is ze niet.
Samen wakker worden
Mijn eigen moeder heeft bijvoorbeeld veel minder geluk gehad. Mijn vader, de liefde van haar leven, was maar 46 jaar oud toen hij stierf. Mama werd dus al heel jong weduwe. Tien jaar later liet ze opnieuw iemand toe in haar hart, die twee jaar later ook overleed. Ze was acht jaar jonger dan ik nu, toen ze al twee keer haar man had verloren. Sindsdien is ze altijd alleen gebleven. Ze is daar heel dapper in. Maar het moet toch moeilijk zijn. Ook heel wat van mijn vriendinnen zijn alleen, al dan niet uit eigen keuze. Het zijn allemaal fijne vrouwen die veel interessante dingen doen met hun leven. Maar onlangs verzuchtte een van hen dat de weekends soms toch lang duren wanneer je niemand ziet. Samenleven is niet elke dag even makkelijk, en ik ken koppels waarbij het zelfs een gevecht is.
Ik zou er het beste van maken als ik alleen was. Mijn dagen vullen met vriendinnen en activiteiten, en misschien zou ik wel een hond hebben
Tijdens de pandemie en de lange lockdowns kwamen bij sommige mensen in mijn omgeving de scherpe kantjes van hun relatie meer naar de oppervlakte. Soms net iets te veel. Gelukkig was dat bij ons niet zo. Toen we samen covid kregen, zijn we naar de Ardennen getrokken en herstelden we samen. Toen we niemand mochten zien, maakten we lange wandelingen door Brussel. Toen we het allebei moeilijk hadden op het werk waren we er voor elkaar. Ik stond onwrikbaar achter hem, hij was er voor mij na mijn ontslag. Iemand hebben in mijn leven met wie ik over alles kan praten, ook over lelijke dingen van mezelf, en die toch altijd met liefde naar me terugkijkt, geeft me een stevige basis.
Mijn hele leven ben ik nooit lang zonder relatie geweest. Ik weet dus eigenlijk ook niet of ik goed alleen zou kunnen leven. De ene dag waarschijnlijk wel, de andere minder. Het zou geen vrijwillige keuze zijn, maar ik zou er waarschijnlijk het beste van maken. Mijn dagen vullen met vriendinnen en activiteiten. Misschien zou ik wel een hond hebben. Ik zou waarschijnlijk alles veel te vol plannen en af en toe in het rood gaan. Maar ik weet het dus niet. En ik wil het ook niet weten. Wat ik wel weet, is wat ik zou missen: het samen wakker worden, dat koffietje na de lunch, reizen plannen, samen wandelen, nieuwe muziek aan mekaar laten horen, zijn trompetspel, onze mopjes… Het is ondertussen vijf uur geworden. De sauna is warm. En mijn hart is vol..
Lees meer:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!