Op haar zestiende raakte Rina zwanger van haar toenmalige vriendje. Ze besloot haar kindje af te staan voor adoptie en verder te gaan met haar jonge leven. In 2010 stond haar volwassen zoon plots op de stoep.
Al snel meer dan handjes vasthouden
Rina (55): “Ik was zestien toen ik verkering kreeg met een jongen uit een naburig dorp. Hij was een paar jaar ouder dan ik en wilde al snel meer dan handjes vasthouden en zoenen. Op een avond gaf ik hem zijn zin, bang dat ik hem anders zou verliezen. Stom natuurlijk, maar ik was jong en naïef.
Een paar weken later was het gedaan tussen ons, ik weet niet eens meer wie van ons beiden het heeft uitgemaakt. Wat ik me wél nog goed herinner, is dat ik snel in de gaten kreeg dat mijn menstruatie uitbleef, maar dat ik er tegen niemand iets over zei. Alsof het niet waar was als ik erover zweeg. ‘Je moet een beetje letten op wat je eet’, zei mijn moeder voorzichtig toen mijn kleren strakker gingen zitten. Ik knikte van ‘ja’ en werd almaar dikker.
Het kind houden en zelf opvoeden, daar kon ik me totaal niks bij voorstellen
Dus stelde zij op een dag de kapitale vraag: ‘Je bent toch niet…?’ Ik vertelde haar alles, opgelucht dat zij het van me kon overnemen. Mama zou wel een oplossing weten. We gingen naar de dokter, die vaststelde dat ik al vier maanden zwanger was. ‘Het is het beste dat je het kind afstaat’, zei mijn moeder. Ik vermoed dat ze wel rekening met me zou hebben gehouden als ik dat geweigerd had, maar dat was niet aan de orde. Het kind houden en zelf opvoeden, daar kon ik me totaal niks bij voorstellen.
Ik bleef weg van school en heb de rest van mijn zwangerschap gelogeerd bij een oom en tante in Nederlands Limburg. Als ik de baby voelde bewegen en trappen in mijn buik, dacht ik: binnenkort mag je eruit, en dan beginnen we allebei een nieuw leven. In mei 1982 ben ik bevallen met een keizersnede, onder volledige narcose. Nee, ik heb het kind niet gezien na de geboorte. Ik wist alleen dat het een jongetje was.
Nieuwe start
Na de zomer ben ik naar een andere middelbare school gegaan. Niemand was op de hoogte, en dat vond ik prima. Ik had geen behoefte om mijn verhaal te vertellen. Ik wilde doorgaan met mijn leven. En dat lukte vrij goed. Natuurlijk: ik wist dat ik ergens een zoon had, en ik kende zijn geboortedatum. Maar hij zat niet op de voorgrond in mijn gedachten.
Op mijn vierendertigste stopte ik met de pil en hoopte snel zwanger te zijn. Maar er gebeurde niets…
De jaren gingen voorbij. Ik heb enkele relaties gehad en ook een tijdje samengewoond. Maar pas toen ik op mijn vierendertigste Karl leerde kennen, wist ik: dit is de man met wie ik mijn leven wil delen en met wie ik kinderen wil. Ik stopte met de pil, hoopte dat ik snel zwanger zou zijn, maar er gebeurde niets. Er volgden jaren van hoop en twijfel, van doktersconsultaties, onderzoeken en vruchtbaarheidsbehandelingen. Zonder resultaat.
In mijn donkerste dagen had ik het gevoel dat een of andere hogere macht me wilde straffen, omdat ik als tiener mijn kind had afgestaan. Voor het eerst in mijn leven kwamen de zwangerschap en de bevalling van vroeger terug op de voorgrond, maar gelukkig had ik ontzettend veel steun aan Karl. Hij luisterde naar me en droogde mijn tranen. Het was een bittere pil om onze kinderloosheid te verwerken maar we zijn er samen in geslaagd om ook zonder kinderen een heel fijn leven op te bouwen.
Eerste kennismaking
Op een vrijdagmiddag in november 2010 was ik alleen thuis. De deurbel ging en toen ik opendeed, stond een jongeman op de stoep. Een verkoper, dacht ik eerst nog. ‘Wat wil je?’ vroeg ik wat kortaf. ‘U zien’, antwoordde hij verlegen. Ik viel stil, keek naar hem en wist meteen wie hij was. Trillend nodigde ik hem uit om binnen te komen.
Aan de keukentafel haalde hij een map met papieren boven en verkondigde laconiek: ‘Als u mevrouw zus en zo bent, geboren in Hasselt op die dag in 1965, dan bent u mijn moeder’. En hij stak zijn hand uit: ‘Aangenaam. Ik heet Wouter, en ik ben 28 jaar oud. Maar dat weet u wel.’ Ergens had ik er altijd rekening mee gehouden dat mijn kind me op een dag zou kunnen contacteren.
De adoptie was ‘discreet’ zoals dat heette. Maar ik had nooit verwacht dat hij zomaar ineens zou aanbellen
De adoptie was niet anoniem geweest, maar ‘discreet’ zoals dat heette: mijn naam was bekend bij de adoptiedienst, en mijn kind kon vanaf zijn meerderjarigheid daar aankloppen voor informatie over mij. Maar ik had nooit verwacht dat hij zomaar ineens zou aanbellen. Wouter vertelde hoe hij er pas behoefte aan had gehad mij te zoeken toen hij eenmaal volwassen was, op eigen benen stond en ging samenwonen met zijn vriendin.
Twee uur later hadden we elkaar al de grote lijnen van ons leven uitgewisseld. Onze armen raakten elkaar toen ik hem een kop koffie inschonk, en ik wilde niets liever dan hem even aanraken en misschien zelfs knuffelen. Maar ik durfde niet. Ik keek naar hem. Hij was knap, mijn zoon. Een vriendelijke jongen met een ontwapenende glimlach.
Sindsdien is er veel veranderd. Als iemand me vraagt of ik kinderen heb, antwoord ik trots: ‘Een volwassen zoon van 38 jaar.’ Samen met Wouter heb ik er bovendien een schoondochter bij gekregen. We lopen elkaars deur niet plat, daarvoor wonen we te ver van elkaar, maar we hebben regelmatig contact. En elke keer opnieuw ontdek ik facetten aan mijn zoon die ik nog niet kende, hoor ik nieuwe anekdotes uit zijn kindertijd, leer ik hem beter kennen.
Het wringt niet dat ik zoveel jaren van hem gemist heb. De dingen zijn gelopen zoals ze moesten lopen. Maar ik ben wel heel blij dat hij een tweede keer geboren is, op die zaterdagmiddag toen hij zo onverwachts voor de deur stond.”
Meer openhartige verhalen:
Volg ons op Facebook, Instagram, Pinterest en schrijf je in op onze nieuwsbrief om op de hoogte te blijven van alle nieuwtjes!