“Hoe ouder mijn moeder en ik worden, hoe belangrijker het is om moederdag samen door te brengen”

Annick Ruyts werkte jarenlang voor VRT, nu schrijft ze vooral. Samen met Walter woont ze deels in hartje Brussel en in een Ardens dorpje. Ze heeft twee zonen en een plusdochter.

Mijn lieve moeder zal het zondag met een telefoontje moeten stellen. We zijn oorspronkelijk van Antwerpen en we vieren het feest van de moeders op Onze-Lieve-Vrouw-Hemelvaart, dat is 15 augustus.

De moderne Moederdag is overgewaaid uit Amerika waar president Woodrow Wilson in 1914 de tweede zondag van mei uitriep tot een nationale feestdag, Mother’s Day. Een jaar eerder introduceerde een Antwerpse schepen Moederdag op de dag van de Mariaprocessie. Zo komt het dat we met twee verschillende data zitten. Prima voor mij: je kunt moeders niet genoeg vieren, denk ik dan.

Hoe ouder mijn moeder en ik worden, hoe belangrijker het is om die dag, de échte moederdag dus, samen door te brengen. 15 augustus valt meestal aan het einde van mijn jaarlijkse vakantie en ik plan elk jaar een gemeenschappelijk uitje op die dag. Er zijn weekendjes in Parijs geweest, een reisje naar Corsica, wellness in Duitsland, maar evengoed gaan we gewoon mosselen eten in Zierikzee. Het is het samenzijn dat telt.

Mijn vader overleed heel onverwacht toen hij zesenveertig jaar oud was, mama is dus heel jong weduwe geworden. Het heeft een jaar geduurd eer ze weer enigszins kon functioneren, maar eens ze zich uit de poel van het eerste verdriet kon trekken, is ze weer de sterke vrouw geworden die ze daarvoor was. Sterk karakter, sterke wil. Van het type dat niet flauw doet. Dat zorgt soms voor vuurwerk, maar ik bewonder haar kracht enorm.

Veilige cocon

Het moet, zoals voor elke jonge weduwe, moeilijk geweest zijn om alle verantwoordelijkheden plots alleen te dragen. Ik studeerde al wel, maar stond nog nergens in het leven. De dood van mijn vader heeft me volwassen gemaakt, de kracht van mijn moeder heeft me alle kansen gegeven.

Mijn ouders en ik hebben vroeger altijd in het buitenland gewoond. We verhuisden tussen Duitsland, Amerika en België. De job van mijn vader vroeg dat. Toen ik achttien was, was ik al meer dan tien keer verhuisd en van school veranderd. We vonden het alle drie een heerlijk leven, want het is het soort leven dat maakt dat je als gezin erg op mekaar aangewezen bent.

Huizen veranderen, scholen en steden, maar wij met ons drieën, dat was een vaste basis. Een basis waar ik nu nog veel aan heb. Ik geloof dat wanneer je als kind in een veilige cocon bent opgegroeid, je voor de rest van je leven steviger op de grond staat. Waar die cocon zich bevindt en hoe groot of klein hij is, maakt niet zo veel uit.

Ik ben mijn ouders heel dankbaar dat ze me die stabiele en tegelijk avontuurlijke jeugd hebben bezorgd. De vele veranderingen in mijn jonge leven maken dat ik nu best wel flexibel ben, me bijna overal kan aanpassen en met gemak tussen twee huizen leef.

Later, toen ik voor mijn televisiewerk zowat de hele wereld afreisde, was er geen grotere supporter voor die job dan mama. Ze was zelf een avonturier, ze deed trekkings in Nieuw-Zeeland en is haar hart verloren op de savanne in Zuid-Afrika. Als globetrottende alleenstaande moeder met twee jonge zonen kon ik altijd op haar rekenen. Een ziek kind, ze stond er. Logeren, geen probleem.

Nu ik zelf twee kleindochters heb, besef ik dat de zorg voor twee jonge kinderen niet altijd evident moet geweest zijn. Ze stond er alleen voor. Maar op Momo, zo noemen Romeo en Milo haar, konden we altijd rekenen. Nu de jongens volwassen zijn en ze hun eigen gezin hebben, zien ze haar minder. Met een zoon in Amsterdam, een zoon in Antwerpen en een plusdochter in Wevelgem is het een hele klus om een bijeenkomst te organiseren.

En hier schiet het Ardennenhuis te hulp. Iedereen is daar graag en er is plek genoeg om te logeren. De grote tafel bij de kachel in de keuken is de plek waar Momo iedereen verslaat met rummikub. Deze zomer gaan we nog eens op reis samen. Ik neem haar mee naar Zuid-Tirol. Het feit dat zij thuisblijft terwijl wij wandelen, is voor haar geen enkel probleem. Als we maar gezellige ochtenden en avonden hebben. Samen zijn. Dus op deze 14 mei zeg ik nog eens, aan de telefoon dus: “Ik kijk uit naar onze Moederdag, Mutti!” En aan alle moeders en vrouwen die voor iemand zorgen: “Dank u.”

Uit: Libelle 19/2023

Meer van Annick:

Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van de beste groentips en wooninspiratie!