“Die samenzang op festivals. Het is toch heerlijk hoe muziek mensen verbindt”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en deels in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Over hoe muziek mensen kan verbinden

Ondanks het feit dat ik een sociaal beestje ben, hou ik niet van grote mensenmassa’s. Ik voel me er verloren en onveilig, en kan niet tegen gedrum. Ik ben dan ook geen festival­ganger. Rock Werchter, Pukkelpop, Dour… ik laat ze aan mij voorbijgaan. Dat deed ik al toen ik veel jonger was en zeker nu ik de zestig nader. Maar daardoor mis ik wel iets heel moois. Ik mis de kracht van samenzang.

De beelden van het concert van Editors in 2010 op de wei van Werchter bezorgen me iedere keer weer kippenvel. Een hele wei, duizenden mensen die het ­zinnetje ‘Help me to carry the fire’ recht uit hun hart mee­zingen. Dat is heel krachtig, zelfs op video, dus wat moet het niet geweest zijn om daar tussen te staan. Wanneer er zo’n moment ontstaat tijdens een optreden, waarbij de mensenzee iets ervaart wat het optreden overstijgt, dan is dat magisch.

Op concerten gebeurt dat gelukkig ook. Ik was bij het legendarische ‘Sign o’ the Times’-optreden van Prince in 1987, waar we met een vol Sportpaleis helemaal uit ons dak gingen. Ik heb gehuild, gedanst en gesprongen op muziek. Het brengt zoveel emoties naar buiten. Muziek is mijn beste vriend bij liefdesverdriet, muziek brengt troost op begrafenissen en verhevigt de kriebels die je voelt wanneer je verliefd bent.

Vroeger stelde ik zelf cassettes samen. In het prille begin nam ik die op van de radio. Daarna maakte ik verzamel-cd’s voor al mijn vrienden en voor elke gemoedstoestand. Feest-cd’s, weemoedige vrouwenstemmen, blues uit Mali. Is je hart gebroken? Annick maakte er een cd voor. Swingende muziek maakt bovendien saaie poetsbeurten minder eentonig en dus sta ik vaak zingend te strijken, iets wat ik echt niet graag doe. Sporten doe ik op muziek van Daft Punk. En in de auto ga ik helemaal uit de bol.

Ooit werd ik toegesproken door de politie. Het was zomer en ik had de ruiten van mijn auto open staan. Overenthousiast was ik mee aan het gillen met een nummer van Sinéad O’Connor. De mannen in de combi stopten naast mij bij een rood licht. Ik vergeet nooit wat een van hen toen zei. “Madammeke, ofwel leer je zingen, ofwel draai je je ruiten dicht.” En ze reden lachend verder. Om maar te zeggen dat muziek mijn gemoed heel erg kan versterken.

Walter komt uit een heel andere muziektraditie. Hij is een klassiek geschoolde trompettist, heeft musicologie gestudeerd en vormde ooit de klassieke zender Radio 3 om tot Klara. Via hem leerde ik dus een heel ander register kennen dan Prince of The Rolling Stones. Hij nam me mee naar de Koningin Elisabethwedstrijd en naar concerten in Bozar. Zo leerde ik de kracht van een symfonisch orkest kennen, werd ik overspoeld door de muziek van Bruckner en leerde ik dat ik Wagner live wel goed vind en dat Bach mateloos kan ontroeren.

Als grote jazzliefhebber speelt Walter nu uitsluitend jazz op zijn trompet. Zo komt het dat ik tegenwoordig toch naar festivals ga. Jazzfestivals. Daar is geen grote drukte en die worden meestal gehouden in een feeëriek park of op een gezellige wei waar plaats genoeg is om van alle concerten te genieten. Lekker eten, geen gedrum, stoelen om op te zitten of met je dekentje gaan liggen op een wei niet al te ver van het podium.

Jazz is weer een nieuw repertoire dat ik dankzij mijn man veel meer heb leren appreciëren. Ik kende wel de klassiekers en hoorde Miles Davis altijd al graag, maar op dat soort festivals ga je naar bekende en soms minder bekende namen en word je vaak verrast. Thuis houden we soms samen luistersessies waarbij we om beurten een nummer opzetten. Dat zijn mooie avonden.

Het is toch heerlijk hoe muziek mensen verbindt. Heel af en toe hoor je weleens iemand zeggen dat hij niets met muziek heeft. Dat begrijp ik dan niet zo goed. Bij mijn moeder staat de radio aan als huisgenoot. Mijn kinderen zitten constant met muziek in hun oortjes, de kleinkinderen doen lachend hun eerste danspasjes op hun muziek.

Evengoed koesterde ik de momenten tijdens corona dat er muziek klonk uit een of ander raam in de buurt en hoe iedereen met ingehouden adem luisterde. Of dat gevoel op een klein festival, zoals Brosella onlangs, waar ik ademloos luisterde naar piano­noten die de zomerse nacht inwaaiden.

Deze columns vind je vast ook leuk:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!