Lap zeg, autopech! 8 lezeressen vertellen hun meest memorabele panne-verhalen
Ook al valt niemand graag in panne, vaak levert het wel een straffe anekdote op. Deze lezeressen zullen hun pech op de weg alvast niet snel vergeten.
O nee, autopech!
1. Carolien (44)
“In Pisa logeerden we in een hotel met maar weinig parkeerruimte. Om op de dag van vertrek alles vlot te laten verlopen, had het personeel alle vertrekkende auto’s de avond voordien al mooi in volgorde van afreis rond het hotel geparkeerd. Wij wilden in alle vroegte vertrekken, dus de onze stond aardig vooraan. Alleen ontdekten we de volgende ochtend dat de batterij van onze auto leeg was door een koelbox die was blijven insteken.
Allemaal de schuld van die koelbox!
We belden meteen de takeldienst, maar die zou pas een uurtje later aankomen. Dan maar alle garages en tankstations in de buurt afgaan in de hoop ergens startkabels te vinden. Tevergeefs. De mensen die vlak achter ons geparkeerd stonden, moesten hun ferry halen en kregen enorme stress, waardoor het hele hotel uit bed werd gehaald om alle auto’s te verzetten zodat ze langs de andere kant van het gebouw konden wegrijden. Tegen dat die hele ‘reddingsactie’ gedaan was, kwam ook de takelwagen aangereden. We hebben die koelbox nooit meer meegenomen…”
2. Kris (44)
“Het was een snikhete lentedag en mijn zus en ik waren onderweg naar ons kot in Leuven met een hoop paaseieren in onze koffer. Natuurlijk kregen we nét toen een platte band. Om te vermijden dat de paaseieren zouden smelten, hebben we het dan maar ‘gezellig’ gemaakt op de pechstrook en zo goed als alle paaseitjes opgegeten. Tijd genoeg terwijl we op hulp wachtten.” (lacht)
3. Chris (67)
“Jaren geleden bracht ik samen met een vriendin een bezoek aan Londen, gecombineerd met wat sightseeing in de idyllische Cotswolds. We reden met de rode Mini van mijn vriendin en zouden de P&O Ferry terugnemen van Dover naar Calais.
De dag van de terugkeer waren we op tijd naar Dover vertrokken, maar het regende pijpenstelen. We reden net op het middelste baanvak toen de Mini begon te sputteren, om na enkele seconden helemaal stil te vallen. Gelukkig stopten er binnen de kortste keren enkele auto’s om ons veilig naar de pechstrook te duwen, maar dan nog…
Daar stonden we, in de gietende regen, terwijl onze ferry bijna zou vertrekken
Daar stonden we dan, twee ‘hulpeloze’ vrouwen in de gietende regen, denkend aan de ferry die niet op ons zou wachten! Na een dik kwartier stopten er een paar politiemannen, die op de hoogte bleken van het typische probleem van Mini’s bij regenweer. Ze doken in hun gereedschapskoffer en kregen onze auto weer aan de praat. Wat waren we blij! Op van de zenuwen – we moesten de volgende dag werken – raceten we verder naar Dover, hoewel we goed genoeg beseften dat we nooit op tijd zouden zijn voor de ferry.
Maar toen we in de haven aankwamen, konden we onze ogen niet geloven: de ferry lag er nog! Bleek dat die zelf ook een panne had gehad, waardoor het vertrek een uur was uitgesteld. Als dat geen geluk bij een ongeluk was!”
4. Ellen (39)
“Ik moest die avond mijn examen voor de opleiding restaurateur-traiteur afleggen. Elk van de studenten zou een deel van het menu voor zijn rekening nemen en het dessertenbuffet was voor mij. Ik reed dus met een koffer vol ingrediënten richting avondschool, op het linkerbaanvak nota bene, toen mijn auto begon te sputteren. Geen brandstof meer!
Met een koffer vol ingrediënten reed ik naar mijn kookexamen toen mijn auto begon te sputteren
Terwijl de chauffeurs luid toeterend om mij heen zoefden, wist ik me nog net naar de pechstrook te manoeuvreren. Ik heb meteen een vriend gebeld, die samen met mij een jerrycan ging vullen in het dichtstbijzijnde tankstation. En jawel, daarbij hebben we ook nog eens een afrit gemist! Dan opnieuw de auto halen, hem voltanken en weer op weg, om uiteindelijk een pak later dan bedoeld op het examen toe te komen.
Wat was ik blij dat ik het voorgerecht niet hoefde te voorzien en dus iets meer speling had. Ondanks het hindernissenparcours ben ik zo toch geslaagd voor mijn examen. Wel een jaartje ouder geworden met die stunt, maar dat nemen we erbij.”
5. Carine (58)
“We hadden nog nooit een platte band gehad, tot we in januari 1996, in het midden van de winter, op weg waren naar het ziekenhuis. Ik was zwanger van mijn derde en vierde kind, een tweeling dus, en mijn water was gebroken. Bijna zes weken te vroeg. Zodra we de autosnelweg opreden, hoorde ik een vreemd sissend geluid, gevolgd door een ritmisch gebonk. Ja, lap. Een lekke band!
Ik besefte heel goed dat kalm blijven de boodschap was, maar we stonden daar wel mooi, in volle ochtendspits, met vrachtwagens die langs onze auto gierden! Er waren toen nog geen gsm’s om hulp te vragen. Mijn echtgenoot bleef redelijk rustig en wisselde de band, terwijl ik de ene wee na de andere wegpufte. Die middag werd onze tweeling – goddank – veilig en wel geboren in het ziekenhuis van Gent. Zo blij dat we het gehaald hadden!”
6. Annemie (68)
“Begin jaren tachtig reed ik samen met een vriendin met mijn Citroën 3 pk’tje door Duitsland. Ik had de jaren ervoor een abonnement gehad bij Touring Wegenhulp. Op mijn auto hing dus nog de verplichte wegenhulpsticker – die plakte écht goed vast – maar het abonnement zelf had ik intussen stopgezet. Dan vloek je wel even als je in panne langs de Duitse snelweg belandt.
Maar enkele hulpverleners van de autopechhulp ADAC reden toevallig voorbij. Ze zagen mijn sticker van Touring Wegenhulp en schoten in actie, zonder naar de papieren van mijn abonnement te vragen. Het vliegwiel was stuk, dus reden ze naar een Citroëngarage om een nieuwe te halen en plaatsten die in mijn autootje.
Ik weet het niet zeker meer, maar ik geloof dat het zo’n 80 frank gekost heeft (in Duitse marken natuurlijk). Dat was alles wat ik moest betalen. We hebben de mannen uitgebreid bedankt en reden vervolgens proestend van het lachen naar onze bestemming. Het mag al eens meezitten!”
7. Katrien (48)
“Ik was helemaal opgejaagd toen de pechverhelper aankwam. Als thuisverpleegster had ik een strak werkschema met patiënten die op mij zaten te wachten. Die lekke band zette alles op zijn kop. Dat zei ik ook tegen Gerdy, zoals de VAB-man zich voorstelde. Dat ik hier geen tijd voor had. Dat het leek alsof ik de laatste tijd de ene tegenslag na de andere te verduren kreeg.
Tegen dat onze wegen elkaar scheidden, was ik gelukkig zo scherp van geest om nog snel zijn Facebookgegevens te vragen
Maar iets in Gerdy kalmeerde me. Hij ging niet mee in mijn gestress of gemopper. ‘Maar mevrouw toch, laat die lekke band het minste van je zorgen zijn. Ik zal een tapke steken (met een wiek het gat tijdelijk dichten, nvdr.) en dan is dat hier zo opgelost.’ Zonder afbreuk te doen aan hoe ik me voelde, relativeerde hij de boel en al keuvelend en grappend handelde hij het probleem in een mum van tijd af. Volgens mij zag Gerdy me ontdooien waar hij bij stond. (lacht)
Tegen dat onze wegen elkaar scheidden, was ik gelukkig zo scherp van geest om nog snel zijn Facebookgegevens te vragen. Wat een toffe, vriendelijke man! En jawel hoor, na een paar fijne chatgesprekken kwam van het één het ander. Intussen zijn we 2,5 jaar een koppel. Mijn depanneur heeft mij dus ook op liefdesvlak gedepanneerd. (lacht)
Daar maken we trouwens nog regelmatig grapjes over. Als Gerdy weer de baan op gaat voor een lekke band bijvoorbeeld. Dan kan ik het niet laten om hem te waarschuwen: ‘Je gaat toch geen tapke steken, hé?’ ”
8. Eva (43)
“Toen wij zo’n twaalf jaar geleden trouwden, op 13 februari 2010, zou mijn man mij bij mijn ouders komen ophalen met een oude Ford Mustang. De benzinemeter was kapot, maar er zou nog genoeg benzine in zitten. Niet dus… Onderweg viel de auto stil. Mijn man had in zijn trouwkostuum zijn portefeuille niet mee, maar gelukkig had hij die ochtend op de grond van zijn café een briefje van 50 euro gevonden. Met die 50 euro kon hij te voet benzine gaan halen in een tankstation.
De panne was trouwens niet de enige pech die dag. De kapper had zich overslapen en de visagiste zat vast in het verkeer, dat door de sneeuw één grote chaos was. Ook al hebben we duidelijk gemerkt dat het de dertiende was, uiteindelijk zijn we toch getrouwd geraakt!”
Uit: Libelle 41/2022.
Meer herkenbare verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!